Liechtenstein

30 juli – 2 augustus 2017

Ieder jaar een nieuw land erbij, zo luidt ons simplistische reiscredo. Deze keer moesten we met een vergrootglas de kaart afzoeken, maar ja hoor, het is weer gelukt: Liechtenstein vormt de bescheiden nieuwe aanwinst voor onze verzameling.

FL is de officiële landcode: Fürstentum Liechtenstein. Op een bloedhete woensdagmiddag brengen wij een uurtje door in het hoofdstadje, Vaduz. Precies de tijd die je er gratis mag parkeren. Te doen of te zien valt hier eigenlijk niets, en het centrum bestaat uit een oninteressante winkelstraat waar de genadeloze zon alles en iedereen heeft weggejaagd. We houden het daarom bij een picknick op een grasveldje voor de kerk, waar we meloen eten plus de taart die Katelijne vanochtend heeft gekocht. Eigenlijk was het de bedoeling deze feestelijk aan te snijden op het beroemde vierlandenpunt hier in de buurt –heel uitzonderlijk, een vierlandenpunt– maar onderweg die kant op ontdekten we dat er helemaal geen vierlandenpunt bestaat, we hadden het verleerd gelezen, we waren beland in een vierlandenregio. Terwijl de kleintjes verstoppertje spelen rond de kerk leven wij ons uit met de gratis Wifi in Vaduz en stappen dan verhit weer in.

Blijft raar, zo’n minilandje ter grootte van Schiermonnikoog. De onafhankelijkheid dateert uit 1719, toen keizer Karel VI het gebied onder het Huis van Liechtenstein schaarde. Het hoort niet tot de Europese Unie, dus geen euro hier, maar Zwitserse frank. Het vorstendommetje is steenrijk: de koning, Hans Adam de Tweede, behoort tot de top tien van rijkste vorsten ter wereld en de gewone man is zelfs de rijkste gewone man van de wereld (gemeten naar bruto nationaal product). Allemaal omdat Liechtenstein een belastingparadijs is. Het land telt ongeveer twee keer zoveel ingeschreven bedrijven als inwoners, 73.000 om 37.000, bizar. Voor de rest is het vooral een wintersportoord en bekend van…eh…

Als je een normale auto hebt en een beetje normaal op tijd vertrekt, kun je er in een dagje naartoe rijden. Bij ons duurde de reis echter vier dagen, maar dat is inclusief een rustdagje op een camping in Zuid-Duitsland. Eerder dan half twaalf ’s ochtends rollen wij de weg niet op met ons konvooi bestaande uit een zwaarbeladen camper als verkenner voorop en de volgepropte Kia van Katelijne als veegploeg daar achteraan. Met files in Duitsland viel het gelukkig allemaal wel mee, we zaten net achter de drukte aan waarschijnlijk. Wel een vreselijk noodweer onderweg gehad. Wende zit achter in de camper, de ene keer met Charlotte, de andere keer met Olivier, en ze vermaken zich steeds prima met Ipad en dvd.

De eerste avond overnachten we in de buurt van Trier, de tweede avond dus in Zuid-Duitsland, op een camping bij Leutkirch die we op goed geluk van Google Maps hadden geplukt. Typisch zo’n Duits gebeuren met aangeharkte paden vol permanente huisjes waar corpulente Duitsers op leeftijd –de ‘Dauergäste’– pullen bier zitten te hijsen. We worden allervriendelijkst welkom geheten en krijgen tot onze verrassing een prachtig plaatsje toebedeeld, aan een meer, vlakbij een steiger waar zich de zwemhoek bevindt. We kunnen het nauwelijks geloven, en besluiten sofort om hier maar een extra dagje te blijven.

Wat een feest! Die extra dag is het schitterend weer, dertig graden en meer, en de kinderen kunnen zich heerlijk uitleven in het water. Al gauw hebben ze twee vriendinnetjes opgeduikeld –Nederlandse zusjes van 11 en 9– en de hele bubs trekt samen op, tot laat op de avond aan toe wanneer ze allemaal ‘Cars’ kijken op de televisie in de camper. Tussendoor één keer noodweer gehad – helaas precies tijdens de zomerse barbecue, als net de eerste spiesjes liggen te sudderen en de complete mise-en-place van salades, broodjes, sausen, drank en bestek is opgebouwd, je kent het wel. Gauw alles de camper in gepleurd, waarna Christel treurig in haar eentje buiten gedwongen verder roostert. Iemand moet het doen. Het liefst iemand van de brandweer. We hebben haar wel een paraplu gegeven.

De volgende dag rijden we vlotjes Oostenrijk binnen en zetten, na de kleine omweg door Liechtenstein, koers richting Innsbruck. Katelijne wil wel eens met zo’n skilift de berg op, heeft ze gezegd. Slovenië moet dus nog maar even wachten.