Vlorë

Vlorë is een kustplaatsje dat al flink zuidelijk in Alanië ligt. Nog iets verder en je komt bij de ‘Albanese Rivièra’, de kuststrook – pal tegenover Korfoe – waar zwaar geïnvesteerd wordt in strandrecreatie en waar het druk en toeristisch is.

Voor Vlorë geldt dat duidelijk niet, het komt niet eens voor in de Lonely Planet. Weinig bezienswaardigs dus. Toch ligt het in een fraaie baai en heeft het kilometers prima zandstrand langs een bosrijk stuk kust bij een lagune. En je kunt er dus duiken. Bijzondere attractie hier zijn diverse scheepswrakken, helaas liggen die te diep - tussen 30 en 40 meter – want zo diep mag Wende nog niet, onze kersverse Junior Open Water-duiker. Dus boeken we een dagtocht langs het Karaburun-schiereiland dat een natuurreservaat is.

Communicatie met de duikschool Oazi Blu gaat allemaal per email en als het rond is, krijg ik een linkje naar Google Maps met de instructie: be there at 8:30!!! Het blauwe bolletje staat ergens random in dat bosrijke buitengebied, aan het water, dat wel. Kennelijk ligt daar een boot. Toevallig blijkt er vlakbij, slechts twee kilometer verderop, een camping te zijn, genaamd Eco Camping. Een en een is twee, daar gaan we maar naartoe dan.

 

De naam verraadt het al een beetje: de Eco Camping blijkt een hele eenvoudige, natuurlijke camping te zijn, gewoon een stuk bos waar je tussen de sparren je eigen plekje kan zoeken. Voor Albanese begrippen is dat bijzonder. Er is simpel sanitair, een grote houten bar en in het midden staan twee enorme barbecues waar iedere avond een gezamenlijke barbecue wordt georganiseerd waaraan je tegen betaling van een bescheiden bedragje kunt meedoen. Een sympathieke plek, kortom. Vanaf de camping loopt een paadje richting strand, dus we gaan na aankomst lekker zwemmen, want het is weer gruwelijk heet vandaag.

 

De volgende ochtend: vroeg op, duikspulletjes opsnorkelen uit het rommelhok dat het bovenste stapelbed altijd wordt en daar gaan we, te fiets op zoek naar dat mysterieuze Google-bolletje. Bij Kaco Fish Restaurant rechtsaf en dan komen we bij een klein jachthaventje in een industriële setting. Altin, onze gids, een vriendelijke veertiger, vangt ons op en brengt ons naar het bescheiden bootje van Oazi Blu waar al een Duitser met zijn zoon van 10 wacht en een Wit-Rus die het belangrijk vindt te benadrukken dat hij Wit is, géén Rus. De trossen gaan los en we tuffen de baai uit, langs het Karaburun-schiereiland dat er onherbergzaam uitziet, kaal en droog, met steile kliffen waarin hier en daar een grotingang te zien is. 

Vervolgens komt het noodzakelijke, maar o zo lastige deel: op een stevig deinende zee, in een te klein bootje, een complete duikuitrusting inclusief 5 millimeterpak zien aan te krijgen met daarbij ook nog - vooral niet vergeten - een loodzware zuurstoftank. Na een chaotische worstelpartij lukt het Christel en de Wit-Rus en zij maken de eerste duik, naar een grot waar de kinderen, als Junior, nog niet mogen komen. (Onze wens was om samen met Wende te duiken, dat was ook zo afgesproken, maar Oazi Blu had duidelijk moeite een programma voor verschillende niveaus samen te stellen, nou ja…). Ondertussen prepareren wij ons in wat rustiger vaarwater waar de schipper naartoe is gekoerst en een uurtje later is het onze beurt en springen wij het water in.

 

Op die manier maken we allemaal twee duiken. Voor Wende is het even wennen: de Middellandse Zee is nou eenmaal geen tropisch Bonaire. Het is kouder, het zicht is minder en je vindt er geen kleurrijk koraal, maar een wat grauwig rotslandschap met een hoop zeegras. Toch treffen we grote garnalen (Wende’s favoriete dier, op haar bordje dan…), een lionfish en twee fraaie schorpioenvissen, als rotsblok vermomde monsters die doodstil wachten op argeloze voorbijzwemmers. De lol is vooral om door de canyons en grotten te zwemmen.

Meeste adrenaline genereert eigenlijk het moment waarop Wende voor het eerst van de boot springt, op zich keurig zoals het in het de boekjes staat: masker en regulator met één hand vast, de andere hand op de loodgordel en dan een pas naar voren…maar wat niet in de boekjes staat is dat ten eerste beide flippers meteen uitschieten en zinken, en ten tweede dat haar drijfvest niet werkt zodat Wende meteen achter haar flippers aan dreigt te verdwijnen richting zeebodem. Houston we have a problem…ja, van alles wat er aan het begin mis kan gaan, is een malheur aan het drijfvest met stip het allerergste! Maar onze daredevil blijft ongelooflijk kalm. Op een of andere manier weet ze de aandacht van Altin te trekken, die te hulp schiet en haar drijvende houdt en weer op de boot weer te krijgen. Tien minuten later springt ze met een gefixt vest doodleuk opnieuw de zee in. Je bent een coole Cools of niet.

 

Tussen de duiken door pauzeren we door ergens aan een klif aan te meren. Je kunt lekker het koele water in plonzen en de scholen visjes voorbij zien trekken. Het schiereiland oogt zeer onherbergzaam, toch vind je ook hier de karakteristieke, koepelvormige bunkertjes die overal in Albanië staan en een erfenis zijn van het volsagen paranoïde communistische bewind van Enver Hoxha, de ’Stalin van Albanië’. Overtuigd als hij was dat er een invasie zou komen, uit het Westen dan wel uit het Oosten, liet hij door heel Albanië bunkers bouwen van waaruit de bevolking zich zou kunnen verdedigen. Schattingen over het aantal lopen uiteen, van 175.000 tot 700.000, maar het zijn er enorm veel en het programma, ‘bunkerisation’ genaamd, bracht de toch al bescheiden economie van Albanië tot de rand van de afgrond, en daar overheen. Ten tijde van Hoxha’s overlijden, in 1985, was Albanië het op twee na armste land van de wereld. Van de wereld. (Veertig jaar later is dat enorm verbeterd, al hoort Albanië nog steeds bij de vijf armste landen van Europa.) Uiteraard kwam die invasie er nooit, veel bunkers zijn al verwijderd en de rest dient als herinnering aan dit nooit meer.

 

Tegen vieren zijn we weer terug in de jachthaven, nemen afscheid en fietsen terug naar de camping. Nog even relaxen en dan kunnen we naar de bar om ons vleespakket en twee in zilverfolie gewikkelde dorades op te halen tezamen met brood en tzatziki en gaan we tussen alle campinggasten aan de slag bij de loeihete roosters. Wende bakt er nog wat zelfgesneden frietjes bij en zo sluiten we met een lekker feestmaal dit dagje duiken met en in Oazi Blu af. 

 

31 juli – 2 augustus 2025