Rabat

Welkom in Marokko. Binnen 24 uur te maken gehad met afzetterij op de markt, een opdringerige hennatatoëerder en corrupte politie. Fijn, dat reizen!

Maar enfin, voor de rest gaat alles goed.

Het is drie uurtjes vliegen naar Casablanca. Ongelooflijk hoe dichtbij Marokko, en daarmee Afrika, eigenlijk is. Op de luchthaven pikken we onze auto op. Zoals gewoonlijk krijgen we een ‘upgrade’, dat schijnt een gewoonte te zijn bij autoverhuurders:  wij rijden tenminste altijd weg met een grotere auto dan we hebben besteld. Ditmaal wordt ons een gloednieuwe Citroën C4 toebedeeld met slechts 6000 kilometer op de teller.

We rijden meteen door naar Rabat, de hoofdstad van Marokko. Tegen vijven arriveren we, midden in de vrijdagmiddagspits. In tegenstelling tot andere moslimlanden wordt in Marokko niet de vrijdag als ‘weekend’ aangehouden, maar gewoon het weekend. Het is dus retedruk en pas na drie bijna-aanrijdingen en het nodige gezoek (we hebben geen navigatiesysteem) bereiken we ons hotel, B&B Rabat Medina. We installeren ons en wandelen daarna naar de ‘medina’, de oorspronkelijke stad, een wirwar van straatjes en steegjes vol kleine winkeltjes waar een flinke bedrijvigheid heerst. Voor een paar euro eten we friet en couscous bij een klein, verrassend goed restaurantje.

De volgende dag steken we de medina weer door en bezoeken aan de andere kant de Kasbah des Oudayas. Dit is een vestingcomplex met gigantische muren, daterend uit de 12 eeuw en strategisch gesitueerd aan de monding van de rivier Bou Regreg.

Vanaf het hoogste punt heb je prachtig uitzicht over zee, de rivier en de stad Salé die aan de overkant van het water ligt. Van hieruit opereerden eeuwenlang piraten, die een plaag waren voor de Nederlandse VOC-schepen. Menige Hollander eindigde als slaaf van de sultan.

Daarna wandelen we naar de Hassantoren en het mausoleum van Mohammed V. Hier kun je een blik werpen op de sarcofagen van de grootvader (Mohammed V) en vader (Hassan II) van de huidige koning Mohammed VI, liefkozend M6 genoemd. Het gebouw is opgetrokken uit wit marmer en wordt ‘bewaakt’ door traditioneel uitgedoste soldaten die opvallend informeel rondlopen en zich zonder morren lenen voor selfies met brutale toeristen. Inmiddels is het halverwege de middag geworden. We keren daarom terug naar ons hotel, want we willen nog door naar Fez en dat is een paar uur rijden.

Rabat maakt op ons een gemoedelijke indruk. De stad oogt Westers, weliswaar zitten bij de café’s uitsluitend mannen koffie en muntthee te drinken, maar op straat lopen de vrouwen er modern en opvallend sexy bij soms. Volgens de reisgids is het de meest ‘toegankelijke’ stad van Marokko, en als je niet beter wist zou je denken dat je je in Frankrijk  bevindt: de architectuur oogt Frans, er lopen mannen met baguettes door de straat en overal wordt Frans gesproken. Niet geheel verwonderlijk, want Marokko is van 1912 tot 1956 een Franse kolonie geweest en het waren ook de Fransen die Rabat tot hoofdstad uitriepen (daarvoor was het Fes). Zoals overal in het land bouwden ze een nieuwe stad náást de oorspronkelijke stad, een beleid dat voortkwam uit het respect dat de eerste Franse resident-generaal (Hubert Lyautey) voelde voor de Arabische cultuur. Daardoor zijn de eeuwenoude medinas met al hun moskeeën en medresses (scholen) bewaard gebleven.

Goed, we gaan dus naar Fes, via de tolweg. Prima weg, weinig verkeer, dus niets staat een ontspannen ritje door Marokkoland in de weg, zou je zeggen. Behalve de shoerta dan. De politie. Wanneer Christel even buiten Rabat een stoplicht iets te scherp neemt, ofwel door oranje rijdt, worden we naar de kant gedirigeerd en inspecteert een plaatselijke diender al onze papieren alvorens € 70 te eisen wegens door rood rijden. Wij weigeren. Hij houdt aan. Wij bieden hem € 20 als we door mogen rijden. Non non, € 70, kijk het staat voorgedrukt op het proces-verbaal dat hij gaat invullen, 700 dirham. Zo praten we een kwartiertje heen en weer, maar het ziet er niet naar uit dat de agent gaat inbinden, zelfs niet als we naar zijn legitimatie vragen die hij keurig laat zien, naam en nummer erop, Mohammed heet hij, net zoals de profeet. Er is geen God dan Allah, en Mohammed is zijn politieman. Zouden we nou net de enige eerlijke agent in Marokko hebben getroffen? Was het misschien toch rood geweest? Tenslotte betalen we morrend en krijgen een keurig proces verbaal, ondertekend en wel. Als we wegrijden denken we: misschien kunnen we het declareren bij de reisverzekering...het is diefstal tenslotte...

15 - 16 mei