31 juli - 25 augustus 2003
Onze reis door Australië per camper in 2002 (HIER) smaakte naar meer – meer camper. En zoals het zo vaak gaat in het leven duurde het niet lang of er kwam op wonderbaarlijke, schijnbaar toevallige wijze ineens een camper uit de lucht vallen. De onnavolgbare Willem de Ridder, grondlegger van de ‘spiegologie’, noemt dat ‘bestellen’: het creëren van je eigen werkelijkheid door je echte wensen uit te spreken.
Vrienden van mijn ouders kochten een nieuwe camper, en hun oude ging voor een prikkie onze kant op. Als Christel en ik niet zo enthousiast met camperverhalen waren teruggekomen uit Australië was dat wellicht nooit gebeurd – zo werkt bestellen. Het werd een familieproject: mijn vader deed het onderhoud, mijn moeder de boekhouding, en wij…eh?
Onze reis door Australië per camper in 2002 (HIER) smaakte naar meer – meer camper. En zoals het zo vaak gaat in het leven duurde het niet lang of er kwam op wonderbaarlijke, schijnbaar toevallige wijze ineens een camper uit de lucht vallen. De onnavolgbare Willem de Ridder, grondlegger van de ‘spiegologie’, noemt dat ‘bestellen’: het creëren van je eigen werkelijkheid door je echte wensen uit te spreken.
Vrienden van mijn ouders kochten een nieuwe camper, en hun oude ging voor een prikkie onze kant op. Als Christel en ik niet zo enthousiast met camperverhalen waren teruggekomen uit Australië was dat wellicht nooit gebeurd – zo werkt bestellen. Het werd een familieproject: mijn vader deed het onderhoud, mijn moeder de boekhouding, en wij…eh?
‘Camper’ was
trouwens een groot woord. Beter kon je spreken van een bestelbus met internationale
pretenties. Iemand, ooit, had de boel van binnen in elkaar gefiguurzaagd. Het
zag er niet uit, maar het werkte. Alles was mini: koelkastje, aanrechtje, kastjes,
zithoek. De ruimte was zo beperkt dat als je ’s avonds het zithoekje verbouwde
tot bed er één persoon buiten moest staan om de kussens aan te pakken en in de
juiste volgorde weer terug te geven. (Lekker klusje als het regende.) Uiteraard
was ook dat bed een krappe bedoening: kon de één z’n benen nog over de rand
laten uitsteken, de ander lag klem achter het keukenblok en moest met
opgetrokken benen slapen. Maar voor het geslacht Frieswijk, waar met 1,72 meter
de top wel is bereikt, vormde dit allemaal geen probleem. En Christel en mij
trok juist dat zakformaat aan in het campertje. Het was onbeschrijflijk knus
binnen. Al snel spraken we liefkozend over het ‘koecampeertje’.
Over onze eerste
bestemming hoefden we niet lang na te denken: het riviertje. Hèt riviertje. In
onze familiemythologie was dit riviertje, exact op de grens van Spanje en
Portugal, bezocht in 1981, uitgegroeid tot een heuse idylle. De plek werd een
moment, een herinnering aan wat de meest harmonieuze tijd in ons familieleven
is geweest, iets wat je altijd pas achteraf –wanneer het hoogtepunt is geweest–
kunt beseffen. Ik heb een sterke neiging zulke plaatsen te blijven opzoeken.
Het zijn tijd-ruimte-brandpunten: iets van toen blijft altijd aanwezig en
voelbaar, ook jaren later nog.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten