Beijing

Backpacken in Azië… Wow, dat is lang geleden! Acht jaar om precies te zijn, toen reisden we vier maanden rond met een kind van 4 dat alles best vond als ze maar kon zwemmen (HIER). Inmiddels is Wende een tiener, maar nog steeds vindt ze alles best als ze maar kan… eten. En omdat ze dol is op sushi kwamen we dus in Japan terecht. Met China als voorgerecht.

Dit hele avontuur begint met een vlucht van KLM naar Beijing. Ik dacht een fijne nachtvlucht geboekt hebben, lekker slapend de wereld rond, maar had me verkeken op het tijdsverschil - de wereldreiziger is een beetje roestig geworden - zodat om 8:30 uur ‘s ochtends landen op Beijing Capital Airport feitelijk neerkwam op om 2:30 uur ‘s nachts groggy op een vreemd vliegveld staan. Van slapen was weinig terechtgekomen.

 

De Volksrepubliek China verwelkomde ons met een zompige hitte, scanautomaten voor je vingerafdrukken, gezichtsoftware en een grondige douane. (Verrassend genoeg heb je geen visum nodig voor China, een tweejarig experiment met ‘openheid’ voor een tiental landen waaronder Nederland.) Daarna duurde het een tijdje voor we de metro hadden uitgevogeld en vervolgens bleek ons hotel, het Metro Lido Hotel, veel verder lopen dan we dachten. Dus toen we eindelijk onze kamer binnenstapten was het inmiddels middag en crashten we een paar uur om bij te komen. Daarna hebben we lekker gezwommen in het hotelzwembad (badmuts verplicht) en ‘s avonds zijn we naar buiten gegaan om iets te eten.

Pal voor het hotel zat een rij kleine winkeltjes en eethuisjes. We kwamen iets verderop terecht op het buitenterras van een groot biercafé met allerlei speciaalbieren, wat verrassend dachten we. Later kwamen we erachter dat bier, na thee, de favoriete drank in China is en dat ze van alles en nog wat brouwen. En wat meteen opviel die eerste avond: hoe stil het verkeer was. Werkelijk ieder vervoersmiddel - auto’s, bussen, scooters - is elektrisch. Dus hoe druk het ook is, alles zoeft stilletjes en schoon voorbij. Wat dat betreft ligt China mijlenver voor op het westen.

De volgende ochtend, na een prima nachtje, leek de jetlag aardig verwerkt. Nee, de kater zou uit een hele andere hoek komen, ontdekten we. Ons doel van die dag was namelijk De Verboden Stad en het aangrenzende Tiananmen Plein – je weet wel, van die tanks en die jongen met z’n boodschappentas -  maar toen we daar welgemoed uit de metro stapten stuiten we op een waar pandemonium: enorme rijen mensen in allerlei richtingen voor allerlei bezienswaardigheden, overal dranghekken en check points, plus continu keihard Chinees geblèr uit luidsprekers. We hadden geen idee waar we moesten zijn. 

 

Pas na wat rondlopen en rondkijken begon het ons te dagen: je kunt niet zomaar Chinese bezienswaardigheden bezoeken, die moet je online reserveren of via een reisbureau regelen. Zelfs dat plein. Het is het grootste plein ter wereld, en toch is het hermetisch afgesloten, een beetje symbolisch voor politiestaat China.

Tienanmenplein met Mao's mausoleum

Dus die middag hebben we doorgebracht in de niet-verboden stad, onder andere door te shoppen in de Kalverstraat van Beijing. We hoopten dat de peperdure Adidas-schoenen die Wende al een tijdje op het oog had en ongetwijfeld made-in-China zijn hier bij de bron een stuk goedkoper zouden zijn, maar dat viel vies tegen. Verder hoopten we ergens een simkaart te kunnen scoren of een reisbureau te vinden, maar ook dat lukte niet, nergens iets anders te zien dan dure winkels. 

Misschien bij het Centraal Station, dachten we toen, en wandelden daar naartoe, door de brede straten van het centrum met kolossale flatgebouwen en politieposten om de honderd meter. Op het trottoir stonden her en der 2 militairen rug aan rug, stokstijf als een soort standbeelden. En dat allemaal bij een temperatuur van 35 graden. Bij het station ontdekten we dat je Chinese stations alleen kunt binnenkomen als je een treinticket hebt. Kortom, deze dag was één groot leermoment, precies zoals onze Lonely Planet voorspelde: “Treat China as an adventure and learning curve, rather than purely as a holiday.” We dropen af (letterlijk) naar ons hotel en sloten de dag af met zwemmen en noedels eten. Dat lukte dan weer wel.

Centraal Station

Dag 2 in Beijing bracht helaas meer van hetzelfde. Het lukte niet via de hotelwifi iets te boeken (China blokkeert van alles, bijvoorbeeld Google en What’s App) en toen we aan de rand van het Tien’Anmen Plein uiteindelijk een taxichauffeur vroegen of hij wist waar we een sim-kaart konden kopen - hij bracht ons naar een kantoor van China Mobile - was het al te laat voor de bezienswaardigheden. (Een hoop moeite voor niets, want die sim-kaart hield er een dag later op onverklaarbare wijze al mee op; toen had de Chinese geheime dienst de telefoon waarschijnlijk helemaal uitgelezen...) Daarom bezochten we speciaal voor Wende maar iets totaal anders: Team Lab. Dit is een multimediale droomwereld waar je doorheen kunt lopen, lastig uitleggen wat het precies is, maar het was een hele bijzondere ervaring en als je nog leuke foto’s wil voor Instagram (ook geblokkeerd door China trouwens) dan zit je hier perfect. 

En daarna deden we waar we inmiddels heel goed in waren geworden, te weten zwemmen en noedels eten, dat laatste weer bij een sympathiek eethuisje pal voor ons hotel. Op die manier was het voor Wende een topdag geworden, mede doordat we juist niet naar een of ander plein en een vage keizerlijke stad waren geweest. Zo kun je het ook bekijken natuurlijk.

Dag 3, donderdag, moesten we vroeg op. Om 10:38 uur vertrok onze trein naar Pingyao en het station (een andere dan die van gisteren) was weer een pokke-eind met de metro. Op Shanghai na heeft Beijing het meest uitgebreide metrosysteem van de wereld en voor ons gevoel hebben we daarvan het grootste deel gezien. Maar, het moet gezegd, de metro van Beijing is waanzinnig efficiënt en alle stations en treinen zijn spic en span. En het is spotgoedkoop, een kaartje kost slechts 5 yuan, dat is € 0,65. Het werd nog spannend of we de trein haalden, mede vanwege een bus die ineens afsloeg, een metro die uitviel en een ongeplande doch dringende sanitaire stop onderweg, maar we redden het precies. Bye bye Beijing. Beetje voor Yang Lul gekomen hier, volgende keer beter.

15 – 18 juli 2024