Nauplion

17 - 24 september 2013

Ons weekje in Agios Adrianos zit er weer op. Al met al een prima plekje. Klein huisje, maar precies goed voor ons familietje en met temperaturen boven dertig graden leef je toch vooral buiten en in het zwembad.

Fijn waren vooral de privacy en de rust. Aan de rand van het dorp, geen buren, omringd door velden met sinaasappelbomen. Auto’s hoorde je nauwelijks, in plaats daarvan gemekker van schapen en geblaf van honden en ’s avonds natuurlijk de onvermijdelijke cicaden. Met tuinstoelen hadden we het zwembadje afgeschermd zodat Wende veilig kon rondscharrelen op het terras. Spelen met het tasje van opa en oma, schuiven met de stoelen, poezen aaien en dingen in haar mond stoppen die daar niet horen (een nieuwe fase helaas). Een paar dagen zag ze er wat gehavend uit, want de eerste nacht hadden muggen haar te grazen genomen en haar gezicht zat onder de bultjes, die langzaam indroogden en kleiner werden. Maar ze leek er geen last van te hebben.

Meestal hingen we ’s ochtends thuis rond. Een van ons sliep uit, de ander hield Wende in de gaten en wandelde met haar naar de bakker bij het marktpleintje, een wandeling van vijf minuten waar Wende een half uur over deed, want onderweg kwamen we hondjes tegen, een voliére, een fontein, een oude fiets en talloze andere interessante Griekse bezienswaardigheden. Van de bakkervrouw kreeg ze steeds een koekje, en dan ging het in omgekeerde volgorde weer terug...de fiets, de fontein, etcetera, dit alles gadegeslagen door allerlei mannetjes die al vanaf half acht ’s ochtends neerstreken bij de twee taverna’s rond het pleintje. Daarna ontbijt en een beetje poedelen in het zwembad, een slaapje en hup, het was middag geworden.

Zo rond twaalf, een uur gingen we dan op pad. Dichtsbijzijnde plaats was Nauplion, een kilometer of vijf verderop. Een nogal toeristisch stadje, aan zee, leunend tegen een steile heuvel waarop een indrukwekkend Venetiaans fort uit 1714 stond. Het autovrije centrum bestond uit smalle straatjes van marmer waar restaurantjes en souvenirwinkels zich aaneen regen, maar waar het, zo in het naseizoen, heel erg rustig was. We vonden een klein parkje rondom een fontein waar een paar speeltoestellen stonden zodat Wende kon schommelen en glijen. Het fort hebben we bezocht, Palamedes heette het, een robuust stelsel van bastions vanwaar je ver kon uitzien over de omgeving.

Grappige aan Nauplion is dat het de eerste hoofdstad van Griekenland is geweest, van 1829 tot 1834. Het land ‘Griekenland’ bestaat namelijk pas vanaf 1829, daarvoor hoorde het tot het Ottomaanse Rijk, de ‘Turken’ zeg maar. Pas na een jarenlange bloedige opstand in combinatie met eindeloos soebatten bij de grote machten (Groot-Brittannië, Engeland, Frankrijk, Rusland en het Habsburgse Rijk) kreeg Griekenland steun om onafhankelijk te worden, en eigenlijk alleen nog maar omdat de publieke opinie –opgehitst door bekende schrijvers als Lord Byron– zich achter de ‘Griekse kwestie’ begon te scharen, vanuit het argument dat het Westen zijn beschaving aan de Grieken te danken had en dus moreel verplicht was iets terug te doen. Want de grote jongens bleven eigenlijk liever buiten dit wespennest op de Balkan. Een beetje zoals Syrië op dit moment. Maargoed, de Grieken kregen dus hun Griekenland en omdat Nauplion destijds een belangrijke vestingstad was en Athene slechts een boerendorp rondom een ruïne had Nauplion de eer hoofdstad te zijn. Eventjes dan. Overigens was dat ‘Griekenland’ niet meer dan de Peloponnesos plus Attica (Athene), nog geen kwart van wat het tegenwoordig is, want alle gebied in het noorden plus zo’n beetje alle eilanden zijn pas in de 150 jaar daarna diplomatiek of met geweld het land binnengesmokkeld.

Verder zijn we twee keer naar het zandstrand van Tolo geweest en hebben we Tyrins bezocht, in de Myceense tijd een vesting aan zee met indrukwekkende muren, nu een grote bult stenen midden in een weiland. Dat is allemaal in de buurt van Nauplion. Iets verderop –daar hebben we hem weer­– ligt antiek Korinthe, die we nu in de herkansing wel hebben gevonden, al was het opnieuw weer zoeken door de achterafstraatjes van modern Korinthe. Het betreft de uitgestrekte ruïne van een stad uit de Griekse oudheid schuine streep Romeinse oudheid. Tempels, forum, stoa, winkelstraat (de Lechaion-weg), basiliek...en de bema, een stenen platform aan het forum waar redevoeringen werden gehouden. Naar het schijnt heeft de apostel Paulus op deze bema de Korinthiërs –die berucht waren vanwege hun losbandigheid– ook uit staan foeteren, getuige onder andere zijn ‘Brieven aan de Korinthiërs’ uit de bijbel.

Muren van Tyrins, mans-...eh...mandreumes hoog

Antiek Korinthe

Antiek Korinthe, Lechaion-weg

Maar het indrukwekkendst was een bezoek aan Epidaurus, het grootste amfitheater uit de Griekse oudheid en uitstekend bewaard gebleven, omdat het door een aardbeving is getroffen en eeuwenlang netjes onder aarde afgedekt lag. Het stamt uit de derde eeuw voor Christus, biedt plaats aan 14.000 toeschouwers en wordt heden ten dage weer gebruikt voor het opvoeren van klassiek Grieks drama. De akoestiek is wonderbaarlijk goed. En het uitzicht is superb. We vonden het zo bijzonder dat we zelfs twee keer zijn geweest – maar de eerste keer niet verder dan de toegang, waar we hoorden dat er een tweedaagse staking gaande was van de Archeologische Dienst, gericht tegen ontslagplannen van de Griekse regering. Lekker dan. Half uur gedaan om van de parkeerplaats naar die toegang te komen met al die muizestapstapstapjes van Wende...

En zo eindigde een weekje strand, cultuur, vers brood en druiven uit eigen tuin (die Wende verslond). Maar helaas, Wende...we gaan weer rijden...naar Olympia!