Verhaal, ingestuurd naar verhalenwedstrijd 'Verzwegen verhalen: een andere vader of moeder', maar om een of andere rare reden niet gewonnen.
Januari 2011
Januari 2011
Ik beroep mij op
m’n zwijgrecht. Ik ga jullie niet vertellen wat ik weet of waarom ik het heb
gedaan. Het interesseert jullie niet. Voor jullie ben ik toch schuldig, een
moordenares, het Huntington-monster zoals de kranten zeggen. Ik heb mijn kinderen
vermoord, nu moet ik op de stoel. Maar het kan me niet schelen. Verlos me van
deze wereld, van dit wrede bestaan dat enkel uit lijden en onechtvaardigheid
bestaat. Ik weet dat mij iets beters wacht hierna. Een nieuwe wereld, een goede
wereld waarin ik Josh en Jacob zal terugzien en we samen heerlijk kunnen rennen
en stoeien en Hem een schop onder Z’n valse reet kunnen geven.
Alleen de
gedachte aan m’n meisjes maakt me verdrietig. Sarah, Ruth, kleine Abbie. Hun
lot is onzeker en dat is triest. Ik zag hun gezichtjes aan de andere kant van
het glas, wit van de spanning. Ze verlangden naar me, ik kon het zien, en
tegelijkertijd waren ze bang. Bang voor hun eigen monstermama. Ik weet dat
Richard ze ophitst. Richard is…oudtestamentisch. Woest als een aartsvader. Z’n
ogen spuwden vuur die ene keer dat ik hem nog heb gezien. Als ze het hem
vragen, zal hij geen moeite hebben eigenhandig de schakelaar om te zetten. En
het ergste is, ik begrijp hem ook nog.