Levensverhaal

Een jaar geleden ben ik begonnen het levensverhaal van mijn vader op te schrijven. Ik heb hem geïnterviewd, me verdiept in de historische context en maak er nu een samenhangend geheel van. M’n moeder helpt me daarbij. 

Je moet wát met je tijd, zou je kunnen zeggen. Maar de aanleiding was serieus: mijn vader had longkanker gekregen en zijn dagen waren geteld. Het zijn er nog flink wat geworden, zijn laatste jaar liep beter dan iedereen had verwacht, artsen inclusief, maar op 12 maart 2018 is hij uiteindelijk overleden.

Wander voorop bij onze nieuwjaarsduik in 2010

Terug

13 - 16 augustus 2017

Terug in vier dagen, de helft van de heenreis. Geen omweg via Liechtenstein, maar gewoon de snelste route.

Ver komen we niet, de eerste dag. We vertrekken pas om één uur. Inpakken kost tijd, betalen kost tijd, nog een bal met een speeltje uit een automaat halen kost tijd. Oostenrijk halen we nog, maar veel verder dan dat wordt het niet. We overnachten ergens midden in het land, op camping Elisabethsee die schitterend tussen de bergen is gelegen, aan een klein stuwmeertje. De eigenaar is een vriendelijke man met een cowboyhoed die ons bij inchecken moeiteloos een royale korting geeft. Ach, € 30 is ook goed, zegt hij terwijl hij net € 47,50 heeft voorgerekend op een kladblaadje. Hij beheert tevens een restaurantje op de camping, waar we ons tegoed doen aan pils en pizza. Een gezellige avond.

Slovenië 2

6 – 13 augustus 2017

Slovenië: the only country in the world with love in it's name, zeggen de Slovenen zelf. Maar wat is het eigenlijk? Ik bedoel: behalve een klein iets waar je doorheen rijdt richting Kroatië, zoals de meeste Nederlanders doen.

Dat laatste geldt trouwens ook voor Christel en mij. In 2012 zijn we twee uur  in Slovenië geweest: een uur heen en een uur terug. Het enige dat we toen over het land opstoken –dankzij een prijzig lesje van een politieman– was dat je er een tolvignet voor nodig had. Dat is nog steeds zo, maar tegenwoordig wordt het niet-te-missen aangegeven bij de grens. Ons gemopper heeft kennelijk effect gehad...

Hoogtepunt

10 - 11 augustus 2017

We kunnen Adrenaline Park Menina natuurlijk niet verlaten zonder het klimparkoers te hebben gedaan. Er zijn er twee: eentje voor de kleintjes, en eentje voor de grootjes. Wende en ik nemen de eerste.

Dat wil zeggen: Wende krijgt een heus klimgordeltje omgesjord, maar terwijl ik wacht op de mijne loopt de instructeur al met haar naar buiten, naar het startpunt. Wat blijkt? Ik mag niet mee, ze moet het alleen doen. Oei, spannend…temeer omdat ze met haar 1 meter 17 maar minimaal voldoet aan de vereisten, ofwel ternauwernood met haar handjes bij de ijzeren kabel boven haar hoofd kan waar ze haar karabiners –ijzeren veiligheidsgespen– aan vast moet haken. 

Slovenië

Op zondag, dag acht, rijden we dan eindelijk Slovenië binnen. De 8 kilometer lange Karawankentunnel spuugt ons uit in het meest noordwestelijke puntje van het land, bij dé bezienswaardigheid van Slovenië: het meer van Bled.

Een meer van twee kilometer lang, omzoomd door dennen en heuvels. Op een eilandje in het midden een fraai kerkje en boven een van de oevers een ongenaakbaar kasteel. Het is een plaatje, een ansichtkaart. In de negentiende eeuw werd er veel gekuurd – en tegenwoordig nog steeds, door bleekneusjes uit Noord-Europa die vitamine V tekort komen, van vakantie. Erg toeristisch dus.

Meer van Bled

Oostenrijk

 2 - 6 augustus 2017

De camping bij Innsbruck heeft nog precies één plekje vrij. Dat wil zeggen, er staat jetzt nog einer Wohnmobil, maar die rijdt over een uurtje weg, verzekert de receptioniste ons. Inderdaad: om zeven uur ’s avonds komt perceel 205 vrij voor ons.

Het is een ANWB-camping, dus oranjegekleurd. En alles staat hutje mutje, op elkaar gestapeld als boterhammen in een oud-Hollandse bouwvakkerstrommel. Ook ons kamp moet met beleid worden opgebouwd om alle zooi –camper, auto, twee tentjes, tafels en stoelen– binnen de verfstrepen van 205 te krijgen. Je moet er van houden, die drukte – ik niet echt. Maar we zijn blij onder de pannen te zijn, want het is nou eenmaal hoogseizoen en heel Nederland is inmiddels deze kant op gereden, zo lijkt het.

Liechtenstein

30 juli – 2 augustus 2017

Ieder jaar een nieuw land erbij, zo luidt ons simplistische reiscredo. Deze keer moesten we met een vergrootglas de kaart afzoeken, maar ja hoor, het is weer gelukt: Liechtenstein vormt de bescheiden nieuwe aanwinst voor onze verzameling.

Over bomen, nog meer bomen en een afknapper

Het was weer tijd geworden voor ons jaarlijkse wilde fietsweekendje. Maar indachtig onze helletocht van vorig jaar, toen we tegen de wind in door geestdodend landschap moesten ploeteren, hadden Wim en ik twee dingen besloten. Een, we fietsen alleen met wind mee. Twee, we fietsen alleen door het bos. En dus werd het dit jaar de onvermijdelijke Veluwe.

Donderdagavond pikt Wim me op en eet eerst nog een hapje mee. Daarna zetten we koers naar de paalcamping bij Austerlitz waar we in 2015 ook een nachtje hebben doorgebracht. Twintig kilometer, anderhalf uur fietsen. Onderweg druppelt het een beetje, en als de tentjes eenmaal staan barst er een ongenadig noodweer los dat zo’n beetje de hele nacht zal aanhouden. Donder, bliksem, slagregens. Hoewel we nog geen meter van elkaar staan moeten we bijna schreeuwen om onszelf verstaanbaar te maken. Het zijn beelden die je wel eens ziet op de Zuidcol van de Mount Everest, in de brullende wind op acht kilometer hoogte. Dat houden we niet lang vol. Al gauw trekken we ons terug in ons eigen nylon coconnetje en leggen ons te ruste. Geen hangmat vanavond – de bespreking van de nieuwste gadgets van Wim stellen we tot nader order uit. Het wordt een onrustig nachtje, vanwege de atmosferische storing wellicht, of anders wel vanwege de hernieuwde kennismaking met slapen op een luchtbedje. Dat nog lek is ook, in mijn geval.

Parijs

2 - 5 juni 2017

Onlangs hebben we met Wende de Domtoren beklommen. 364 treden omhoog en weer omlaag – het ging met speels gemak. Dat vroeg om een nieuwe uitdaging.

Wende, wil je naar de Eiffeltoren? Ja hoor, Wende wil wel naar de Eiffeltoren. Die kent ze nog van ‘Dora op wereldavontuur’. Dus stappen we in de auto en gaan naar het enige wereldwonder waar je zo naartoe kunt rijden. En die een hoop treetjes telt.

Hazeilles

 21 - 28 april 2017

Met de hele familie naar de Ardennen. Het is de achtste keer inmiddels –achtenhalf als je het trouwweekend van Natalie meetelt – maar voor het eerst gaan we in het vóórjaar, niet het najaar.

Reden is dat voor het eerst ook wij, afdeling Utrecht, afhankelijk zijn van de schoolvakanties en aangezien de herfstvakanties in regio Noord en Midden niet synchroon bleken te lopen moesten we uitwijken naar het voorjaar. Geen ramp natuurlijk, al lopen we dan voor op de trouwdatum van m’n ouders, die in oktober valt. We hebben hun 50-jarige huwelijk dus een half jaar te vroeg gevierd.

Mooi geweest

Ouwe oma is overleden. Ze begon haar leven als meisje, werd toen vrouw, moeder, oma en uiteindelijk, toen de kleinkinderen ook weer kinderen kregen, ‘ouwe oma’, om haar te onderscheiden van de andere oma’s. Paulien Cools, geboren Overweter was haar naam.

Ouwe oma was oud, heel oud. Zelf mocht ze graag zeggen dat ze de Eerste Wereldoorlog nog had meegemaakt. En dat klopte in zekere zin: ze was geboren in maart 1918, acht maanden vóór in Versailles de vrede werd getekend. Kruipend haalde ze dus het einde. Volgend jaar zou ze 100 zijn geworden, maar dat bleek te ver voor haar. Op woensdag 25 januari, om kwart over vijf in de ochtend, verruilde ze het tijdelijke, dat al bijna eeuwig begon te lijken, voor het enige echte eeuwige. Eindelijk rust.

Oud en nieuw: ouwe oma met de pasgeboren Wende