Cancun

5 - 7 december 2014

Het is gelukt, we zijn in Cancun. Gevlogen vanaf Munchen met Condor, een Duitse prijsvechter die er een dikke elf uur uur over deed. Naar omstandigheden ging alles prima.

De ‘omstandigheden’ zijn alleen dat lange vliegreizen niet gemaakt zijn voor peuters, zelfs niet voor zo’n ervaren globetrutje als Wende. Daar helpt een kleurboekje met potloodjes van de stewardess ook weinig aan. Het hield Wende een kwartiertje bezig, maar daarna kwamen er dus nog vierenveertig kwartiertjes, met te veel klimmen en klauteren en te weinig slapen. Ja, de tijd dat je lekker onderuitgezakt vijf films achter elkaar kon kijken is voorlopig voorbij voor papa en mama...

Enfin, om half elf ‘s avonds konden we uitgeteld naar bed in hotel Plaza Caribe. In Nedrelandse tijd was dat half zes ’s ochtends. Vier uur later was Wende alweer wakker, dat was dus half tien Nederlandse tijd, fantastisch in Nederland...maar hier in Meggico was het pas half drie ’s nachts, pikkedonker en doodstil, en het ontbijt werd ook nog niet geserveerd, dus ai ai ai caramba! Principieel als we zijn als ouders hebben we Wende toen maar voor de dvd-speler gezet, en na een nieuw wereldrecord Dora-kijken zag de wereld er ietsjepietsje beter uit, al was de zon nog steeds niet op.

De rest van de dag op een of andere manier doorgeharkt. Gezwommen en rondgehangen in de tropische tuin van het hotel met papegaaien en vrij rondlopende pauwen. Gewandeld door de stad en later op de dag naar een groot winkelcentrum beweest, want Christel wilde een ijsje kopen, Wende een interessant boek over de Maya’s en ik een nieuwe bikini. (Het kan zijn dat ik dingen door elkaar haal vanwege de jetlag.)

Veel te zien is er niet in Cancun, het is een tekentafelstad. In 1970 woonden er welgeteld drie mensen, de eigenaren van een kokosnotenplantage. Maar in dat jaar besloot de Mexicaanse regering om precies hier een toeristische melkkoe neer te zetten. Ze spoten een fraaie zandkust op, bouwden er hotels, noemden het de Zona Hoteleria en zo ontstond een mega-badplaats die drie miljoen toeristen per jaar trekt, met name Amerikanen. Overigens zitten wij niet in die Zona Hoteleria, maar in het plaatsje zelf, tien kilometer verderop. Maar ook hier is geen steen ouder dan 1970. Een soort Almere dus, alleen erg warm, erg druk en in een nogal vermoeiende tijdzone.

We eten een broodje op de hotelkamer. Om zeven uur stort Wende in. Het is ongelooflijk hoe vrolijk en stoer ze zich door haar eerste jetlag heen heeft geslagen. Een wereldkind! Om acht uur storten wij in. Casa Cools is even niet thuis.