Mexico-ho 2014
Over Mexico hoor je zelden iets positiefs. Het nieuws uit die hoek gaat over drugsbendes, mensensmokkelaars en de smerigste stad ter wereld, Mexico City. Kortom, echt iets om naar uit te zien. Maar... Mexico is een breed begrip. Letterlijk. Qua oppervlakte is Mexico het veertiende land ter wereld, drie keer zo groot als Frankrijk (om maar iets te noemen). En het hoekje dat wij hebben bezocht is ver verwijderd van al dat nieuws. Yucatan heet het. Een landpunt vol tropisch regenwoud waar ooit de Maya's heersten. Talloze ruïnes getuigen daar nog van, zoals het beroemde Chichén Itzá. Andere bezienswaardigheden zijn de prachtige waterpoelen (cenotes genaamd), oud-koloniale stadjes, witte stranden en -voor duikliefhebbers- het Meso-Amerikaanse Barrïererif, het een na grootste rif ter wereld (375 kilometer lang) dat vlak langs de kust loopt. In december hebben wij met een huurauto een mooi rondje langs dit alles gemaakt.
Maya's
28 november 2014
Een dikke twintig jaar geleden las ik een geweldig boek over archeologie, ‘Goden, graven en geleerden’ van C.W. Ceram, een Duitse bestseller uit de jaren zestig. Een hele reeks oude beschavingen kwam daarin aan bod: klassieke jongens als Babylonië, Egypte, Troje, Mycene, maar ook de Maya’s, Inca’s en Azteken.
Het was mijn eerste serieuze kennismaking met de Maya’s en het sprookjesachtige beeld van overwoekerde ruïnes vol hiëroglyfen midden in de jungle maakte grote indruk op me. Neem bijvoorbeeld een passage als deze:
Een dikke twintig jaar geleden las ik een geweldig boek over archeologie, ‘Goden, graven en geleerden’ van C.W. Ceram, een Duitse bestseller uit de jaren zestig. Een hele reeks oude beschavingen kwam daarin aan bod: klassieke jongens als Babylonië, Egypte, Troje, Mycene, maar ook de Maya’s, Inca’s en Azteken.
Het was mijn eerste serieuze kennismaking met de Maya’s en het sprookjesachtige beeld van overwoekerde ruïnes vol hiëroglyfen midden in de jungle maakte grote indruk op me. Neem bijvoorbeeld een passage als deze:
“De volle maan scheen op het oerwoud.
Vijftienhonderd jaar nadat de Maya’s hun steden hadden verlaten en naar het
noorden waren getrokken, reed de Amerikaanse ontdekker Edward Herbert Thompson,
alleen in gezelschap van een Indiaanse gids, door het Nieuwe Rijk dat ze hadden
opgebouwd en dat sinds de tijd der Spanjaarden eveneens te gronde was gegaan.
Hij zocht Chichen Itzá, de stad die de grootste en mooiste geweest moest zijn,
de machtigste en prachtigste. De mannen en hun paarden hadden vermoeiende
dagreizen achter de rug; Thompson liet van uitputting het hoofd hangen, en elke
struikeling van het paard bracht hem uit zijn
evenwicht. Toen riep de gids hem plotseling. Thompson schrok op, keek
voor zich uit en zag een sprookjeswereld. Boven de donkere toppen verrees een
steile heuvel. (…) Thompson klom de trap op. Hij zag de versiering, de rijke
reliëfs. Op de bijna dertig meter hoge top aangekomen, liet hij zijn blik
rondwaren. Hij telde wel een dozijn bouwwerken, verstrooid, overschaduwd, soms
alleen maar te zien aan een schittering in het maanlicht. Dit was dus Chichen
Itzá.”
Het boek zaaide
een kiem van verlangen om deze wonderen met eigen ogen te zien, al leek zoiets
me op dat moment in m’n leven nog tamelijk onmogelijk, en was Zuid-Amerika in
mijn beleving net zo ver als de maan. Ik moest eerst een psychische quantum leap nemen om mijn horizon te
verbreden. Dat deed ik met een reis naar EGYPTE in 1999, waarover ik nog wel
eens te schrijven kom. Vanaf dat moment ben ik op veel plekken geweest die
Ceram zo beeldend heeft beschreven, en elke keer pak ik zijn boek er weer bij
om de magie te herbeleven.
Cancun
5 - 7 december 2014
Het is gelukt, we zijn in Cancun. Gevlogen vanaf Munchen met Condor, een Duitse prijsvechter die er een dikke elf uur uur over deed. Naar omstandigheden ging alles prima.
De ‘omstandigheden’ zijn alleen dat lange vliegreizen niet gemaakt zijn voor peuters, zelfs niet voor zo’n ervaren globetrutje als Wende. Daar helpt een kleurboekje met potloodjes van de stewardess ook weinig aan. Het hield Wende een kwartiertje bezig, maar daarna kwamen er dus nog vierenveertig kwartiertjes, met te veel klimmen en klauteren en te weinig slapen. Ja, de tijd dat je lekker onderuitgezakt vijf films achter elkaar kon kijken is voorlopig voorbij voor papa en mama...
Tulum
7 - 10 december 2014
Na een prima nachtje zijn we aardig bijgetrokken de volgende ochtend. Mooi, de jetlag is voorbij, concluderen we. Helaas zal blijken dat we te vroeg juichen.
Niet alleen zijn we zelf de eerst paar avonden nog hondsmoe, maar erger nog (en daarmee samenhangend), Wende wordt iedere ochtend tussen half vijf en vijf wakker. En wakker bij een kind, dat is...wakker! Niet echt fijn, maar wat doe je eraan?
Na een prima nachtje zijn we aardig bijgetrokken de volgende ochtend. Mooi, de jetlag is voorbij, concluderen we. Helaas zal blijken dat we te vroeg juichen.
Niet alleen zijn we zelf de eerst paar avonden nog hondsmoe, maar erger nog (en daarmee samenhangend), Wende wordt iedere ochtend tussen half vijf en vijf wakker. En wakker bij een kind, dat is...wakker! Niet echt fijn, maar wat doe je eraan?
Enfin, het is inmiddels zondag. Terwijl Christel
en Wende skypen met de opa’s en oma’s haal ik ergens bij de Zone Hotelera onze
huurauto op. Het is een flink model Nissan. Rond elven ben ik terug en kunnen
we inladen en op pad.
Ons eerste doel is Tulum, zo’n 130 kilometer ten
zuiden van Cancun. De weg is een streep door het regenwoud, je ziet links en
rechts alleen maar bomen en struiken, heel soms onderbroken door een stadje.
Druk is het zeker niet. De auto gaat op de cruisestand en zonder moeite
arriveren we in Tulum. Het enige waar je voor moet opletten zijn de zogeheten ‘topes’,
enorme verkeersdrempels die als betonnen burrito’s dwars over de weg liggen en
je dwingen stapvoets te rijden.Coba
10 december 2014
Onderweg naar Valladolid maken we een tussenstop in Coba. Hier bezoeken we een andere Maya-ruïne, ditmaal eentje die midden in het oerwoud ligt verborgen. De totale site beslaat een gebied van 50 km2, maar slechts een fractie van de gebouwen is toegankelijk.
Je kunt fietsen huren of een fietstaxi nemen, maar we besluiten te gaan lopen met Wende in de rugdrager. Hoe vaak krijg je nou de kans door het regenwoud te wandelen?
Onderweg naar Valladolid maken we een tussenstop in Coba. Hier bezoeken we een andere Maya-ruïne, ditmaal eentje die midden in het oerwoud ligt verborgen. De totale site beslaat een gebied van 50 km2, maar slechts een fractie van de gebouwen is toegankelijk.
Je kunt fietsen huren of een fietstaxi nemen, maar we besluiten te gaan lopen met Wende in de rugdrager. Hoe vaak krijg je nou de kans door het regenwoud te wandelen?
Valladolid
10 - 12 december 2014
Valladolid is een charmant klein plaatsje in het centrum van Yucatan. Het bestaat uit smalle straatjes met pastelkleurige huisjes, in een raster rondom een centraal plein met een fontein, bankjes en grappige duostoeltjes waarop je niet naast elkaar zit, maar elkaar aankijkt.
Valladolid is een charmant klein plaatsje in het centrum van Yucatan. Het bestaat uit smalle straatjes met pastelkleurige huisjes, in een raster rondom een centraal plein met een fontein, bankjes en grappige duostoeltjes waarop je niet naast elkaar zit, maar elkaar aankijkt.
Chichén Itzá
16 december 2014
Van alle Maya-ruïnes –en er zijn er honderden– is Chichén Itzá de meest beroemde. Het is niet de oudste, niet de grootste, volgens kenners niet de mooiste, maar om een of andere reden wel de bekendste, de hoofdact van de grote Maya-show hier in Yucatan.
Van alle Maya-ruïnes –en er zijn er honderden– is Chichén Itzá de meest beroemde. Het is niet de oudste, niet de grootste, volgens kenners niet de mooiste, maar om een of andere reden wel de bekendste, de hoofdact van de grote Maya-show hier in Yucatan.
Merida
18 - 21 december 2014
Onze volgende bestemming is Merida. Dit is de grootste stad van Yucatan, met ruim 800.000 inwoners. Heel Yucatan telt er 4,5 miljoen.
Overigens, waar ik ‘Yucatan’ gebruik bedoel ik het hele schiereiland, wat eigenlijk niet helemaal correct is, want het schiereiland bestaat uit drie provincies, waarvan Yucatan de noordelijkste is. De andere twee zijn Campeche en Quintana Roo. Dit even terzijde, om te voorkomen dat ik weer bijdehante reacties van m’n broer krijg.
Merida heeft echt zo’n mooi koloniaal plein, het Plaza Grande, met palmen en laurierbomen, een fontein en een Mexicaanse vlag die dagelijks ceremoniëel wordt verwisseld.
Onze volgende bestemming is Merida. Dit is de grootste stad van Yucatan, met ruim 800.000 inwoners. Heel Yucatan telt er 4,5 miljoen.
Overigens, waar ik ‘Yucatan’ gebruik bedoel ik het hele schiereiland, wat eigenlijk niet helemaal correct is, want het schiereiland bestaat uit drie provincies, waarvan Yucatan de noordelijkste is. De andere twee zijn Campeche en Quintana Roo. Dit even terzijde, om te voorkomen dat ik weer bijdehante reacties van m’n broer krijg.
Merida heeft echt zo’n mooi koloniaal plein, het Plaza Grande, met palmen en laurierbomen, een fontein en een Mexicaanse vlag die dagelijks ceremoniëel wordt verwisseld.
Santa Elena
16 - 18 december 2014
Ten zuiden van Merida ligt de regio Puuc. ‘Puuc’ betekent ‘heuvels’ in de plaatselijke Maya-taal en inderdaad is dit een heuvelachtig gebied, hoewel je er niet teveel van moet voorstellen. Hoger dan 100 meter wordt het niet.
Maar omdat de rest van Yucatan zo plat is als een tortilla vonden de Maya’s het kennelijk al heel wat. Ook in dit gebied ligt weer een trits Maya-ruïnes, waarvan Uxmal de grootste en bekendste is.
Ten zuiden van Merida ligt de regio Puuc. ‘Puuc’ betekent ‘heuvels’ in de plaatselijke Maya-taal en inderdaad is dit een heuvelachtig gebied, hoewel je er niet teveel van moet voorstellen. Hoger dan 100 meter wordt het niet.
Maar omdat de rest van Yucatan zo plat is als een tortilla vonden de Maya’s het kennelijk al heel wat. Ook in dit gebied ligt weer een trits Maya-ruïnes, waarvan Uxmal de grootste en bekendste is.
We verblijven
twee nachten in Santa Elena, een gehuchtje met een roodachtige kerk, een pleintje
met een speeltuintje en verder wat haveloze straatjes.
Campeche
18 - 20 december 2014
Campeche wordt geroemd als het mooiste stadje van Yucatan. Het is een klein vestingstadje aan de Golf van Mexico. Aanvankelijk een prooi voor allerhande piraten, maar na de bouw van een enorme stadsmuur met bastions in 1663 was dat voorbij.
Binnen die muren vind je nu straatjes met hoge stoepen en kleurrijk geschilderde huisjes waarvan de hoge deuren achter smeedijzeren hekken zijn weggeborgen. Campeche hoort tot het werelderfgoed van Unesco, en wordt dus uitstekend onderhouden. Langs zee loopt –behalve een drukke weg– de ‘malecon’, een promenade met een fiets- en wandelpad van 7 kilometer lengte. Klinkt aantrekkelijk, maar het oogt een beetje kalig en in de volle zon met de buggy erlangs lopen is geen aanrader (mocht je in de buurt zijn met een buggy). Voor de rest is het een charmant plaatsje.
Campeche wordt geroemd als het mooiste stadje van Yucatan. Het is een klein vestingstadje aan de Golf van Mexico. Aanvankelijk een prooi voor allerhande piraten, maar na de bouw van een enorme stadsmuur met bastions in 1663 was dat voorbij.
Binnen die muren vind je nu straatjes met hoge stoepen en kleurrijk geschilderde huisjes waarvan de hoge deuren achter smeedijzeren hekken zijn weggeborgen. Campeche hoort tot het werelderfgoed van Unesco, en wordt dus uitstekend onderhouden. Langs zee loopt –behalve een drukke weg– de ‘malecon’, een promenade met een fiets- en wandelpad van 7 kilometer lengte. Klinkt aantrekkelijk, maar het oogt een beetje kalig en in de volle zon met de buggy erlangs lopen is geen aanrader (mocht je in de buurt zijn met een buggy). Voor de rest is het een charmant plaatsje.
 |
| Plaza de la Indepencia overdag... |
Onderweg
20 december 2014
Vanuit Campeche reizen we door naar Calakmul in het uiterste zuiden van Yucatan, bijna op de grens met Guatamala. Dit is een uurtje of vijf rijden. We proberen lange ritten altijd te doen tijdens het middagslaapje van Wende, dat lukt over het algemeen heel aardig, maar nu blijft er nog flink wat autotijd over en dus gaat de dvd-speler aan, waar Wende trouwens geen nee tegen zegt.
Haar favoriet tijdens deze vakantie is ‘Nijntje op vakantie’, een theatershow van Ivo de Wijs, met onder andere deze meezinger:
Kindje, kun je met tenen bij je neus?
Tenen bij je neus
Tenen bij je neus
Kindje, kun je met je tenen bij je neus?
Met je tenen bij je neu-heus.
Vanuit Campeche reizen we door naar Calakmul in het uiterste zuiden van Yucatan, bijna op de grens met Guatamala. Dit is een uurtje of vijf rijden. We proberen lange ritten altijd te doen tijdens het middagslaapje van Wende, dat lukt over het algemeen heel aardig, maar nu blijft er nog flink wat autotijd over en dus gaat de dvd-speler aan, waar Wende trouwens geen nee tegen zegt.
Haar favoriet tijdens deze vakantie is ‘Nijntje op vakantie’, een theatershow van Ivo de Wijs, met onder andere deze meezinger:
Kindje, kun je met tenen bij je neus?
Tenen bij je neus
Tenen bij je neus
Kindje, kun je met je tenen bij je neus?
Met je tenen bij je neu-heus.
Wij hebben
hiervan gemaakt ‘Kindje, kun je met je vingers in je neus?’ want Wende zit de
godganse dag aan haar neus te pulken. Nou ja, als ze zich maar vermaakt daar op
de achterbank tussen alle tassen en lege snoeppapiertjes.
Calakmul
20 - 22 december 2014
Calakmul is een uitgestrekt bioreservaat met in het midden de ruïnes van wat wellicht de grootste Maya-stad van allemaal is geweest. Vanaf de hoofdweg volg je nog 60 kilometer een smalle weg door het regenwoud. Vanwege de geïsoleerdheid duurde het tot 1931 voordat een Amerikaanse botanist de site ontdekte.
Een wonder eigenlijk dat die oude Maya’s het wisten te vinden... De naam ‘Calakmul’ werd bedacht door die botanist en betekent ‘twee naast elkaar liggende heuvels’, een verwijzing naar de twee reuzenpyramides die er staan.
Calakmul is een uitgestrekt bioreservaat met in het midden de ruïnes van wat wellicht de grootste Maya-stad van allemaal is geweest. Vanaf de hoofdweg volg je nog 60 kilometer een smalle weg door het regenwoud. Vanwege de geïsoleerdheid duurde het tot 1931 voordat een Amerikaanse botanist de site ontdekte.
Een wonder eigenlijk dat die oude Maya’s het wisten te vinden... De naam ‘Calakmul’ werd bedacht door die botanist en betekent ‘twee naast elkaar liggende heuvels’, een verwijzing naar de twee reuzenpyramides die er staan.
Mahahual
22 - 26 december 2014
Voor onze laatste week hadden we strand, zee en palmen in gedachten en daarvoor rijden we terug naar de oostkust, naar een klein vissersplaatsje, Mahahual, dat zich heeft verstopt achter eindeloze mangrovebossen maar desondanks is gevonden door het toerisme dat gluiperig vanaf de andere kant kwam, vanuit zee, zoals ooit de conquistadores. Ik bedoel dan de cruiseboot-industrie. Joekels van schepen varen af en aan langs deze kust en speciaal voor deze pleziertankers is bij Mahahual een grote pier aangelegd met bijhorend amusementsdorp vol winkeltjes, barretjes en zwemmen met dolfijnen.
Halte ‘Costa Maya’, zoals het officieel in de dienstregeling heet, ligt één kilometer ten noorden van Mahahual. Wij zitten vijf kilometer ten zuiden van Mahahual. Een wereld van verschil.
Voor onze laatste week hadden we strand, zee en palmen in gedachten en daarvoor rijden we terug naar de oostkust, naar een klein vissersplaatsje, Mahahual, dat zich heeft verstopt achter eindeloze mangrovebossen maar desondanks is gevonden door het toerisme dat gluiperig vanaf de andere kant kwam, vanuit zee, zoals ooit de conquistadores. Ik bedoel dan de cruiseboot-industrie. Joekels van schepen varen af en aan langs deze kust en speciaal voor deze pleziertankers is bij Mahahual een grote pier aangelegd met bijhorend amusementsdorp vol winkeltjes, barretjes en zwemmen met dolfijnen.
Halte ‘Costa Maya’, zoals het officieel in de dienstregeling heet, ligt één kilometer ten noorden van Mahahual. Wij zitten vijf kilometer ten zuiden van Mahahual. Een wereld van verschil.
Mahahual (slot)
22 - 29 december 2014
De laatste twee dagen nog gedoken met Catherine, een Canadese die zich onder de naam Gypsea in Mahahual heeft gevestigd. Een bijzondere vrouw, lang en slank als een Canadese den, vrolijk, sociaal en met energie voor tien. Ze opereert vanuit een klein houten hutje, boordevol duikuitrusting, in een steegje achter de boulevard.
Heel kleinschalig, niks PADI Five Star met allerlei regels en gedoe. Ons bevalt dat wel. Maar ze heeft wel een eigen bootje en een betrouwbare kapitein, en dat is bijzonder, want kapiteinen schijnen veel te drinken hier, ook overdag, en je wilt niet meemaken dat je schipper net z’n roes ligt uit te slapen terwijl jij met een lege tank boven water komt, ergens een kilometer uit de kust. ‘It’s diving’, zegt Catherine, ‘it’s not that we’re making taco’s.’
De laatste twee dagen nog gedoken met Catherine, een Canadese die zich onder de naam Gypsea in Mahahual heeft gevestigd. Een bijzondere vrouw, lang en slank als een Canadese den, vrolijk, sociaal en met energie voor tien. Ze opereert vanuit een klein houten hutje, boordevol duikuitrusting, in een steegje achter de boulevard.
Heel kleinschalig, niks PADI Five Star met allerlei regels en gedoe. Ons bevalt dat wel. Maar ze heeft wel een eigen bootje en een betrouwbare kapitein, en dat is bijzonder, want kapiteinen schijnen veel te drinken hier, ook overdag, en je wilt niet meemaken dat je schipper net z’n roes ligt uit te slapen terwijl jij met een lege tank boven water komt, ergens een kilometer uit de kust. ‘It’s diving’, zegt Catherine, ‘it’s not that we’re making taco’s.’
Abonneren op:
Posts (Atom)