De uitgestrekte ruïne ligt in een vlakte tussen olijfboomgaarden. Gelukkig is het vandaag bewolkt en slechts 25 graden, anders zou het er niet te harden zijn van de hitte. Bijzonder in Volubilis zijn de fraaie mozaiekvloeren die zijn gevonden. Terwijl we wat tussen de zuilen klauteren denk ik eraan hoe we, ongeveer een jaar geleden, over een zelfde soort ruïne rondliepen, maar dan in Jordanië, duizenden en duizenden kilometers naar het oosten (zie HIER). Het geeft maar aan hoe ongelooflijk groot het Romeinse rijk was!
Maar het kan nog ongelooflijker. Een paar eeuwen na de
Romeinen was datzelfde enorme gebied geheel Arabisch geworden. In de Romeinse
tijd bestonden ‘de Arabieren’ nog uit een paar bedoeinenstammen in de woestijn
van Saoedië-Arabië die elkaar voortdurend afslachtten, wat ze dan ‘bloedwraak’
noemden. Maar halverwege de 7e eeuw stond er in Mekka een koopman genaamd Mohammed op die vond dat het anders moest en ook precies kon vertellen hoe, want dat werd hem ingefluisterd door God, Allah, in fraaie verzen die samen de Koran vormen. Smalend werden hijzelf en z’n eerste volgelingen
de stad uitgejaagd, waarop hij zich elders in de woestijn vestigde, in Medina,
en van daaruit z’n boodschap bleef verkondigen. Nog geen eeuw later was heel het
Midden-Oosten en Noord-Afrika gemohammedaniseerd. Hij kwam, hij zag, hij overwon, zouden de Romeinen zeggen!
Later op de dag bezoeken we Meknès. Eind zeventiende,
begin achttiende eeuw was dit even de hoofdstad van Marokko, toen de megalomane
sultan Moulay Ismael de scepter zwaaide
en hier een nieuw paleis bouwde. De voordeur van dat paleis, de immense Baab El
Mansour, wordt beschouwd als de mooiste poort van het land. 
Ook In Meknès vind je weer een labyrinthische medina, maar deze is kleiner en gemoedelijker en we verdwalen maar een klein beetje. We bezoeken de Medersa Bou Inania, een voormalige Koranschool uit de 14e eeuw waar we zo’n beetje de enige bezoekers zijn . Het gebouw heeft een prachtige binnenhof vol houtsnijwerk.
Aan het begin van de avond verlaten we Meknès weer. Op dat
moment begint het centrale plein, Place El Hedim, net een beetje tot leven te
komen. Slangenbezweerders zitten met hun slangen achter een kleedje te wachten;
rond een wat sullige clownsact staat een grote kring mensen; een jongen duwt
Wende een grote roze bal in de hand. Het lijkt een voorproefje van wat ons te
wachten staat in Marrakesh dat bekend staat om z’n straatvertier. Het is onze
volgende bestemming, Marrakesh. En dat betekent: twee dagen rijden nu.
19 mei
Geen opmerkingen:
Een reactie posten