Luxemburg

25 - 28 maart 2016

Een jaar zonder Ardennen, nee, dat is niet compleet. En omdat we vorig jaar ook al niet waren geweest godsamme werd het hoog tijd om weer eens die kant op te gaan, richting heuvels en dennenbossen en file in Maastricht.

Ditmaal niet naar België, maar voor de verandering naar Luxemburg, een land zo klein dat het zichzelf Groothertogdom noemt, dan lijkt het nog wat. Het is het enige land ter wereld dat een groothertog als staatshoofd heeft – de huidige heet Hendrik.

En er is meer groot in dat kleine Luxemburg: ons hotel bijvoorbeeld, dat luistert naar de naam Grand Hotel. En onze kamer: een suite met twee kamers, eentje voor ons en eentje voor Wende. We hebben het hotel uitgezocht vanwege het fraaie binnenzwembad, dat in het echt net zo mooi is als op de foto’s, met een glazen voorgevel die uitkijkt op het dal van de Sûre – de grens tussen Luxemburg en Duitsland. Voor de rest is het een keurig, barokkig etablissement uit 1935 met rood tapijt en kroonluchters in de eetzaal. De eigenaren spreken wisselend Duits, Frans en Nederlands, plus nog een onbegrijpelijk mengtaaltje waarvan we aannemen dat het Luxemburgs is.

Het Grand Hotel ligt aan de rand van Echternach, naar verluidt (Wikipedia) het oudste stadje van Luxemburg. De heilige Willibrord bouwde er in 698 een grote abdij. In die abdij ligt hij begraven en zijn graf is een pelgrimsoord – te zijner ere vindt er bijvoorbeeld met Pinksteren een speciale processie plaats, de springprocessie, waar duizenden mensen aan meedoen. (Die Willibrord loopt trouwens als een rode draad door m’n leven: hij rommelde eerst wat in Friesland en vestigde zich toen als bisschop in Utrecht.) Het is een charmant klein plaatsje, met beleid gerestaureerd nadat het tijdens het Ardennenoffensief in de Tweede Wereldoorlog grotendeels werd verwoest.

Abdij van Echternach

Op het centrale Place du Marche is het hele weekend een middeleeuwse markt te vinden met kooplieden in ouderwetse kleren die met grote pullen cider rondlopen. We maken een optreden mee van een jongleur, begeleid door een trommelaar en een doedelzakspeler. Wende vindt het veel te luid – ze fietst al ras weg. Sinds kort kan Wende namelijk fietsen en we hebben haar fietsje meegenomen, wat ontzettend handig blijkt in het autovrije centrum. Ze kan zelf al remmen en afstappen; alleen zelfstandig wegfietsen lukt nog niet, daar heeft ze een zetje van ons voor nodig.

Verder genoeg restaurantjes in Echternach:  we eten bij een pizzeria, een shoarmatent en een Chinees. Die laatste vooral opvallend vanwege het aquarium waar we pal naast zaten – leuk voor Wende dachten we, maar ze koos juist de stoel die het verst van de vissen verwijderd was. Reden? Die ene grote vis: “Hij kijkt boos naar mij.”

Boze vis

Een middagje zijn we naar Parc Merveilleux in Bettembourg geweest, een sprookjespark met een dierentuin en een speeltuin, kleinschalig opgezet allemaal. Het is de start van het nieuwe seizoen en er schijnt een waterig lentezonnetje, zo’n dag waarop ‘de zwoele wind de wolken waait tot pas gewassen luchten’ aldus Maarten van Roozendaal (‘Mooi’). Van dieren moet Wende nooit zoveel hebben, haar belangstelling gaat vooral uit naar een elektrisch treintje en een attractie van lullige speelgoedpaardjes waarop je een rondje door een bos kunt rijden. Ze wil het persé alleen doen. Dus staan wij als trotse ouders aan de kant ons te verbazen over hoe groot onze dochter al wordt.

Nou vooruit, déze is wel grappig

Toch lijkt Wende niet helemaal in haar hum en de volgende ochtend, wanneer ze met vuurrode wangetjes wakker wordt en we 38,3 graden temperaturen, snappen we waarom: ze is een beetje ziek. Sinaspril erin en rustig aan dus maar. Nou ja, rustig voor Wende’s doen – wèl zwemmen dus. Verder een beetje rondrijden door de omgeving terwijl Wende achterin de auto op de Ipad speelt. 

We bezoeken het Müllerthal, dat ‘klein Zwitserland’ wordt genoemd: een prachtige vallei tussen steile hellingen vol sparren en rotsformaties. Hier vind je de Schiessentümpel, een waterval waarover een overwoekerde houten brug leidt. Het is een mooie plek, favoriet bij de vele wandelaars die je hier treft. Helaas is de boel nog wat kaal zo vroeg in het jaar.

We nemen ook een kijkje bij het kasteel van Beaufort en rijden dan door naar Vianden, een klein plaatsje aan de Our waar zich, hoog op een rots, het grootste kasteel van Luxemburg verheft. Aan de waterkant eten we een broodje en een mandarijntje. Schuin boven ons de imposante burcht. Jaren geleden, tijdens een fietstocht naar de Eifel, zat ik op precies ditzelfde plekje en liet de avond vallen (zie HIER). Ik was toen vier dagen alleen en begon het te voelen. Vreemd om hier nu terug te zijn met…het hele gezin. Met een blond schatje dat roept ‘kijk eens wat ik kan’ en blij haar stok de lucht in slingert, helaas rechtstreeks de Our in. Huilen! Nieuw woord uitgevonden: Ourstom. Gelukkig weet Christel de stok verderop uit het water te vissen.

Vianden

Maandag weer vlotjes terug naar huis, met een lunchbreak bij Dreamz in Maastricht, naast het MVV-stadion. De vorige keer dat we hier waren moesten we baby Wende nog verschonen op de wc. Nu spelen we ‘ik zie wat zie wat jij niet ziet ‘ met haar. Over kleine dingen die groot kunnen zijn - het lijkt Luxemburg wel.