Verlosdag

Over de bijzonderste dag van je leven

1 september 2012

O wee…

Dat is wat ik dacht toen ik op vrijdagmiddag 31 augustus, een dag ná de uitgerekende datum, van m’n werk terugliep naar de auto en merkte dat deze niet startte, want dom dom licht laten branden en dom dom accu leeg. O wee, ging het door me heen. Wat nu? Wat als Christel nu belt met de boodschap dat de weeën zijn begonnen? Daar sta ik dan in Almere. Naast onze oerdegelijke Toyota die ons in vijf jaar nog nooit in de steek heeft gelaten. Een momentje om even door de grond te gaan.

Later zou blijken dat inderdaad op dat tijdstip, twintig voor vijf ’s middags, Christel voor het eerst gerommel in haar buik voelde, maar nog zo vaag dat het zich niet liet herkennen als een wee. De nacht daarvoor, donderdagnacht, was ze een deel van haar ‘slijmprop’ kwijtgeraakt, de kurk die de baarmoederhals afsluit. Dat gold onmiskenbaar als een aanwijzing dat er een bevalling op komst was, alleen bleef onduidelijk wanneer. Vaak binnen 24 uur, maar evengoed kon het nog een of twee weken duren. Niettemin had het ons gevoel op scherp gezet en was de spanning bij ons merkbaar gestegen.

Je bent ons er eentje

Over onze babynaut

19 augustus 2012

Daar zit je dan. Nee, je hangt. Je zweeft. Als een ongeboren kosmonaut, een babynaut, drijf je gewichtloos in de materie, die in jouw geval bestaat uit een zak gevuld met vruchtwater. Dat is jouw universum op dit moment. Je hangt ondersteboven, dus met je hoofd richting uitgang. Lekker omdraaien is er niet meer bij, daarvoor ben je al te groot, bijna een halve meter. Je leeftijd is 38 weken, ruim. Best oud al voor een babynaut. Het einde is in zicht. Nog even en jouw heerlijk zwevende leventje is voorbij en je komt via een traumatische big bang terecht in een parallel universum dat je in eerste instantie als een nachtmerrie zult ervaren. De voortekenen zijn er al. Ja, op een bepaalde manier heb je al door dat er meer is tussen hemel en aarde dan jouw vruchtzak. Soms wordt het rood om je heen, als de zon schijnt daarginds. Je hoort geluiden, stemmen, een hartslag. Soms wordt je geduwd, met name op je knietje en je voetje die naar boven steken. Dan schop je geïrriteerd terug. Je wilt er niets van weten, maar je zult er helaas aan moeten geloven, kleintje, binnenkort is dit ook jouw wereld, de wereld van zuurstof en zwaartekracht, van pijn en imperfectie, van mama en papa. Dan ben je een van ons geworden, mens anno 2012, de laatste afstammeling in een lange, lange lijn. Al vele miljoenen jaren bestaat jouw dna. Je kreeg het van ons, wij kregen het van opa en oma en zij weer van anderen enzovoort enzovoort, helemaal terug tot aan de eerste mensen, en zij kregen hun dna weer van apen, en apen van kleine zoogdieren, en kleine zoogdieren van reptielen, en reptielen van vissen en zo door tot het begin der tijden. Als een soort Olympisch vuur werd jouw dna doorgegeven. Levend. Altijd levend. Want als iemand onderweg was doodgegaan was jouw dna, jouw blauwdruk, jouw zelfste zelf er niet geweest. Bijzonder hè? Wat zeg je? Hmm. Tja. Bijdehand hoor. Inderdaad, in die duizenden miljoenen miljarden jaren is jouw dna eventjes bevroren geweest, laten we zeggen van juli 2011 tot november 2011, toen het in een vrieskist in het Utrechts Medisch Centrum lag te wachten op een volgende terugplaatsing. Vier maandjes. Maar nou ja, okee dan, los dáárvan heb je dus altijd al geleefd en kom je nu eindelijk tot materialisatie. We wachten op je. Tot straks.

Engeland

Ik ben dol op Engeland. Of het nou komt doordat ik een reïncarnatie van koning Arthur ben of doordat ik er als kind een paar keer ben geweest, feit is dat ik me op een merkwaardige, bijna emotionele manier thuis voel in Engeland, iets wat ik nooit heb gehad in bijvoorbeeld Frankrijk of Italië. Hieronder een paar verslagen.

- Ham 'n Eggs-Tour 2012

 

- Zuid-Engeland 2009

 

- Koning Arthurland 1990 (fietstocht)

 

- En een paar keer naar Londen

Engeland (Ham 'n Eggs Tour 2012)

Een jaar van anders dan anders… Vliegen kon niet meer vanwege de zwangerschap van Christel, daarom voor het eerst in jaren geen verre reis, maar een ouderwetse vakantie, met tent en auto. Tot het laatst twijfelden we tussen Noord (Groot-Brittannie) en Zuid (richting Griekenland) en uiteindelijk werd het van allebei een beetje. 

We begonnen in Engeland, maar toen we na een week op die beroemde ‘depressie boven Schotland’ stuitten, kozen we eggs for our money en koersten zuidwaarts, richting zon, die we terugvonden in Kroatië. Zesduizend kilometer legden we aldus af. Gelukkig weinig tolwegen, uitgezonderd dan in Frankrijk. En in Italië, Slovenië en Kroatië. En de M6A rond Birmingham. Het was nog voorseizoen, dus rustig overal, en zo werd het een ontspannen tien-landen-tour.

Anglofielig

Mei 2012

Diep van binnen ben ik best anglofiel. Of beter: brittofiel. Ik vind Engeland en Schotland geweldige landen.

Vroeger ben ik er regelmatig geweest, met en zonder familie, maar naarmate ik verder achter ‘s werelds horizon begon te kijken raakten ze een beetje uit zicht, al heb ik de laatste jaren nog een paar weekendjes London en Stonehenge gedaan. Waar ik van hou is het landschap, van de zachte groene heuvels in het zuiden tot de ruige glens en lochs in het noorden, al of niet verscholen achter een gordijn van mist waar ieder moment koning Arthur doorheen kan springen, of het monster van Loch Ness. Het Engeland waar ik als een blok voor val is een Engeland dat niet bestaat.

Cambridge

Zondag 27 mei

Okee, onze Ham ‘n Eggs Tour 2012 gaat van start! De eerste dag begint vroeg: al om 6:30 lokale tijd verlaat onze volgelaten Toyota in Harwich de buik van de Stena Brittannica. De overtocht verliep op rolletjes.

Wales

Woensdag 30 mei 2012

Is Wales een land? Tja, daar valt over te twisten, maar mijn definitie van een land is dat het een nationaal voetbalelftal heeft, en dat heeft Wales, dus telt het als een land en wordt het per maandag 28 mei aan ons lijstje toegevoegd.

York

Vrijdag 1 juni

Het is een halve dag rijden naar York. Onderweg drizzle en showers, afgewisseld met showers en drizzle. We besluiten daarom het kamperen maar even te laten en gebruik te maken van een van die geweldige uitvindingen die de Britse beschaving aan de wereld heeft geschonken naast voetbal, de stoommachine en witte bonen in tomatensaus: B&B ofwel Bed & Breakfast.

Eerst komen we op krachten met een cream tea, een pot thee met scones en clotted cream, ook zo’n typisch Britse aangelegenheid. Dan gaan we op zoek naar een B&B en komen uit bij The Groves, een fraai herenhuis met veel rood tapijt en schilderijtjes in een straatje op vijf minuten van het centrum. Als we de auto inparkeren houdt het op met regenen. Kunnen we mooi de kletsnatte tent even te drogen hangen. Op de fiets maken we een verkenningstochtje door het centrum en we eten bij The Olive Tree, een mediterraans restaurant tegenover Clifford’s Tower, een middeleeuwse toren op een grasheuvel waar een eendenfamilie rondscharrelt.

Hadrian's Wall

Zaterdag 2 juni

Het was Julius Ceasar zelf die als eerste het Kanaal overstak om eens een kijkje te nemen in Engeland. Een eeuw later ging keizer Claudius tot echte actie over en binnen een paar decennia werd het hele land bezet, zo’n beetje tot midden-Schotland toe. 

Maar waar de Engelsen zonder veel problemen meeheulden met hun nieuwe heersers, daar bleven de Schotten zich verzetten, en na een hoop gedoe en barbaarsiteiten daar in het hoge noorden besloot keizer Hadrianus na een bezoek aan York tot een rigoreuze oplossing: hij bouwde een muur over de hele breedte van Engeland, van Newcastle in het oosten tot Carlisle in het westen, 135 kilometer lang.

What's app?

Donderdag 7 juni 2012

…en zo, op onze queeste naar de Heilige Vakantie Graal, een goudwit stralende bol, kwamen we dus terecht in Venetië. Of zoals ze in Engeland zeggen: Venice. A jolly good ride, alles bijelkaar.

Krk en vrdr

Maandag 11 juni

Vanuit Venetië zijn we verder gereden naar Kroatië. Venetië, ach, je kent het. Een hoop water.

Maar een prachtig stadje om een dagje in rond te lopen. Het Giethoorn van het zuiden, aldus de conclusie van Christel C. Cools na afloop.

Kroatië is weer een hele nieuwe ervaring. Sterker nog, we hebben geen idee waar we aan beginnen. We hebben geen reisgids, weten niet wat er te zien of te doen valt, kennen geen woord Kroatisch, hebben geen benul van geld of wisselkoers. Hoe symbolisch is het dat ons navigatiesysteem het bij de Italiaanse grens voor gezien houdt en alleen nog een groot wit vlak toont waarin -dat dan weer wel- onze positie nog wel exact wordt weergegeven.
-Wat denk jij: links of rechts?
-Tja, rechts is blanco.
-En links?
-Ook blanco.
-Ja lekker dan...
Welkom in Van-De-Kaartië. Goddank ligt er nog een Europese wegenatlas in de auto, ooit gekocht voor ‘noodgevallen’. Voor als je onverwachts ineens het Oostblok binnenreed of zo.

Plitvice

Vrijdag 15 juni 2012

Plitvicka Jezera is het grootste nationale park van Kroatië en staat bekend om al z’n watervallen (90 stuks) en meren (16 stuks). Daar heb je dus een hoop water voor nodig en inmiddels weten wij waar dat vandaan komt: uit de hemel, als motregen, buitjes, stortbuien. 

Nauwelijks hadden wij onze tent opgezet of het begon al te druppelen en dat bleef het die dag en de volgende doen, alleen ’s avonds klaarde het op.

Dahab

Dahab (Arabisch voor 'goud', دهب) is een kustplaatsje aan de Golf van Aqaba, een zijarm van de Rode Zee. Toeristisch? Zeker, maar niet te vergelijken met strandfabrieken als Hurghada of Sharm el Sheikh. Zeker buiten het seizoen proef je nog de loomheid van het bedoeïnenoord dat Dahab ooit was. Sinds mijn vader contact legde met een Egyptische gevechtsportleraar in Dahab is het een vaste bestemming geworden voor mijn familie, een soort Ardennen in de woestijn. 

Ikzelf ben er in 2007 en 2012 geweest. Die laatste keer was...nou ja. Ken je die mop over die familie die naar Petra ging?

 

Dahab 2012

23-30 maart 2012

Dahab is een heerlijk plaatsje. Het is rustig, overzichtelijk, ontspannen, je kunt er prima duiken en snorkelen en de bewoners laten je gewoon je gang gaan, wat niet overal in Egypte zo is. Toen we er in 2007 waren, wisten we zeker: hier gaan we volgend jaar weer naartoe. Uiteindelijk zou het dus vijf jaar duren. 

Nu, in 2012, zijn we er weer, ditmaal met m’n ouders en m’n zus Leonie. We zitten in een ander hotel (Star of Dahab), aan zee deze keer. Christel en ik hadden een tweepersoonskamer geboekt, maar krijgen een soort familiekamer, alsof ze wisten dat we eigenlijk met z'n drietjes kwamen... (Christel was vier maanden zwanger inmiddels.) Voor de rest lijkt er niets veranderd. Ongetwijfeld zijn er wat zaakjes verdwenen en andere voor teruggekomen, en is Egypte inmiddels een revolutie rijker en een Mubarak armer, maar voor het oog is Dahab nog hezelfde lome luie loungeplaatsje.

Met Boesi, de huiskat

Istanbul

16-20 februari 2012

Veel romantischer dan Istanbul wordt het niet. De parel van de Oriënt, uitgestrekt langs de Bosporus als een kleurrijk Perzisch tapijt, de enige stad ter wereld die zich bevindt op twee continenten, Europa en Azië. In zijn illustere geschiedenis begeerd door koningen, keizers, satrapen, khans, sultans en gewone barbaren en daardoor eeuwenlang inzet van oorlog geweest, toen de stad nog Byzantium en Constantinopel heette. 

De laatste slag werd geslagen door de Turken, in 1453. Sindsdien luidt de naam Istanbul. Tegenwoordig is het een metropool van bijna twintig miljoen inwoners met een skyline vol flats en minaretten die vijf keer per dag de adhaan, of gebedsoproep, de lucht in slingeren.



Hagia Sofia