Salisbury

Augustus 2009

We gaan weer eens met de camper. Niet het kleine, vertrouwde Isuzuutje van weleer, maar de grote Toyota-bus waarvoor m’n ouders hem dit jaar hebben ingeruild: een échte camper, oneindig ruimer en luxer, met een goed bed, een kachel en een wc, plus een koelkast die het dóet. Motorisch is het gevaarte echter beduidend minder. 

Hij heeft weinig power en hard gaat hij ook niet, zo merken we als we ’s nachts naar Calais rijden voor de aller-goedkoopste veerboot naar Engeland. We missen de door ons gereserveerde aanbieding; geen drama, de volgende boot gaat een uurtje later al, alleen betalen we daar meer voor en dat was nou juist niet de bedoeling. Never mind. Bij het ochtendgloren komen the white cliffs of Dover in zicht. We crashen een paar uurtjes ergens langs de kant van de weg en rijden dan door naar Salisbury waar we twee nachtjes op de camping blijven.

De volgende dag stappen we op de fiets en koersen noordwaarts, aan de hand van de landkaart die ik destijds gebruikte en heb bewaard, zoals al mijn kaarten: de Ordnance Survey, een prachtige serie, de mooiste die ik ooit heb gebruikt tijdens mijn vele fietselarij. Route langs Lower Woodford, Middle Woodford, Upper Woodford. Watertje onderweg, stenen kerkjes, typisch Engelse huisjes, man man wat mooi allemaal. En dan moet het beste nog komen, want aan het eind van de rit, na een kilometertje of 25, wacht een van mijn persoonlijke wereldwonderen: Stonehenge. Het beroemdste prehistorische monument ter wereld. Een cirkel van grote, staande stenen waar een aarden wal omheen ligt, daterend uit grofweg 2500 voor Christus. Waar het voor diende is nog steeds inzet van veel debat: begraafplaats, offerplaats, astrologisch observatorium – maar het moet iets belangrijks zijn geweest. Hoe dan ook is het een magische plek. Ik kom hier nu voor de vierde keer en weer word ik getroffen door de betoverende esthetiek van die simpele steencirkel midden in het groene land van de Salisbury Plains, een uitgestrekte vlakte waar nauwelijks mensen wonen. Maar moet je zien, zoiets.

Op de terugweg doen we Old Sarum aan, een belangrijk heuvelfort totdat rond 1200 een paar kilometer verderop een kathedraal werd gebouwd waar een nieuw stad omheen zou groeien, het hedendaagse Salisbury. Daarna fietsen we door naar Salisbury. Het is een bescheiden plaatsje, nog geen 40.000 inwoners, en ik kan me er weinig meer van herinneren, behalve dan die kathedraal op een groot grasveld.