29 april – 22 mei 1992
In het voorjaar van 1992 worstelde ik met mijn afstudeerscriptie en - daardoor - ook met mezelf. Escapist als ik ben, zag ik maar één oplossing: rugzak om en wegwezen. Zo kwam ik in Portugal terecht, het land van het melancholische levenslied dat we als fado kennen. Hoe toepasselijk.
Jeroen was zo dapper om met mij mee te gaan. Dapper omdat ik niet in beste doen was, afwisselend gefrustreerd en gedeprimeerd door die vervloekte scriptie die maar niet van de grond kwam; én dapper omdat een liftvakantie naar het onbekende zuiden hem behoorlijk uit zijn comfortzone haalde. Reizen zonder plan, dat was heel erg mijn idee en Jeroen was noch het eerste noch het laatste slachtoffer dat ik meesleepte in zo’n ongewis avontuur. Voor beiden zou onze reis dus een flinke opgave worden, maar we sloegen ons er met de beste bedoelingen doorheen en ondanks de nodige verschillen en irritaties onderweg beleefden we genoeg mooie momenten en kwamen zowel wijzelf als onze vriendschap heelhuids thuis.
