Plakias

28 september - 3 oktober 2013 

Aaaach…’t tutje is ziek. Eerst begon ze minder te eten, toen werd ze wat huileriger, daarna kreeg ze koorts en kwijlde ze veel en tenslotte ontdekten we kleine blaasjes in haar mond. Daarom at ze dus minder, het deed gewoon pijn. 

Na drie dagen koorts en blaasjes vertrouwden we het niet meer en gingen naar de dokter, die bleek in Spili te zitten, een half uur rijden bij ons vandaan. Heel Spili doorgereden, geen ziekenhuis gevonden, helemaal aan het eind van het stadje gestopt bij een apotheek om de weg te vragen en toen bleek er tien meter verder een bord te staan. Medical Center, linksaf.

De arts, een jonge vrouw die een beetje Nederlands sprak, onderzocht Wende en constateerde een vorm van herpes, een soort kinderherpes. Niet schadelijk, ging vanzelf over, alleen vervelend omdat eten en drinken pijnlijk kon zijn: hard voedsel deed zeer, maar ook zure en bittere dingen. Aha. Nu begrepen we waarom Wende haar persoonlijke lievelingetjes, de snoeptomaatjes, ook niet meer bliefde. Sindsdien bieden we Wende maar van alles aan en kijken we wat ze wel of niet eet. Tot nu toe gaat melk, pasta en meloen er het beste in. Het is voor ons even wennen, zo’n kieskeurige eter, want we weten niet beter of Wende is een vuilnisbak die werkelijk alles wat je haar voorzet naar binnen propt. Net zoals ook het wennen is dat ze snel huilt, ’s avonds en ’s nachts een soort hysterische buien krijgt (van honger misschien, of pijn), vreselijk uit haar bek meurt (van de ontstoken blaasjes) en al haar kleren onderkwijlt. Gelukkig gaat het inmiddels wat beter met haar en is de koorts sinds gisteren vrijwel verdwenen, waardoor ze weer wat vrolijker en toeschietelijker wordt en beter slaapt.

Wende met uitslag

Geluk bij een ongeluk is dat het hier op Kreta gebeurd, waar we niet meer hoeven te reizen en gewoon een eigen appartementje hebben waar we zelf kunnen koken. Dat wil zeggen, er is anderhalve kookpit en nauwelijks keukengerei, kennelijk wordt niet verwacht dat je meer doet dan koffie zetten, maar we behelpen ons er mee. We zitten in Damnoni Paradise, een klein appartementenblok in een paradijselijke tuin, een oase van groen in het dorre en droge Kreta. De eigenaar is dan ook dagelijks aan het sproeien. Vanaf hier is het een kilometer of twee naar Plakias, het dichtsbijzijnde stadje. Flink toeristisch allemaal, maar het is nu naseizoen-rustig en je komt alleen wat Duitsers van middelbare leeftijd tegen.

Wende in Damnoni Paradise

We hadden Plakias uitgezocht wegens de Nederlandse duikschool die er zit. Prima bedrijf, de koffie staat ’s ochtends voor je klaar, maar tijd om te drinken heb je niet, want je moet aan de slag in ‘the garden’, de tuin achter de duikschool waar alle uitrusting wordt geprepareerd. Als duiker moet je namelijk alles zelf doen. Dat is allemaal heel gebruikelijk in Europa, maar wij zijn luie vakantieduikers die vooral exotische oorden aandoen en daar staat altijd een mannetje klaar dat alle spullen wast en in elkaar zet, dus. Inmiddels hebben we er drie duikdagen opzitten. Helaas kunnen we, vanwege Wende, niet samen duiken, in plaats daarvan duiken we om de dag. Ik de eerste dag, Christel de tweede enzovoorts. Onze ‘buddy’ is steeds Pierre, een welzijnswerker uit Roozendaal die adhd heeft en maar blijft praten, gelukkig heb je daar onder water geen last van. Daarom duikt hij ook graag, zegt hij, wordt hij rustig van... Overigens vreselijk aardige vent verder. Het duiken lijkt erg op dat bij Malta, veel rotsformaties, grotten en kloven en weinig spectaculaire fauna, hoewel we wel een paar octopussen hebben gezien. Enige verschil is dat het water nu, aan het eind van de zomer, lekker opgewarmd is, tegen de 25 graden.



Duiken in de baai van Schinaria

Zondag zijn we hier op Kreta aangekomen, nadat we zaterdag uit Delphi zijn vertrokken. Die zaterdag hebben we nog een bezoek gebracht aan het plaatsje Marathon, een must natuurlijk voor een hardloper, hoewel er weinig te zien valt. Marathon is de plek waar de Atheners in zoveel-jaar-voor-Christus het oppermachtige Perzische leger versloegen door als een dolle op de vijand af te stormen, die daardoor zo verrast was dat zij geen tijd meer had de cavalerie in te zetten en de slag verloor. Een daverende verrassing, voor iedereen. Atheners, dat waren denkers en praters, een beetje mietjes, de echte mannen kwamen uit Sparta. Een boodschapper met het heuglijke nieuws rende gauw naar Athene, een afstand van, hoe raad je het, 42 kilometer. Zo werd de marathon geboren. Tijdens de Olympische Spelen in Athene van 2004 werd de klassieke route opnieuw gelopen, en sindsdien is deze gemarkeerd met kilometerbordjes en zie je meer en minder getrainde gasten de route volgen, die helaas grotendeels over een drukke vierbaansweg voert – niet erlangs, maar echt erover. Ons hotel voor die nacht, hotel Myrthos, stond toevallig aan die weg dus wij zagen ze regelmatig passeren. Ik zou nu kunnen zeggen: m'n voeten jeukten om mee te lopen (ik heb m'n schoenen mee) maar eigenlijk dacht ik alleen pffff...

Tja, dat is het wel zo’n beetje hier.