Hazeilles

 21 - 28 april 2017

Met de hele familie naar de Ardennen. Het is de achtste keer inmiddels –achtenhalf als je het trouwweekend van Natalie meetelt – maar voor het eerst gaan we in het vóórjaar, niet het najaar.

Reden is dat voor het eerst ook wij, afdeling Utrecht, afhankelijk zijn van de schoolvakanties en aangezien de herfstvakanties in regio Noord en Midden niet synchroon bleken te lopen moesten we uitwijken naar het voorjaar. Geen ramp natuurlijk, al lopen we dan voor op de trouwdatum van m’n ouders, die in oktober valt. We hebben hun 50-jarige huwelijk dus een half jaar te vroeg gevierd.

Geen nieuwe kleinkinderen erbij dit keer. Wel twee nieuwe partners, Quinty en Richard. Ook van de partij is Hans, een oude huisvriend die al veertig jaar bevriend is met m’n ouders en eerder wel eens een dagje is komen aanwaaien in de Ardennen, maar nu blijft hij de hele week en draagt geweldig bij aan de sfeer met z’n levendigheid en droge humor. Hans was de dominee in het dorp waar ik ben opgegroeid; zelf woonde hij een dorp verderop, in de pastorie. In jaren dat we geen geld of tijd hadden om op vakantie te gaan logeerden we ‘s zomers in zijn pastorie en dat voelde ook al heel luxe en exotisch. 

Maar niets gaat boven de Ardennen. We zitten in Hazeilles, in een huis genaamd La Place Aux Tilleuls. Zonder twijfel is dit het mooiste huisje dat we in al die jaren hebben gehad. Hoewel, huisje…we spreken over een verbouwde boerenhoeve waarvan de stal, nog herkenbaar aan de metershoge ronde deur, is omgetoverd tot eetzaal met daarboven een spelletjesruimte met biljart en tafelvoetbal. Zeven slaapkamers, vier badkamers, twee keukens en twee woonkamers plus een flinke tuin met schommel en voetbaldoel. En het mooist: weids, onbelemmerd uitzicht over de bossen en dalen van het prachtige landschap van de Ardennen.

We hadden afgesproken vooral niet tevéél te doen, dus de week niet zoals in voorgaande jaren vol te proppen met verplichte activiteiten, en dat lukt heel aardig. Natuurlijk is er een wandeling die vermomd is als speurtocht; natuurlijk is er de grote Familie Frieswijk Ardennen Kwis; natuurlijk wordt La Roche bezocht; en natuurlijk doen we het woordenboekspel, dat ditmaal rariteiten –allemaal officiële Nederlandse woorden– als bisbilles, fep, lekzucht en geilpol oplevert. Wende leert trouwens ook nieuwe woorden van haar neefjes en nichtjes: Wat-de-Wáát zegt ze steeds  – haar kinderversie van what-the-f***.

Maar voor de rest mag iedereen doen waar-ie zin in heeft. Neefje Amerin organiseert een voetbaltoernooi, anderen gaan wandelen, zwemmen, een kasteel bezoeken of een wielerkoers bijwonen (klassieker Luik-Bastenaken-Luik passeert het naburige Manhay). Populair is ook de oxboard die Wander heeft meegenomen, een science fiction-achtige skateboard waarop iedereen probeert te rijden. Van echt stilzitten is dus geen sprake, daarvoor is het weer ook té mooi: elke dag zon, soms stralend, soms tussen de wolken door.

Veel beter hadden we het dus niet kunnen treffen.  Een heerlijke week, met nauwelijks bisbillis en heel veel fep.