Hoogtepunt

10 - 11 augustus 2017

We kunnen Adrenaline Park Menina natuurlijk niet verlaten zonder het klimparkoers te hebben gedaan. Er zijn er twee: eentje voor de kleintjes, en eentje voor de grootjes. Wende en ik nemen de eerste.

Dat wil zeggen: Wende krijgt een heus klimgordeltje omgesjord, maar terwijl ik wacht op de mijne loopt de instructeur al met haar naar buiten, naar het startpunt. Wat blijkt? Ik mag niet mee, ze moet het alleen doen. Oei, spannend…temeer omdat ze met haar 1 meter 17 maar minimaal voldoet aan de vereisten, ofwel ternauwernood met haar handjes bij de ijzeren kabel boven haar hoofd kan waar ze haar karabiners –ijzeren veiligheidsgespen– aan vast moet haken. 

Niet dat het haar kan bommen. Ongeduldig klimt ze de touwladder omhoog en begint aan het parkoers. Eerste karabiner vast, tweede vast. Balanceren over houten planken, twee meter boven de grond. Bij de boomstam ontkoppelen en karabiners vastzetten aan de nieuwe veiligheidslijn. Over een touwbrug. Et cetera.

Ik loop op de grond met haar mee, geef aanwijzingen, maar probeer gaandeweg m’n mond te houden en stilletjes te controleren dat ze zichzelf steeds goed aangespt. Ik wil haar niet storen, ik zie dat ze geniet. En ik geniet zelf ook. Man, wat ben ik trots op haar! Het lijkt pas gisteren dat ze als 1-jarige dreumes bij ons op de vensterbank klom en met angstige blik achterom keek, naar de gapende afgrond richting bank, maar zichzelf overwon en zelfstandig naar beneden gleed terwijl ik haar aanmoedigde. Nu is ze 4, bijna 5, en doet ze helemaal zelfstandig een klimparkoers. En niet eenmaal…tweemaal. Want ze staat nog niet op de grond en ze zegt: nog een keer, nog een keer.

Ondertussen zijn Olivier, Charlotte en Christel begonnen aan het andere parkoers en hangen hoog boven ons te spartelen tussen touwen en zwaaiende plankjes. Maar terwijl zij bezig zijn betrekt razendsnel de hemel. Het wordt donker, begint te waaien, in de verte klinkt gedonder. Een van de instructeurs, een verlegen jonge kerel genaamd Hrube in wiens armen Charlotte best gered zou willen worden, komt aanrennen. Hij gordt zichzelf aan, klimt omhoog en roetjst razendsnel naar het platform waar de drie staan te wachten, metertje of vijf, zes boven de grond. Hij ontrolt een reddingslijn naar beneden, die wordt opgevangen door een collega onderaan de boomstam. In de stromende regen begint Operatie Dombo Drop. Eerst wordt de hevig tegenstribbelende Olivier als een pakketje naar beneden getakeld, gevolgd door Charlotte en als laatste Christel. Oef. Het Adrenaline Park doet z’n naam eer aan. We hebben het overleefd.

De volgende dag, bij een heerlijk namiddagzonnetje, doen ze het nog eens dunnetjes over. Eerst het parkoers tussen de bomen, daarna de ziplijnen over en langs het meer, in totaal tweehonderd meter. Wende en ik zien ze over het water scheren en tegen de boomstam aan de overkant knallen, die gelukkig is voorzien van een stootkussen. Uitgelaten keren ze terug. Het hoogtepunt van de vakantie, klimmen.