Fietsen naar Berlijn 2011

Fietsen naar Berlijn, leuk! 

Vijf jaar na Rome hadden we zin weer eens een stukje te fietsen en te klooien in een tentje. We hadden een weekje over en op zoek naar een interessant doel kwamen we uit op Berlijn. 

Het vertrek verliep echter moeizaam: we zouden de eerste week van augustus gaan, maar IVF-perikelen dwongen ons een week later te gaan. De weersvoorspelling voor die week later bleek echter zó dramatisch dat we tot op het laatst twijfelden of we wel zouden vertrekken. Op donderdagochtend dachten we, okee, laten we het er op wagen morgen. 

Tot 's middags het bericht kwam dat Christel’s opa in kritieke toestand was opgenomen en we 's avonds ineens in het ziekenhuis zaten. Een dag bleven we in de buurt, in afwachting van nader nieuws. Toen de situatie stabiel leek, dat wil zeggen stabiel-zorgwekkend maar niet levensbedreigend meer, vertrokken we zaterdag alsnog, in de wetenschap dat het ‘maar’ Duitsland was en we in een paar uur terug konden zijn. Met de trein, dan...

Enschede - Dorenther klippen

Zaterdag 6 augustus

Dag 1, 72 kilometer

Omdat we niet zo veel tijd hebben besluiten we de eerste 150 kilometer in Nederland over te slaan en de trein naar Enschede te nemen, om vandaar te starten. Rond een uur of één zitten we op de fiets. Via Glanerbrug rijden we Duitsland binnen.

 

Die eerste middag rijden we door het coulissenlandschap van het grensgebied, via wegen die te druk zijn naar onze zin. Gelukkig treffen we wel veel fietspaden. Ook maken we kennis met de Duitse gewoonte om fietspaden binnen de bebouwde kom op de stoep te laten lopen, zodat je continue, bij iedere kruising en uitrit, omlaag en omhoog hobbelt, en verdomd goed moet oppassen geen voetgangers op je stuur te spietsen als een Deutsche Bratwurst.

Dorenther klippen - Herford

Zondag 7 augustus
Dag 2,  91 kilometer

Er gaat een lange-afstand-fietsroute van Arnhem naar Berlijn, met boekje en bordjes en zo, maar die loopt teveel zuidelijk naar onze zin en zou daardoor teveel tijd kosten, vandaar dat we eigenwijs onze eigen, rechtstreekse route zoeken. 

Vandaag, na start, proberen we wat fietsbordjes te volgen van routes door het Teutoburger Wald en dat levert een hoop gezoek op en pittoresk geploeter over glibberige bospaadjes. Na tien kilometer geloven we dat wel en kiezen voor asfalt. Vervolgens krijgen onze ongetrainde benen wat klimmetjes voor de kiezen, waardoor we tegen lunchtijd, half twee, nog maar 32 kilometer verder zijn en behoorlijk opgebrand.

Herford - Bodenwerder

Maandag 8 augustus
Dag 3, 89 kilometer

Grijze lucht vandaag bij opstaan en ook wat druppels. In het douchehok word ik aangesproken door een Nederlander, hij blijkt bij een van de caravans te horen en int namens de kanovereniging het stageld. 

Een klein klimmetje brengt ons uit Herford en dan koersen we richting Hameln, maar met een grote boog noordwaards, langs de Weser, om de heuvels te vermijden. Een paar keer moeten we schuilen voor korte, hevige regenbuien. ’s Middags klaart het ietsje op. Het blijft echter de hele tijd jas aan-jas uit-jas aan-jas uit en daar worden we een beetje simpel van.

Bodenwerder - Langensheim

Dinsdag 9 augustus
Dag 4, 88 kilometer

Verder vandaag, weer onder een grijze hemel waar opnieuw buien uit vallen. We koersen op de Harz aan.

 Na wat kilometers golvende plattelandsweg om warm te worden krijgen we tussen Eschershausen en Alfeld de eerste serieuze beklimming (én afdaling) voor onze kiezen: een kilometer of vijf met 8% omhoog. Het is echter goed te doen. Later, in Berlijn, kunnen we constateren dat dit meteen de zwaarste klim van de hele tocht is geweest, op één na. Maar daarover straks.

Langensheim - Wolmirsleben

Woensdag 10 augustus
Dag 5, 107 kilometer

Veel regen ’s nachts, maar ’s ochtends is het droog en zien we een hemel vol dikke, witte wolken met een vermoeden van blauw daarachter. Vol goede moed stappen we op.

We hebben een flinke rit voor de boeg, want we hebben een ‘campingprobleem’: er zijn erg weinig campings op onze route. Iedere ochtend, als ik koffie drink (echte koffie, gezet met een filtertje) en Christel het onvermijdelijke nog even uitstelt, bestudeer ik nauwgezet de kaart, op zoek naar de verlossende rode driehoekjes die er nauwelijks zijn. Natuurlijk kunnen we in noodgevallen altijd een pension induiken, maar om een of andere reden staat ons dat tegen. En dus weten we dat we vandaag minstens 100 kilometer zullen moeten fietsen.

Wolmirsleben - Rädigke

Donderdag 11 augustus
Dag 6, 113 kilometer

Hetzelfde verhaal als gisteren: met de wind in de rug flink in de beugels, om de volgende camping te halen. Enige complicatie is dat m’n ene landkaart ophoudt en de andere pas 30 kilometer verder weer begint. Onbegrijpelijk dat dit me overkomt, want ik heb toch zorgvuldig kaarten uitgezocht in de beste kaartenwinkel die ik ken, Pied A Terre aan de Overtoom in Amsterdam. En de zon zit achter de wolken, m’n kompas is niet gecallibreerd, kortom het moet op gevoel. Dat laat ons echter niet in de steek, want zonder veel omwegen bereiken we kaart nummer twee.

Rädigke - Berlijn

Vrijdag 12 augustus
Dag 7, 106 kilometer

Vroeg op vandaag. Lichte opwinding bij het inpakken: vandaag rijden we Berlijn in! Half negen zitten we op de fiets, zonder ontbijt, want de camping had geen frische brötchen. 

In Niemegk, een half uurtje verderop, slaan we in bij een bakker en we ontbijten aan de rand van het bos, in de zon, met brood en een Quarki. We koersen nu noordwaarts. Wind is er nauwelijks meer en het fietst prima. Alle wegen zijn uitstekend, kennelijk is er een inhaalslag geweest de laatste jaren, na de Wende. Ook treffen we nauwelijks meer verwaarloosde huizen of straten zoals in de (voormalige) grensstreek. Opvallend is dat ieder dorp, hoe klein ook, z’n eigen kazerne van de freiwillige Feuerwehr blijkt te hebben; dat lijkt goed geregeld, maar Christel, onze meefietsende brandweerexpert, zet toch vraagtekens bij de professionaliteit en training van zoveel vrijwilligers.

Berlijn

Zaterdag 13 augustus 2011

Voor het eerst worden we wakker met een zonnetje. De nacht is rustig verlopen, niks dronken gefeest van losgeslagen jongeren, alleen een enkele snurker in de tent naast ons - dat is trouwens een opvallende tent, niet een van de vele standaard koepeltje of Qechua-wegwerptentjes, maar een heuse tipi, de snurker zal dan wel een een verkouden indiaan zijn... 

Er is een klein barretje bovenop de tribunes naast het zwembad. Twee jonge meisjes verkopen verse broodjes, koffie en vruchtensap, en we ontbijten er terwijl we naar de loungemuziek luisteren. In het zachte ochtendlicht ziet de omgeving er vriendelijk uit en al met al moeten we ons vooroordeel bijstellen en toegeven dat het helemaal geen slechte plek is hier. Toch hebben we al besloten een hotel te gaan zoeken, dus pakken we voor de laatste keer de tent in en vertrekken.