Limburg

1 - 5 mei 2021

Kijken, kijken, niet komen… Ook deze meivakantie konden we niet naar het buitenland vanwege de coronamaatregelen, maar naar het buitenland kijken mocht natuurlijk wel. En dus gingen we naar het drielandenpunt.

Onze minivakantie begon met een omweg via Epe, waar we een vriendinnetje van Wende oppikten, Bieuwk. De twee kennen elkaar al van het kinderdagverblijf, maar het werd al snel een langeafstandsrelatie omdat Bieuwk nog voor de start van de lagere school verhuisde naar een huis midden in het bos. Toch bleven ze contact met elkaar houden en regelmatig bij elkaar logeren. Ook nu zijn ze meteen weer dikke maatjes. En Bieuwk wil persé in de camper slapen, al brengen we het eerste nachtje gewoon nog door in de weelderige tuin van Sjoerd en Lineke waar ze - nadat ze eerst een compleet nieuw huis hebben gebouwd - nu een stuk grind hebben neergelegd dat uitstekend dienst doet als camperplaats.

Zondag dan door naar Limburg. ‘s Ochtends hebben we nog snel het laatste plaatsje geboekt op wat wel de meest zuidelijke camping van het land moet zijn, in Cottessen, een buurtschap van een stuk of wat verspreid liggende huizen pal aan de Belgische grens. Door ons voorraam kijken we uit over de Ardennen, door ons zijraam over het Limburgse heuvelland waar de Kleine Geul landerig doorheen slingert. De omgeving is prachtig.

 

‘s Middags maken we een wandeling door een grubbe, een typisch Limburgse holle weg. In de hoge wanden van bruingele löss zien we allemaal dassenburchten. Kenmerkend verder zijn de fraaie vakwerkhuizen die we her en der tegenkomen. In totaal bestaat Cottessen uit 14 van zulke huizen, waarvan er 11 officieel rijksmonument zijn. Niet verwonderlijk dat deze plaats ooit meedeed met het tv-programma ‘Mooiste plek van Nederland’.

 

Ook het campingterrein is opgetrokken rondom zo’n historische vakwerkboerderij waarvan het oudste deel dateert uit 1736. Op de binnenplaats van hobbelige keien is een klein terrasje. Heel groot is de camping niet, maar er is een speeltuin, een zwembad (waar het veel te koud voor is), een sportveld en een schuur waar het animatieteam kinderdingen doet. Wende en Bieuwk vermaken zich prima, ondanks het wisselvallige weer. De dagen beginnen steeds druilerig, maar in de loop van de middag begint de zon te schijnen, al blijft het venijnig koud, niet meer dan een graad of 12 of zo. Zeker geen ideaal kampeerweer en we prijzen ons gelukkig met de luxe van een camper met verwarming...en wifi.

 

 

Maandag bezoeken we het drielandenpunt in Vaals, dat een paar kilometer verderop ligt. Ouderwets toeristisch. De uitkijktoren beklimmen, poffertjes en wafels eten, een selfie maken op de grenssteen. Met één stap ben je in Duitsland, met de volgende in België, en dan weer in Nederland. Zo komen we toch nog in het buitenland. Er staat ook een paal die het hoogste punt van Nederland markeert, 322 meter boven zeeniveau. Een topdag dus... 

 

De volgende dag is het echt herfstweer: guur, harde wind, af en toe regen. Normaal gesproken zo’n dag dat je naar een leuk museum gaat of een kasteel, maar nu is alles vanwege coronamaatregelen gesloten en dus behelpen we ons met de enige activiteit die sinds kort wél weer is toegestaan: shoppen. We gaan een middagje naar Maastricht. De meiden hebben zich in het hoofd gehaald om zichzelf exact identiek uit te dossen en dus volgt er een soort puzzeltocht om kleding te vinden die zowel voldoet aan twee heel uiteenlopende smaken als aan twee heel uiteenlopende maten. Maar het lukt, en de beloning is zoet: “Wat leuk, een tweeling!” zegt een verkoopster als ze de meisjes voorbij ziet lopen. De winkeldag wordt afgesloten met eten van McDonald’s. En zo beleven we wéér een topdag, althans wat Wende en Bieuwk betreft.

Woensdag brengen we Bieuwk weer terug naar Epe en brengen dan nog een bezoekje aan mijn zus Leonie die met haar kinderen in een huisje zit op een vakantiepark bij Arnhem. We drinken koffie en een biertje en eten pizza. ‘s Avonds tegen tienen zijn we weer thuis. We hadden nog wel langer kunnen wegblijven, maar het slechte weer in combinatie met het feit dat er niets open is - en dat de verwarming hapert -  maakt dat we het verder voor gezien houden. We wachten wel tot opwarming van de aarde lokaal een feit is.