Mexico-ho 2014
Over Mexico hoor je zelden iets positiefs. Het nieuws uit die hoek gaat over drugsbendes, mensensmokkelaars en de smerigste stad ter wereld, Mexico City. Kortom, echt iets om naar uit te zien. Maar... Mexico is een breed begrip. Letterlijk. Qua oppervlakte is Mexico het veertiende land ter wereld, drie keer zo groot als Frankrijk (om maar iets te noemen). En het hoekje dat wij hebben bezocht is ver verwijderd van al dat nieuws. Yucatan heet het. Een landpunt vol tropisch regenwoud waar ooit de Maya's heersten. Talloze ruïnes getuigen daar nog van, zoals het beroemde Chichén Itzá. Andere bezienswaardigheden zijn de prachtige waterpoelen (cenotes genaamd), oud-koloniale stadjes, witte stranden en -voor duikliefhebbers- het Meso-Amerikaanse Barrïererif, het een na grootste rif ter wereld (375 kilometer lang) dat vlak langs de kust loopt. In december hebben wij met een huurauto een mooi rondje langs dit alles gemaakt.
Maya's
28 november 2014
Een dikke twintig jaar geleden las ik een geweldig boek over archeologie, ‘Goden, graven en geleerden’ van C.W. Ceram, een Duitse bestseller uit de jaren zestig. Een hele reeks oude beschavingen kwam daarin aan bod: klassieke jongens als Babylonië, Egypte, Troje, Mycene, maar ook de Maya’s, Inca’s en Azteken.
Het was mijn eerste serieuze kennismaking met de Maya’s en het sprookjesachtige beeld van overwoekerde ruïnes vol hiëroglyfen midden in de jungle maakte grote indruk op me. Neem bijvoorbeeld een passage als deze:
Een dikke twintig jaar geleden las ik een geweldig boek over archeologie, ‘Goden, graven en geleerden’ van C.W. Ceram, een Duitse bestseller uit de jaren zestig. Een hele reeks oude beschavingen kwam daarin aan bod: klassieke jongens als Babylonië, Egypte, Troje, Mycene, maar ook de Maya’s, Inca’s en Azteken.
Het was mijn eerste serieuze kennismaking met de Maya’s en het sprookjesachtige beeld van overwoekerde ruïnes vol hiëroglyfen midden in de jungle maakte grote indruk op me. Neem bijvoorbeeld een passage als deze:
“De volle maan scheen op het oerwoud.
Vijftienhonderd jaar nadat de Maya’s hun steden hadden verlaten en naar het
noorden waren getrokken, reed de Amerikaanse ontdekker Edward Herbert Thompson,
alleen in gezelschap van een Indiaanse gids, door het Nieuwe Rijk dat ze hadden
opgebouwd en dat sinds de tijd der Spanjaarden eveneens te gronde was gegaan.
Hij zocht Chichen Itzá, de stad die de grootste en mooiste geweest moest zijn,
de machtigste en prachtigste. De mannen en hun paarden hadden vermoeiende
dagreizen achter de rug; Thompson liet van uitputting het hoofd hangen, en elke
struikeling van het paard bracht hem uit zijn
evenwicht. Toen riep de gids hem plotseling. Thompson schrok op, keek
voor zich uit en zag een sprookjeswereld. Boven de donkere toppen verrees een
steile heuvel. (…) Thompson klom de trap op. Hij zag de versiering, de rijke
reliëfs. Op de bijna dertig meter hoge top aangekomen, liet hij zijn blik
rondwaren. Hij telde wel een dozijn bouwwerken, verstrooid, overschaduwd, soms
alleen maar te zien aan een schittering in het maanlicht. Dit was dus Chichen
Itzá.”
Het boek zaaide
een kiem van verlangen om deze wonderen met eigen ogen te zien, al leek zoiets
me op dat moment in m’n leven nog tamelijk onmogelijk, en was Zuid-Amerika in
mijn beleving net zo ver als de maan. Ik moest eerst een psychische quantum leap nemen om mijn horizon te
verbreden. Dat deed ik met een reis naar EGYPTE in 1999, waarover ik nog wel
eens te schrijven kom. Vanaf dat moment ben ik op veel plekken geweest die
Ceram zo beeldend heeft beschreven, en elke keer pak ik zijn boek er weer bij
om de magie te herbeleven.
Cancun
5 - 7 december 2014
Het is gelukt, we zijn in Cancun. Gevlogen vanaf Munchen met Condor, een Duitse prijsvechter die er een dikke elf uur uur over deed. Naar omstandigheden ging alles prima.
De ‘omstandigheden’ zijn alleen dat lange vliegreizen niet gemaakt zijn voor peuters, zelfs niet voor zo’n ervaren globetrutje als Wende. Daar helpt een kleurboekje met potloodjes van de stewardess ook weinig aan. Het hield Wende een kwartiertje bezig, maar daarna kwamen er dus nog vierenveertig kwartiertjes, met te veel klimmen en klauteren en te weinig slapen. Ja, de tijd dat je lekker onderuitgezakt vijf films achter elkaar kon kijken is voorlopig voorbij voor papa en mama...
Tulum
7 - 10 december 2014
Na een prima nachtje zijn we aardig bijgetrokken de volgende ochtend. Mooi, de jetlag is voorbij, concluderen we. Helaas zal blijken dat we te vroeg juichen.
Niet alleen zijn we zelf de eerst paar avonden nog hondsmoe, maar erger nog (en daarmee samenhangend), Wende wordt iedere ochtend tussen half vijf en vijf wakker. En wakker bij een kind, dat is...wakker! Niet echt fijn, maar wat doe je eraan?
Na een prima nachtje zijn we aardig bijgetrokken de volgende ochtend. Mooi, de jetlag is voorbij, concluderen we. Helaas zal blijken dat we te vroeg juichen.
Niet alleen zijn we zelf de eerst paar avonden nog hondsmoe, maar erger nog (en daarmee samenhangend), Wende wordt iedere ochtend tussen half vijf en vijf wakker. En wakker bij een kind, dat is...wakker! Niet echt fijn, maar wat doe je eraan?
Enfin, het is inmiddels zondag. Terwijl Christel
en Wende skypen met de opa’s en oma’s haal ik ergens bij de Zone Hotelera onze
huurauto op. Het is een flink model Nissan. Rond elven ben ik terug en kunnen
we inladen en op pad.
Ons eerste doel is Tulum, zo’n 130 kilometer ten
zuiden van Cancun. De weg is een streep door het regenwoud, je ziet links en
rechts alleen maar bomen en struiken, heel soms onderbroken door een stadje.
Druk is het zeker niet. De auto gaat op de cruisestand en zonder moeite
arriveren we in Tulum. Het enige waar je voor moet opletten zijn de zogeheten ‘topes’,
enorme verkeersdrempels die als betonnen burrito’s dwars over de weg liggen en
je dwingen stapvoets te rijden.Coba
10 december 2014
Onderweg naar Valladolid maken we een tussenstop in Coba. Hier bezoeken we een andere Maya-ruïne, ditmaal eentje die midden in het oerwoud ligt verborgen. De totale site beslaat een gebied van 50 km2, maar slechts een fractie van de gebouwen is toegankelijk.
Je kunt fietsen huren of een fietstaxi nemen, maar we besluiten te gaan lopen met Wende in de rugdrager. Hoe vaak krijg je nou de kans door het regenwoud te wandelen?
Onderweg naar Valladolid maken we een tussenstop in Coba. Hier bezoeken we een andere Maya-ruïne, ditmaal eentje die midden in het oerwoud ligt verborgen. De totale site beslaat een gebied van 50 km2, maar slechts een fractie van de gebouwen is toegankelijk.
Je kunt fietsen huren of een fietstaxi nemen, maar we besluiten te gaan lopen met Wende in de rugdrager. Hoe vaak krijg je nou de kans door het regenwoud te wandelen?
Valladolid
10 - 12 december 2014
Valladolid is een charmant klein plaatsje in het centrum van Yucatan. Het bestaat uit smalle straatjes met pastelkleurige huisjes, in een raster rondom een centraal plein met een fontein, bankjes en grappige duostoeltjes waarop je niet naast elkaar zit, maar elkaar aankijkt.
Valladolid is een charmant klein plaatsje in het centrum van Yucatan. Het bestaat uit smalle straatjes met pastelkleurige huisjes, in een raster rondom een centraal plein met een fontein, bankjes en grappige duostoeltjes waarop je niet naast elkaar zit, maar elkaar aankijkt.
Chichén Itzá
16 december 2014
Van alle Maya-ruïnes –en er zijn er honderden– is Chichén Itzá de meest beroemde. Het is niet de oudste, niet de grootste, volgens kenners niet de mooiste, maar om een of andere reden wel de bekendste, de hoofdact van de grote Maya-show hier in Yucatan.
Van alle Maya-ruïnes –en er zijn er honderden– is Chichén Itzá de meest beroemde. Het is niet de oudste, niet de grootste, volgens kenners niet de mooiste, maar om een of andere reden wel de bekendste, de hoofdact van de grote Maya-show hier in Yucatan.
Merida
18 - 21 december 2014
Onze volgende bestemming is Merida. Dit is de grootste stad van Yucatan, met ruim 800.000 inwoners. Heel Yucatan telt er 4,5 miljoen.
Overigens, waar ik ‘Yucatan’ gebruik bedoel ik het hele schiereiland, wat eigenlijk niet helemaal correct is, want het schiereiland bestaat uit drie provincies, waarvan Yucatan de noordelijkste is. De andere twee zijn Campeche en Quintana Roo. Dit even terzijde, om te voorkomen dat ik weer bijdehante reacties van m’n broer krijg.
Merida heeft echt zo’n mooi koloniaal plein, het Plaza Grande, met palmen en laurierbomen, een fontein en een Mexicaanse vlag die dagelijks ceremoniëel wordt verwisseld.
Onze volgende bestemming is Merida. Dit is de grootste stad van Yucatan, met ruim 800.000 inwoners. Heel Yucatan telt er 4,5 miljoen.
Overigens, waar ik ‘Yucatan’ gebruik bedoel ik het hele schiereiland, wat eigenlijk niet helemaal correct is, want het schiereiland bestaat uit drie provincies, waarvan Yucatan de noordelijkste is. De andere twee zijn Campeche en Quintana Roo. Dit even terzijde, om te voorkomen dat ik weer bijdehante reacties van m’n broer krijg.
Merida heeft echt zo’n mooi koloniaal plein, het Plaza Grande, met palmen en laurierbomen, een fontein en een Mexicaanse vlag die dagelijks ceremoniëel wordt verwisseld.
Santa Elena
16 - 18 december 2014
Ten zuiden van Merida ligt de regio Puuc. ‘Puuc’ betekent ‘heuvels’ in de plaatselijke Maya-taal en inderdaad is dit een heuvelachtig gebied, hoewel je er niet teveel van moet voorstellen. Hoger dan 100 meter wordt het niet.
Maar omdat de rest van Yucatan zo plat is als een tortilla vonden de Maya’s het kennelijk al heel wat. Ook in dit gebied ligt weer een trits Maya-ruïnes, waarvan Uxmal de grootste en bekendste is.
Ten zuiden van Merida ligt de regio Puuc. ‘Puuc’ betekent ‘heuvels’ in de plaatselijke Maya-taal en inderdaad is dit een heuvelachtig gebied, hoewel je er niet teveel van moet voorstellen. Hoger dan 100 meter wordt het niet.
Maar omdat de rest van Yucatan zo plat is als een tortilla vonden de Maya’s het kennelijk al heel wat. Ook in dit gebied ligt weer een trits Maya-ruïnes, waarvan Uxmal de grootste en bekendste is.
We verblijven
twee nachten in Santa Elena, een gehuchtje met een roodachtige kerk, een pleintje
met een speeltuintje en verder wat haveloze straatjes.
Campeche
18 - 20 december 2014
Campeche wordt geroemd als het mooiste stadje van Yucatan. Het is een klein vestingstadje aan de Golf van Mexico. Aanvankelijk een prooi voor allerhande piraten, maar na de bouw van een enorme stadsmuur met bastions in 1663 was dat voorbij.
Binnen die muren vind je nu straatjes met hoge stoepen en kleurrijk geschilderde huisjes waarvan de hoge deuren achter smeedijzeren hekken zijn weggeborgen. Campeche hoort tot het werelderfgoed van Unesco, en wordt dus uitstekend onderhouden. Langs zee loopt –behalve een drukke weg– de ‘malecon’, een promenade met een fiets- en wandelpad van 7 kilometer lengte. Klinkt aantrekkelijk, maar het oogt een beetje kalig en in de volle zon met de buggy erlangs lopen is geen aanrader (mocht je in de buurt zijn met een buggy). Voor de rest is het een charmant plaatsje.
Campeche wordt geroemd als het mooiste stadje van Yucatan. Het is een klein vestingstadje aan de Golf van Mexico. Aanvankelijk een prooi voor allerhande piraten, maar na de bouw van een enorme stadsmuur met bastions in 1663 was dat voorbij.
Binnen die muren vind je nu straatjes met hoge stoepen en kleurrijk geschilderde huisjes waarvan de hoge deuren achter smeedijzeren hekken zijn weggeborgen. Campeche hoort tot het werelderfgoed van Unesco, en wordt dus uitstekend onderhouden. Langs zee loopt –behalve een drukke weg– de ‘malecon’, een promenade met een fiets- en wandelpad van 7 kilometer lengte. Klinkt aantrekkelijk, maar het oogt een beetje kalig en in de volle zon met de buggy erlangs lopen is geen aanrader (mocht je in de buurt zijn met een buggy). Voor de rest is het een charmant plaatsje.
 |
| Plaza de la Indepencia overdag... |
Onderweg
20 december 2014
Vanuit Campeche reizen we door naar Calakmul in het uiterste zuiden van Yucatan, bijna op de grens met Guatamala. Dit is een uurtje of vijf rijden. We proberen lange ritten altijd te doen tijdens het middagslaapje van Wende, dat lukt over het algemeen heel aardig, maar nu blijft er nog flink wat autotijd over en dus gaat de dvd-speler aan, waar Wende trouwens geen nee tegen zegt.
Haar favoriet tijdens deze vakantie is ‘Nijntje op vakantie’, een theatershow van Ivo de Wijs, met onder andere deze meezinger:
Kindje, kun je met tenen bij je neus?
Tenen bij je neus
Tenen bij je neus
Kindje, kun je met je tenen bij je neus?
Met je tenen bij je neu-heus.
Vanuit Campeche reizen we door naar Calakmul in het uiterste zuiden van Yucatan, bijna op de grens met Guatamala. Dit is een uurtje of vijf rijden. We proberen lange ritten altijd te doen tijdens het middagslaapje van Wende, dat lukt over het algemeen heel aardig, maar nu blijft er nog flink wat autotijd over en dus gaat de dvd-speler aan, waar Wende trouwens geen nee tegen zegt.
Haar favoriet tijdens deze vakantie is ‘Nijntje op vakantie’, een theatershow van Ivo de Wijs, met onder andere deze meezinger:
Kindje, kun je met tenen bij je neus?
Tenen bij je neus
Tenen bij je neus
Kindje, kun je met je tenen bij je neus?
Met je tenen bij je neu-heus.
Wij hebben
hiervan gemaakt ‘Kindje, kun je met je vingers in je neus?’ want Wende zit de
godganse dag aan haar neus te pulken. Nou ja, als ze zich maar vermaakt daar op
de achterbank tussen alle tassen en lege snoeppapiertjes.
Calakmul
20 - 22 december 2014
Calakmul is een uitgestrekt bioreservaat met in het midden de ruïnes van wat wellicht de grootste Maya-stad van allemaal is geweest. Vanaf de hoofdweg volg je nog 60 kilometer een smalle weg door het regenwoud. Vanwege de geïsoleerdheid duurde het tot 1931 voordat een Amerikaanse botanist de site ontdekte.
Een wonder eigenlijk dat die oude Maya’s het wisten te vinden... De naam ‘Calakmul’ werd bedacht door die botanist en betekent ‘twee naast elkaar liggende heuvels’, een verwijzing naar de twee reuzenpyramides die er staan.
Calakmul is een uitgestrekt bioreservaat met in het midden de ruïnes van wat wellicht de grootste Maya-stad van allemaal is geweest. Vanaf de hoofdweg volg je nog 60 kilometer een smalle weg door het regenwoud. Vanwege de geïsoleerdheid duurde het tot 1931 voordat een Amerikaanse botanist de site ontdekte.
Een wonder eigenlijk dat die oude Maya’s het wisten te vinden... De naam ‘Calakmul’ werd bedacht door die botanist en betekent ‘twee naast elkaar liggende heuvels’, een verwijzing naar de twee reuzenpyramides die er staan.
Mahahual
22 - 26 december 2014
Voor onze laatste week hadden we strand, zee en palmen in gedachten en daarvoor rijden we terug naar de oostkust, naar een klein vissersplaatsje, Mahahual, dat zich heeft verstopt achter eindeloze mangrovebossen maar desondanks is gevonden door het toerisme dat gluiperig vanaf de andere kant kwam, vanuit zee, zoals ooit de conquistadores. Ik bedoel dan de cruiseboot-industrie. Joekels van schepen varen af en aan langs deze kust en speciaal voor deze pleziertankers is bij Mahahual een grote pier aangelegd met bijhorend amusementsdorp vol winkeltjes, barretjes en zwemmen met dolfijnen.
Halte ‘Costa Maya’, zoals het officieel in de dienstregeling heet, ligt één kilometer ten noorden van Mahahual. Wij zitten vijf kilometer ten zuiden van Mahahual. Een wereld van verschil.
Voor onze laatste week hadden we strand, zee en palmen in gedachten en daarvoor rijden we terug naar de oostkust, naar een klein vissersplaatsje, Mahahual, dat zich heeft verstopt achter eindeloze mangrovebossen maar desondanks is gevonden door het toerisme dat gluiperig vanaf de andere kant kwam, vanuit zee, zoals ooit de conquistadores. Ik bedoel dan de cruiseboot-industrie. Joekels van schepen varen af en aan langs deze kust en speciaal voor deze pleziertankers is bij Mahahual een grote pier aangelegd met bijhorend amusementsdorp vol winkeltjes, barretjes en zwemmen met dolfijnen.
Halte ‘Costa Maya’, zoals het officieel in de dienstregeling heet, ligt één kilometer ten noorden van Mahahual. Wij zitten vijf kilometer ten zuiden van Mahahual. Een wereld van verschil.
Mahahual (slot)
22 - 29 december 2014
De laatste twee dagen nog gedoken met Catherine, een Canadese die zich onder de naam Gypsea in Mahahual heeft gevestigd. Een bijzondere vrouw, lang en slank als een Canadese den, vrolijk, sociaal en met energie voor tien. Ze opereert vanuit een klein houten hutje, boordevol duikuitrusting, in een steegje achter de boulevard.
Heel kleinschalig, niks PADI Five Star met allerlei regels en gedoe. Ons bevalt dat wel. Maar ze heeft wel een eigen bootje en een betrouwbare kapitein, en dat is bijzonder, want kapiteinen schijnen veel te drinken hier, ook overdag, en je wilt niet meemaken dat je schipper net z’n roes ligt uit te slapen terwijl jij met een lege tank boven water komt, ergens een kilometer uit de kust. ‘It’s diving’, zegt Catherine, ‘it’s not that we’re making taco’s.’
De laatste twee dagen nog gedoken met Catherine, een Canadese die zich onder de naam Gypsea in Mahahual heeft gevestigd. Een bijzondere vrouw, lang en slank als een Canadese den, vrolijk, sociaal en met energie voor tien. Ze opereert vanuit een klein houten hutje, boordevol duikuitrusting, in een steegje achter de boulevard.
Heel kleinschalig, niks PADI Five Star met allerlei regels en gedoe. Ons bevalt dat wel. Maar ze heeft wel een eigen bootje en een betrouwbare kapitein, en dat is bijzonder, want kapiteinen schijnen veel te drinken hier, ook overdag, en je wilt niet meemaken dat je schipper net z’n roes ligt uit te slapen terwijl jij met een lege tank boven water komt, ergens een kilometer uit de kust. ‘It’s diving’, zegt Catherine, ‘it’s not that we’re making taco’s.’
Oktober 2014
Huisje in Dochamps. Voor de zevende keer met de familie naar de Ardennen. De aanleiding is altijd hetzelfde: de trouwdag van m'n ouders.
Inmiddels zijn ze 47 jaar getrouwd, is het gezelschap uitgegroeid tot 16 personen waaronder 7 kleinkinderen en klaagt iedereen dat het activiteitenprogramma zo vol is geworden. Wat wel een beetje waar is. Laatste activiteit van de week, het geheimzinnige 'Project X', behelsde een verrassingsdiner voor twee in een Xclusief restaurant in Durbuy, ons kado voor m'n ouders. De rest ging een frietje eten.
Inmiddels zijn ze 47 jaar getrouwd, is het gezelschap uitgegroeid tot 16 personen waaronder 7 kleinkinderen en klaagt iedereen dat het activiteitenprogramma zo vol is geworden. Wat wel een beetje waar is. Laatste activiteit van de week, het geheimzinnige 'Project X', behelsde een verrassingsdiner voor twee in een Xclusief restaurant in Durbuy, ons kado voor m'n ouders. De rest ging een frietje eten.
 |
| De aanleiding |
Kronenburger See
12-15 september 2014
Een weekendje naar Duitsland, om de roze-strippenkaart-verjaardag van Christel's moeder te vieren. Hadden een schitterend huisje in de Eifel, naast de Kronenburger See. Dat is een meer hè, in Duitsland...
Toevallig was ik er eerder geweest tijdens een fietstocht, zie HIER. Hebben een wildpark bezocht met lama's, apen en een vogelshow en verder kon Wende lekker springen en spelen met neef Ruben.
Gent
16-17 augustus 2014
Hij heeft stiekem geregeld dat Wende bij opa en oma kan logeren en neemt mama Christel met onbekende bestemming mee naar het zuiden. Pas bij de grens kreeg ze de bestemming te horen: Gent. Al jaren slechts een plaatsnaambord op de route naar Parijs, nu plotsklaps gepromoveerd tot decor van een romantisch entre-deux.
Ons eerste uitstapje samen, ooit, ging naar België. Hoe toepasselijk om voor ons koperen jubileum –ja zo heet dat als je 12,5 jaar samen bent– weer België op te zoeken. Papa Arthur heeft echter voor een verrassing gezorgd.
Hij heeft stiekem geregeld dat Wende bij opa en oma kan logeren en neemt mama Christel met onbekende bestemming mee naar het zuiden. Pas bij de grens kreeg ze de bestemming te horen: Gent. Al jaren slechts een plaatsnaambord op de route naar Parijs, nu plotsklaps gepromoveerd tot decor van een romantisch entre-deux.
Ook het hotel is een surprise. Ditmaal eens geen
budgetgebeuren, maar het mooiste logement van de stad geboekt, met een naam
waarin zowel het woord ‘Reylof’ voorkomt als het woord ‘Grand’, nou dan weet je
het wel. Chique boel, en niet goedkoop. Gevestigd in het achttiende-eeuwse
herenhuis van baron Olivier Reylof en volgens de website ingericht in
‘prestigieuze empirestijl’. Christel wilde er al voorbij lopen: ‘Dit zal het
wel niet zijn.’
Jouanique 2014
25 juli - 2 augustus 2014
Sinds mijn oude studievriend Peter een huis in Frankrijk heeft gekocht proberen we iedere zomer een paar dagen op bezoek te gaan. De vorige keren zijn we samen met Jeroen (een andere studievriend) en Josje geweest, maar die lieten dit jaar verstek gaan vanwege hun baby Meike van vijf maanden.
Sinds mijn oude studievriend Peter een huis in Frankrijk heeft gekocht proberen we iedere zomer een paar dagen op bezoek te gaan. De vorige keren zijn we samen met Jeroen (een andere studievriend) en Josje geweest, maar die lieten dit jaar verstek gaan vanwege hun baby Meike van vijf maanden.
Wereldwonderen
Als rechtgeaarde
man ben ik natuurlijk dol op lijstjes. Bijvoorbeeld van wereldwonderen. Van
oudsher spreekt men over de ‘zeven wereldwonderen’, omdat die term gemunt is
door de oude Grieken en voor hen was zeven een heilig getal.
Jordanië 2014
Eh…Jordanië!?!
Met een klein kind? Kan dat, mag dat, moet dat? Tja, volgens de boekjes zou het een stabiel, ontwikkeld land zijn dat erg z’n
best doet een populaire toeristenbestemming te worden, dus we waagden het erop. En gelukkig maar. Jordanië bleek een heerlijk land, waar het prima rondtoeren was. Natuurlijk bezochten we wereldwonder Petra, de
mysterieuze stad in de rotsen. Maar ook Romeinse ruïnes, kerken en de Dode
Zee. Die laatste niet te verwarren met de Rode Zee, waar alles springlevend is zoals we hebben kunnen vaststellen na een afsluitend weekje strand en duik.
Aqaba
Hoera, we zijn
in Aqaba. Vanaf vliegveld Zaventem in Brussel gevlogen met Thomas Cook
Airlines. Het vliegtuig was half leeg, zodat we met z’n drietjes twee rijen
stoelen tot onze beschikking hadden en languit konden.
Helaas ontdekten we dat pas halverwege de vlucht, zodat we de eerste twee uur wèl opgepropt op elkaar zaten met een hyperactieve peuter die maar moeizaam in slaap viel. Maargoed, al bij al dus niet te klagen.
Helaas ontdekten we dat pas halverwege de vlucht, zodat we de eerste twee uur wèl opgepropt op elkaar zaten met een hyperactieve peuter die maar moeizaam in slaap viel. Maargoed, al bij al dus niet te klagen.
Wadi Musa
Prima nachtje
gehad. Airco hield de kamer redelijk op temperatuur en Wende gaf geen kik...ander
land, ander klimaat, kamelen, mannen in jurken, ze is niet gauw van slag hoor,
ons kleine globetrutje.
Vandaag wordt de auto gebracht. Het blijkt een donkere Nissan Sunny, prima wagen, groot zat voor al die zooi van ons. Terwijl ik dat afhandel zit Christel met Wende te ontbijten in het café van Achmed, een jonge Egyptenaar met wie Wende de avond daarvoor al vriendschap had gesloten. Ze leert zelfs zijn naam zeggen: Achmed bye bye. Reuze handig, want half Jordanië heet Achmed, alleen al onderweg naar het hotel komen we Achmed de drogist en Achmed de bananenverkoper tegen zodat het lijkt alsof Wende iedereen persoonlijk groet. De rest heet waarschijnlijk Mohammed, die naam leert Wende ook nog wel.
Vandaag wordt de auto gebracht. Het blijkt een donkere Nissan Sunny, prima wagen, groot zat voor al die zooi van ons. Terwijl ik dat afhandel zit Christel met Wende te ontbijten in het café van Achmed, een jonge Egyptenaar met wie Wende de avond daarvoor al vriendschap had gesloten. Ze leert zelfs zijn naam zeggen: Achmed bye bye. Reuze handig, want half Jordanië heet Achmed, alleen al onderweg naar het hotel komen we Achmed de drogist en Achmed de bananenverkoper tegen zodat het lijkt alsof Wende iedereen persoonlijk groet. De rest heet waarschijnlijk Mohammed, die naam leert Wende ook nog wel.
 |
| Desert highway |
Petra
De eerste keer
dat ik Petra zag was in een speelfilm, Indiana
Jones van Steven Spielberg. Daarin kwamen ‘Indy’ en zijn vader, op zoek naar
de heilige graal, uit bij een verborgen tempel in de rotsen. Het bouwwerk zag
er zo fantastisch uit, zo onwerkelijk, dat ik automatisch aannam dat het een
decor uit Hollywood betrof.
Pas jaren later ontdekte ik dat de tempel echt
bestond en in Jordanië was te vinden. Sindsdien stond Petra op ons reis to-do
lijstje. Twee jaar geleden, toen we met mijn familie in Egypte waren, zouden we
er met een dagtocht naartoe, maar dat ging niet door. Maar nu is het dus gelukt.
Madaba
Van
Wadi Musa rijden we noordwaarts naar Madaba. Onderweg maken we een tussenstop
in Karak, waar een enorm kasteel staat uit de kruisvaarderstijd. Per ongeluk
rijden we het pleintje voor het kasteel op dat alleen bestemd is voor taxi’s en
bussen.
Een paar mannen gebaren dat we terug moeten, en terwijl we achteruit manoevreren gidsen ze ons behulpzaam naar het enige lege plekje in de omgeving...toevallig voor hun restaurant. Gelukkig is het net lunchtijd en ligt Wende te slapen. Dus gaan we maar lekker lunchen. Brood, humus, kebab. Want voor een vegetariër heeft Jordanië weinig te bieden.
Een paar mannen gebaren dat we terug moeten, en terwijl we achteruit manoevreren gidsen ze ons behulpzaam naar het enige lege plekje in de omgeving...toevallig voor hun restaurant. Gelukkig is het net lunchtijd en ligt Wende te slapen. Dus gaan we maar lekker lunchen. Brood, humus, kebab. Want voor een vegetariër heeft Jordanië weinig te bieden.
Onderweg
Na een hoop avonturen, een dode zee en heel veel knuffels en cadeautjes voor Wende zijn we in Umm Qais gekomen. Dit is het noordelijkste puntje van Jordanië, op de grens met Israël en Syrië. Helaas weinig tijd gehad om bij te schrijven, daarom alleen even wat foto's.
 |
| Pff...je zal er maar vier van hebben! |
Umm Qais
Er komt een
moment in je leven dat je beseft dat Jordanië is vernoemd naar de Jordaan, en
dan bedoel ik niet een bepaalde volkswijk in Amsterdam maar de rivier de
Jordaan. Ik realiseerde me dat een paar maanden geleden pas.
De Jordaanvallei is het vruchtbaarste deel van het land, hier komt alle groente en fruit vandaan en dan blijft er zelfs nog wat over voor export. De vallei staat vol met kassen, niet van glas maar van plastic dat over ijzeren bogen is gespannen. Binnen zal het niet te harden zijn, want buiten is het al zo gruwelijk heet.
De Jordaanvallei is het vruchtbaarste deel van het land, hier komt alle groente en fruit vandaan en dan blijft er zelfs nog wat over voor export. De vallei staat vol met kassen, niet van glas maar van plastic dat over ijzeren bogen is gespannen. Binnen zal het niet te harden zijn, want buiten is het al zo gruwelijk heet.
 |
| Kassen in de Jordaanvallei |
Jerash
Vanuit Murshed
een dagtochtje gemaakt naar Jerash. Anderhalf uur rijden als je het goed doet, twee uur zoals wij het deden.
Gerasa, zoals de Romeinen het noemden, is de best bewaarde Romeinse ruïne ten oosten van Rome. Een uitgestrekt complex van straten, een groot ovaal plein, theaters, tempels, poorten en een hippodrome. Het ligt te blakeren in de zon, vandaar dat we Wende –die ligt te slapen- maar even parkeren in de schaduw van een zuil en om de beurt op verkenning gaan. Terwijl ik eerst ga maakt Christel een vriendelijk praatje met een ansichtkaartenverkoper. Vervolgens zit ze een uurtje of wat aan die jongen vast die haar ook wil rondleiden. Maar ze houdt er wel een gratis cd met 400 foto’s van Jordanië aan over.
Gerasa, zoals de Romeinen het noemden, is de best bewaarde Romeinse ruïne ten oosten van Rome. Een uitgestrekt complex van straten, een groot ovaal plein, theaters, tempels, poorten en een hippodrome. Het ligt te blakeren in de zon, vandaar dat we Wende –die ligt te slapen- maar even parkeren in de schaduw van een zuil en om de beurt op verkenning gaan. Terwijl ik eerst ga maakt Christel een vriendelijk praatje met een ansichtkaartenverkoper. Vervolgens zit ze een uurtje of wat aan die jongen vast die haar ook wil rondleiden. Maar ze houdt er wel een gratis cd met 400 foto’s van Jordanië aan over.
Aqaba 2
Na een week keren
we terug naar ons startpunt, Aqaba. Dat betekent een autorit van 400 kilometer,
van het uiterste noorden naar het uiterste zuiden van Jordanië. Weer door de
Jordaanvallei, helemaal langs de Dode Zee en de laatste twee uur door een
woestijngebied waar we welgeteld 1 dorp passeren en 2 benzinepompen, waar zandwolken over de
weg stuiven en overstekende kamelen een gevaar zijn volgens de borden.
We passeren Aqaba en rijden dan nog zo’n tien kilometer verder naar het zuiden, naar South Beach waar de stranden zijn en een handvol hotelletjes. Verder kan haast niet: nog een paar kilometer en je bent in Saoedi-Arabië.
We passeren Aqaba en rijden dan nog zo’n tien kilometer verder naar het zuiden, naar South Beach waar de stranden zijn en een handvol hotelletjes. Verder kan haast niet: nog een paar kilometer en je bent in Saoedi-Arabië.
Haai!
Dit kwamen we tegen onder water. Het is een walvishaai, de grootste haai die er is. Imposant, maar planktoneter en ongevaarlijk.
Gefilmd door een Fransman die mee was met onze groep.
Gefilmd door een Fransman die mee was met onze groep.
Aqaba slot
Maar zoals de
zelfmoordterrorist zei toen hij de bus instapte: aan alles komt een eind!
Op vrijdagavond vliegen we terug, dus ’s ochtends pakken we het boeltje weer in, nemen afscheid van onze mannen uit Bangladesh en bestellen een taxi naar Aqaba, waar we neerstrijken op het terras van After8, de lunchroom annex ijssalon waar Wende’s grote vriend Ahmed werkt. Regelmatig had ze gezegd: Ahmed nou? Ahmed soeken! En nu heeft ze hem weer gevonden! Prompt krijgt ze een paar mini-ijsjes van hem die er grif ingaan.
Op vrijdagavond vliegen we terug, dus ’s ochtends pakken we het boeltje weer in, nemen afscheid van onze mannen uit Bangladesh en bestellen een taxi naar Aqaba, waar we neerstrijken op het terras van After8, de lunchroom annex ijssalon waar Wende’s grote vriend Ahmed werkt. Regelmatig had ze gezegd: Ahmed nou? Ahmed soeken! En nu heeft ze hem weer gevonden! Prompt krijgt ze een paar mini-ijsjes van hem die er grif ingaan.
Parijs
13-15 maart 2014
Ach ja, Parijs… De absolute koploper wat stedentrips betreft, ik schat dat ik daar inmiddels een keer of twaalf ben geweest. En dat tel ik dat ene bezoekje met de camper niet mee, toen we, komend vanuit Bretagne en kennelijk nog wat landerig sturend, een verkeerde afslag namen en vanuit een tunnel ineens frontaal inreden op de Arc de Triomf...
Ach ja, Parijs… De absolute koploper wat stedentrips betreft, ik schat dat ik daar inmiddels een keer of twaalf ben geweest. En dat tel ik dat ene bezoekje met de camper niet mee, toen we, komend vanuit Bretagne en kennelijk nog wat landerig sturend, een verkeerde afslag namen en vanuit een tunnel ineens frontaal inreden op de Arc de Triomf...
Abonneren op:
Posts (Atom)