En zo, na drie weken, arriveren we tenslotte in Slovenië, waar we de laatste vijf dagen doorbrengen op camping Menina. Eigenlijk hadden we zeven dagen geboekt, maar we vergisten ons in de startdatum – we checkten net in op de camping in Sarajevo, twee landen verderop, toen er een sms’je binnenkwam: “We are expecting your arrival today and we would like to know your time of arrival.” Oeps.
Ook deze camping is bekend, we waren er acht jaar geleden al een keer (zie HIER). Wende was bijna vijf toen en kan zich er niets van herinneren. Stonden we destijds ergens midden in de drukte, nu krijgen we – uit wraak? – letterlijk de allerlaatste plaats, helemaal achteraan aan het achterste laantje, waar de camping ophoudt en de wildernis van de rivier de Savinje begint. Een oase van groen en rust. Best prettig, al lijkt het daardoor wel alsof we op een hele andere camping staan, of op helemaal geen camping. Alleen het balken van een ezel die om een of andere reden op de camping wordt gehouden herinnert ons eraan dat we op Menina zijn..
Het is de hele week fantastisch weer, dus we zijn veel te vinden in het fraaie zwemvijvertje, waar we graag mogen toekijken hoe mensen elkaar in het water lanceren door op een groot kussen te springen. Verder heeft Menina een eigen klimpark, met ziplijnen die dwars over de caravans scheren, daar zijn Wende en ik ook nog een keertje mee zoet (Christel is vorige keer ’al’ geweest, (zie HIER)).
Het enige uitstapje dat we maken, net als acht jaar geleden trouwens, is naar Ljubljana, een uurtje rijden vanaf Menina. De hoofdstad van Slovenië is namelijk een fantastisch leuke stad: een mooi oud centrum aan een riviertje, kasteel erboven, niet al te druk, en alles autovrij, zodat het een heerlijke sfeervolle plek is. De binnenstad stamt grotendeels uit de baroktijd en is gebouwd naar Italiaans voorbeeld, later - na een aardbeving in 1895 - aangevuld met Jugendstil-elementen toen die stijl in de mode was.
We kopen er een koelkastmagneet voor onze landenverzameling en nemen het kabelbaantje naar het kasteel vanwaar je fraai uitzicht hebt; bedoeling is om nou ook eens een museum te bezoeken, maar onze studie van, laten we zeggen, de sushi-varianten bij Japans restaurant Moysushi loopt nogal uit, dus dat komt er weer niet van. Moeten we nòg een keer terug.
En dan wordt het donderdag en rijden we terug naar huis. Twee lange, warme dagen in een camper zonder airco en zelfs zonder dashbordventilatie, want die is er vreemd genoeg opeens ook mee opgehouden. Raampjes open dus. Maar we zijn allang blij dat de Duckato, na twee jaar accugelazer, het prima heeft gedaan en ons zonder een centje pijn tot in de verste en hoogste uithoeken van de Balkan heeft gebracht. Kortom, een heerlijke trip weer!
9 – 15 augustus 2025
Geen opmerkingen:
Een reactie posten