Morillon (slot)

2 maart 2019

Vrijdag valt er inderdaad neerslag. Regen bij ons chalet, hagel in de lift omhoog en op de top sneeuw. Een heuse white-out wacht ons daarboven.

Het geeft het skiën een extra dimensie, of beter: geen dimensie. Je ziet geen contouren en moet op de tast naar beneden. Gelukkig wordt het snel beter zodra je lager komt en uiteindelijk maken Christel en ik nog een mooi blauw tochtje. Les Chars – lift omhoog – Silice Malice – Dolomie – Portet – lift omhoog – L’arrete – Les 7 freres – Sairon. Zeg maar.

Exact om twaalf uur zijn we terug in Morrilon 1100, net op tijd om meester Pierre met z’n tien skikuikentjes te zien arriveren. De cursus zit erop; de kinderen krijgen een medaille opgespeld en een gestempeld skipaspoort uitgereikt; nog een groepsfoto en klaar.

Nog steeds valt er een hagelig buitje en we besluiten het skiën verder voor gezien te houden. De spullen gaan terug naar de verhuur. Na lunch in het huisje worden de tassen vast gepakt en daarna gaan Christel en Suzanne shoppen in naburig Samoëns terwijl de rest blijft cocoonen. Spelletje spelen, muziek luisteren, ‘Okki’s’ lezen – Christel heeft via Markplaats een hele stapel gekocht – en tenslotte filmpjes op de Ipad kijken, pas de tweede keer deze week. Avondmaaltijd bestaat uit allerlei restjes van eerdere maaltijden, weggespoeld met de laatste vin rouge die uit het drie-liter-pak wordt gewrongen. Remko maakt de financiële eindstand op, een fluitje van een cent dankzij een buitengewoon praktische app die wel door Nederlanders uitgevonden móet zijn: ‘Wie betaalt wat’. Iedereen kan er zijn uitgaven in bijhouden, waarna de app automatisch berekent wie nog iets krijgt van wie.

En dan een beetje op tijd naar bed. De volgende ochtend vroeg op, voor achten is iedereen vertrokken. Al met al prima weekje gehad. Nu terug naar de Hollandse polder, met twee nieuwe, gediplomeerde skitalentjes op de achterbank.

Naschrift: de terugreis verliep niet helemaal vlekkeloos. Wijzelf waren om half zeven thuis, na een probleemloos ritje van zo'n elf uur, maar halverwege de middag kregen we te horen dat Bart en Jeroen te maken hadden met ... eh een soort van autopech, in die zin dat ze de verkeerde benzine in hun auto hadden gegooid, waarna ze bij Metz strandden en Remko en Suzanne het tweetal op moesten pikken, zodat het hele zwikkie in één vreselijk volgepakte auto pas laat op de avond in Utrecht arriveerde.