Naar Israël

Het is zo’n vier uur vliegen naar Israël. Toen we anderhalve dag voor vertrek de tickets uitprintten, die in januari waren besteld, bleek er ineens een raar woord op te staan: Eindhoven. Terwijl we helemaal klaar waren om op de trein naar Schiphol te stappen en de auto al hadden uitgeleend.

Even schakelen dus, maar goed, dat kunnen we, op naar Eindhoven dan maar en vandaar de lucht in. Troffen een opmerkelijke gezagvoerder, een soort gesjeesde kunsthistoricus die onderweg over de intercom ineens losbarstte in verhalen over Griekse mythologie en boven Rhodos, ongelogen, een extra bochtje maakte zodat iedereen een blik kon werpen op de plek waar ooit de Kolossos van Rhodos stond, een van de zeven klassieke wereldwonderen, aldus de piloot. Zo kwamen we, met een minuut vertraging wegens sight seeing, aan op Ben Goerion Airport in Tel Aviv.

Snel auto oppikken en wegwezen. Dachten we. Het bleek rustig bij de balies van de autoverhuurbedrijven, er was maar één balie, die van Sixt, waar een enorme lange rij stond, en helaas moesten we uitgerekend daar zijn. Anderhalf uur gewacht. Toen konden we eindelijk op pad, bescheiden grommend in ons kleine Kia’tje waar alles net in paste. Met enig zoeken vonden we in het donker ons eerste adresje. Het bevond zich in een buitenwijk van Tel Aviv, een soort banlieu-achtige conglomeratie van flats en pleintjes en veldjes waar overal jongens rond brandende vuurtonnen stonden – beslist niet om zich te verwarmen, want het was nog steeds dertig graden plus buiten. Later hoorden we dat het ter ere van een nationale feestdag was, Lag BaOmer geheten.

Avi’s Place is waar we moeten zijn en het is, nou ja, de plaats van Avi. Ofwel, de flat van een vriendelijke, gezette Israëliër die één slaapkamer heeft omgetoverd tot hotelkamer met badkamer, balkon en discoverlichting. Klein, maar sympathiek. Het is inmiddels half negen, we hebben geen puf meer te gaan eten, vooral Wende staat op instorten, dus we redden ons met een laatste krentenbolletje en een broodje humus uit Avi’s Kitchen en maken het niet laat.

De volgende ochtend pakken we de boel weer in, kopen broodjes bij het eerste winkeltje dat we tegenkomen (honderd meter verderop) en houden een ontbijt slash picknick in een groot park. Het is alweer vreselijk warm. Daarna zetten we in de bubble van onze airco koers in noordwaartse richting. Eerst door het drukke Tel Aviv, na Jeruzalem de grootste stad van Israël met een half miljoen inwoners. En vervolgens gewoon weg nummer 2 volgen, de kustweg die langs badplaatsen als Netanya en Ceasarea voert.

In die laatste vind je –naast de enige golf court van het land– Romeinse ruïnes: een theater, een aquaduct en vlak voor de kust, onder water, zelfs de resten van een haven. Eeuwenlang was Ceasarea een van de belangrijkste havens van het Midden Oosten, maar ‘time and warfare eventually had their way’ zoals de Lonely Planet het mooi beschrijft en wat rest is dus dit, een verloren aquaduct op het strand aan de voet waarvan men ijsjes eet en rond poedelt in zee. Het water van de Middellandse Zee is verrassend warm, eigenlijk prima te doen. Wij strijken een paar uurtjes neer op dit mooie plekje.

Vanaf hier is het nog een klein uurtje naar Haifa, onze eindbestemming voor vandaag. We hebben een appartement gehuurd in een grote flat aan het strand. Een riante plek met een eigen kamer voor Wende en uitzicht op zee. Hier moeten we het de komende dagen even mee doen. Langs de flat loopt een nieuw aangelegde boulevard met twee kilometer restaurantjes en barretjes. We tippelen erlangs, hongerig naar humus. 

Voor Wende hebben we een stepje meegebracht, maar anders dan het geniale fietsje tijdens onze ‘wereldreis’ lijkt het niet echt een succes, ze klaagt algauw dat ze moe wordt van het steppen en wil gedragen worden, wat we nou juist, met dat stepje, hoopten te voorkomen. Met een hoop friet en cola in haar buik wordt haar humeur gelukkig ietsje beter. Verbrand, plakkerig en vol zand eindigen we zo dag één.

2 -  3 mei 2018