Onze volgende bestemming is Merida. Dit is de grootste stad van Yucatan, met ruim 800.000 inwoners. Heel Yucatan telt er 4,5 miljoen.
Overigens, waar ik ‘Yucatan’ gebruik bedoel ik het hele schiereiland, wat eigenlijk niet helemaal correct is, want het schiereiland bestaat uit drie provincies, waarvan Yucatan de noordelijkste is. De andere twee zijn Campeche en Quintana Roo. Dit even terzijde, om te voorkomen dat ik weer bijdehante reacties van m’n broer krijg.
Merida heeft echt zo’n mooi koloniaal plein, het Plaza Grande, met palmen en laurierbomen, een fontein en een Mexicaanse vlag die dagelijks ceremoniëel wordt verwisseld.
Langs de straatzijden vind je zuilengalerijen, herenhuizen, het stadhuis en een grote kathedraal. Viel er in Valladolid niet zoveel te beleven, hier bruist het van de activiteit: het is markt en feest tegelijk, en nog druk ook. Snackkarretjes met churros en maïskolven, veel kledingkraampjes, speelgoedkraampjes, een verdwaalde didgeridoo-speler. De straat voor het stadhuis is afgezet, hier worden traditionele Maya-dansen opgevoerd. De vrouwen dragen huipiles, witte jurken met kleurige motieven op de borst; de mannen guayaberas, lichte overhemden. Je ziet ook veel mensen op straat in deze kleren lopen, teken dat de Maya-cultuur nog levend is hier.
De straat voor de kathedraal is tijdelijk bezet door
eettentjes. Plastick kuipstoeltjes onder een partytent waar families yucateco serveren, het eten van deze
streek. Kinderen lokken de bezoekers binnen, mannen serveren, vrouwen koken. We
eten er soep met van alles en nog wat erin, sopa
de lima genaamd, en kleine pannekoekjes met van alles en nog wat erop, panuchos genaamd. In beide gerechten zit
in ieder geval veel kleingesnipperde kip. Een vegetariër heeft weinig te zoeken
in Yucatan, of je moet dol zijn op bananen. Voor de rest zit er overal vlees
in. Of nou ja, één dingetje uitgezonderd: een soort bruinkleurig gemalen
bonenprutje dat er uitziet als, eh, je weet wel. Je krijgt het overal bij, van
ontbijt tot avondeten, en het is elke keer weer onbetaalbaar om met groot
gebaar een hap te nemen en dan te kijken naar het gezicht van Wende, dat iets uitdrukt tussen ongeloof en afschuw in.
Mamachristel, papaarthur...wat doè je!
Ook overdag is Merida een drukke stad, waar het verkeer onafgebroken
van stoplicht naar stoplicht scheurt door de smalle calle’s. De koloniale
grandeur reikt tot een paar blokken vanaf Plaza Grande, daarna komt er een
schier eindeloze reeks straatje kruispunt straatje kruispunt met eenvoudige
huizen. (Ik wou fraai zeggen: waar de straten geen namen meer hebben maar
slechts nummers zijn geworden...maar dat geldt voor alle straten hier.) Enige
uitzondering is de Paseo de Montejo, Merida’s negentiende-eeuwse poging tot een
Champs Elysees.
Op zondag bezoeken we, zoals menige Mexicaanse familie, het Parque del Centenario. Dit is een groot park met een dierentuin, een speeltuin, een treintje, een springkussen en al die andere typisch dingetjes waar kinderen zo blij van worden. Wende ook. Op een grote trampoline met skippyballen probeert ze andere kinderen in haar spel te betrekken, je merkt dat ze in die fase komt. Fijn, anders moet pápa weer op een skippybal gaan zitten terwijl hij net iets interessants over Maya-architectuur aan het lezen was.
De dag daarna gaan we met de auto naar Dzibilchaltún, moeilijke naam, spreekt uit Dzibilchaltún. Wéér een Maya-ruïne met een cenote. De ruïne is bescheiden, maar het is heerlijk zwemmen in de cenote: het water is kraakhelder en voelt zacht en warm aan. In het midden drijven waterlelies, en er zwemmen visjes die brutaal naar je voeten happen. Een paradijselijk plekje dat we vrijwel voor onszelf hebben.
Op de terugweg valt Wende in slaap, precies ter hoogte van het Gran Museo del Mundo Maya. Dat komt mooi uit, want dan kunnen wij met Wende gevloerd in de buggy even cultureel gaan doen. Het is een fonkelnieuw museum, pas twee jaar oud, en zo te zien zijn kosten noch moeite gespaard om er iets moois van te maken, met veel maquettes en drietalige interactieve panelen en noem maar op. Er is ook een zaal gewijd aan De Meteoriet. Immers, de wetenschap gelooft dat het uitsterven van de dinosauriërs, lange tijd een groot raadsel, is veroorzaakt is door de inslag van een meteoriet die zoveel stof deed opwaaien in de atmosfeer dat vele soorten bij gebrek aan zonlicht het loodje legden. Het was even zoeken naar een krater van 200 kilometer doorsnede, maar hij is gevonden hoor: hier in Yucatan, iets boven Merida.
Arm Yucatan. Eerst zo’n enorme meteoriet, dan de Spanjaarden, en nu al die cruisechepen met dikke Amerikanen. Het zit ze ook niet mee.
En dan zijn we weer klaar hier. We verlaten onze fantastische suite in Hotel Montejo (een suite zó groot dat we onze mp3-spelers en de roze bal van Wende kennelijk niet zien liggen), laden alle zooi weer in de auto en manoeuvreren door straatje kruispuntje straatje kruispuntje terug richting autoweg, blij dat we de drukte achter ons kunnen laten. Merida adios! Hasta la vista maar dacht het nietta!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten