Voor de nachttrein naar Beijing hebben we een soft sleeper geboekt, ofwel een slaapcoupé met twee stapelbedden inclusief beddengoed. Dat betekent dus dat we een medereiziger hebben. Het blijkt een aardige Chinese jongen te zijn die als elektromonteur in Beijing werkt.
We zoeven in een paar uur naar Xi’an. De metro brengt ons naar het oude centrum. Als we de straat op stappen regent het. “Gelukkig is jouw humor nog droog,” merkt Wende op na waarschijnlijk een flauwe woordspeling van mij. Moet zij zeggen…
De GL625 naar Pingyao is een fast train. Met 250-300 kilometer per uur schiet hij door het Chinese landschap van groen beboste heuvels, af en toe stoppend bij een kluit identieke hoge flats die een stad markeren. Rond half drie zijn we gearriveerd.
Backpacken in Azië… Wow, dat is lang geleden! Acht jaar om precies te zijn, toen reisden we vier maanden rond met een kind van 4 dat alles best vond als ze maar kon zwemmen (HIER). Inmiddels is Wende een tiener, maar nog steeds vindt ze alles best als ze maar kan… eten. En omdat ze dol is op sushi kwamen we dus in Japan terecht. Met China als voorgerecht.