Portugal 2015

18 - 25 september 2015

Als we om elf uur ’s avonds landen reageert nichtje Vajèn van 2 uitzinnig van vreugde. “Hoera!!!” roept ze. “We zijn er!!! We zijn in Portugal!!!” Grote hilariteit verspreidt zich als gemorste ranja vanuit rij 6 en 7 het halve vliegtuig door. Want we zijn net, terugkerend van een weekje Portugal, geland op vliegveld Zestienhoven...

Ter gelegenheid van hun 45e trouwdag trakteren Christel’s ouders al hun kleinkinderen op een volledig verzorgd weekje Portugal. En de papa’s en mama’s mogen mee. Zo belandt het hele zwikkie –zes volwassenen en drie kinderen–  in de Algarve, de populaire zuidkust van Portugal wiens naam, grappig genoeg, stamt van het Arabische ‘al-gharb’ ofwel ‘het westen’. Maar de Arabieren bedoelden daarmee: ten westen van Andalusië, en dat klopt natuurlijk als een zwerende kameel.

Locatie: vakantiepark Turiquintas in Armação de Pêra. Op deze plek waren Paul en Marion al driemaal eerder geweest, ze zijn dikke maatjes met beheerder José en weten dat het goed zit al-dhaar. 

Oma met haar nieuwe koffertje

Ons huisje

Vajèn, Wende, koetje en Ruben

Het is trouwens niet echt een vakantiepark, eerder een soort afgeschermd woonwijkje met geschakelde witte huisjes waar veel Portugezen een tweede woning bezitten. Dat is kenmerkend voor Armação de Pêra: vooral in trek bij de Portugezen zelf die er een appartementje kopen of huren. Ooit schijnt het een pittoresk vissersplaatsje te zijn geweest, net als Albufeira, Lagos, Faro en al die andere bekende plaatsen uit de Algarve, maar voor dat ‘ooit’ moeten we terug naar de eerste ijstijd, zeg de trouwdag van Christel’s ouders. Tegenwoordig zijn er nog steeds vissers, alleen moeten die hun vangst aan wal brengen tussen zonnebadende toeristen door, in een betonnen amfitheater van hotels en flatgebouwen van tien hoog.

Typisch Portugees Indiaas restaurant

Gelukkig is het rustig, zo half september. Zwembad en restaurant hebben we voor onszelf, en dat geldt ook voor het kleine strandje tussen de rotswanden op een kwartiertje lopen van ons huisje. (Kan trouwens een stuk korter, daarover later.) Volgens de horoscoop in de Margriet, een van de ‘vieze boekjes’ van oma, kan ieder sterrenbeeld een week tegemoet zien die uiteenloopt van ‘goed’ tot ‘zeer goed’, en dat geldt in ieder geval voor het weer die week: iedere dag warm en zonnig. De kinderen vermaken zich prima in het water. Ook huren we nog een paar dagen twee auto’s en maken onder andere een uitstapje naar de dierentuin van Lagos. ’s Avonds eten we meestal bij José: tonijn, sardientjes, rog, allerlei soorten verse vis komen op tafel. Je zit in een pittoresk vissersdorpje of niet, toch? Dit alles weggespoeld met een hoop witte wijn, vinho verde en ice tea voor de kleintjes. Animatieprogramma wordt door José zelf verzorgd: hij stoeit graag met de kinderen en ze zijn alle drie dol op hem.

Ruben wijst de weg...

...naar ons strandje

Kwestie van erop...

...of eronder

Christel en ik gaan nog een dagje duiken. Twee baaien verderop staat een klein wit kapelletje op een steile klif gewijd aan Nossa Senhora da Rocha, Onze Vrouwe van de Rots, beschermvrouwe van de vissers, en aan de voet daarvan op het strand zetelt duikschooltje Scuba Tour. Eigenaar is een Duitser, maar wegens heupklachten duikt die niet meer en is hij visser geworden, daarom gaan we in zee met zijn Nederlandse bedrijfsleider Willem en diens Engelse vriendin Josephine. ‘Welkom in de West Atlantic!’ zegt hij met een grote grijns. Wat blijkt? De Algarve, aan de westkant van de Straat van Gibraltar, hoort niet tot dat fijne, warme pierebadje dat we Middellandse Zee noemen, maar is onderdeel van het grote bad, de Atlantische Oceaan. Dus: ijskoud. 16, 17 graden. We moeten dikke 7-mm pakken met hoodies aan en krijgen een hoop lood mee om die rubberzooi naar beneden te krijgen plus een zware stalen tank. Niet anders dan duiken in Nederland, alleen…dat hebben we nog nooit gedaan, laffe vakantieduikers die we zijn.

 

Cool, cooler, cools...

...te water

Een boot hebben ze niet bij Scuba Tour. (Wel gehad, zegt Willem, pfff wat een gedoe was dat, blij dat die weg is.) We lopen dus over het strand de zee in, na nog een laatste les van Willem: “Denk erom, het allerbelangrijkste van duiken is…er cool uitzien!’ Nou, dat is voor Christel geen probleem, die is cool(s) geboren. Maar voor mij...ahem...onder toeziend oog van die Senhora da Rocha, die beter de Vrouwe van de Baksteen kan worden genoemd, zink ik door alle gewicht als een Hollandse baksteen de diepte in voor ik überhaupt m’n bril en flippers kan aandoen en pas na een halve paniekaanval en een ingreep van Willem (andere loodgordel) lukt het me correct en volledig geëquipeerd onder water te komen, zoals de edele duiksport het heeft bedoeld. Daarna gaat het verder prima. Het zicht blijkt belabberd, drie tot zes meter, hoe anders dan de twintig tot dertig meter die we gewend zijn! Met de neus op de grond speuren we naar garnalen, heremietkreeftjes, krabben, zeesterren, slakjes, steeds goed oplettend dat we onze buddies niet kwijtraken in de groenige soep om ons heen. Een aparte ervaring en leuk om een keer mee te maken. Na een duik van een uur heb ik het echter zo vreselijk koud dat ik het verder voor gezien hou; Christel gaat ’s middags met Josephine wel nog een tweede keer, terwijl ik op het strand weer opwarm en nadenk over een leus voor duikschool Scuba Tour. Diving in the West Atlantic: Very Cool!!!

Filmposter voor nieuwe kinderfilm: King Kong for Kids

En zo vliegt de week voorbij. Het is een week van dagelijks broodjes halen bij de Intermarché, tien minuutjes lopen, of een uurtje als je het doet zoals Christel en Merel die de door zwager Jeroen getekende plattegrond ondersteboven houden. Een week van laat het los, laat het gaan en het hondje van de bakker dat vies heeft gedaan. Een week waarin Wende zindelijk wordt en steeds vanuit de tuin naar binnen komt gespurt, ik moet een plasje, ik moet een poepje, en dat ook daadwerkelijk op de wc doet, aangemoedigd door neef Ruben van 4 die er gezellig bij blijft. Een week waarin oma ’s morgens sambucca in de thee giet omdat ze denkt dat er water in het flesje zit en opa ’s avonds z’n rode wijn mengt met citroenlikeur, ach ja ze worden een dagje ouder hè?! Verder een week waarin de kinderen op dag twee zelf al het paadje langs de ‘prikplanten’ (agaves) naar het zwembad weten te vinden en waarin Jeroen een geweldige short cut naar het strand ontdekt, helaas op de laatste dag dus daar hebben we nada noppes meer aan gehad. Op vrijdagavond vliegen we met Transavia weer terug naar Zestienhoven, officieel Rotterdam The Hague Airport geheten, en als we tegen elven landen roept nichtje Vajèn…enfin, zo’n week dus. Muito obrigado Paul en Marion!