Naar Albanië

Vanuit Zagreb naar Albanië is het een kleine 800 kilometer. Volgens Google Maps is dat tien uur rijden, maar mijn ervaring is dat je daar de helft bij moet optellen. Vijftien uur rijden dus en dat blijkt aardig te kloppen.

Die eerste dag komen we niet heel ver, logisch als je pas eind van de middag vertrekt… We rijden een tijdje via de uitstekende Kroatische tolweg naar het zuiden en herinneren ons dan een leuke camping aan een meer niet ver van Split, zo’n beetje halverwege het land. Wanneer ik opzoek waar dat ook alweer was, ontdek ik dat er aan datzelfde meer nu ook een gratis camperplek zit; verheugd koersen we daar op aan. Betekent wel dat we de laatste 150 kilometer een tweebaansweg moeten volgen, dwars door het achterland van Kroatië, het deel waar nooit een toerist komt – en ook nooit een Kroaat volgens mij, want het is ongelooflijk verlaten. Een leeg landschap van rotsige heuvels waar sporadisch een auto passeert. Des te irritanter dat het wemelt van de snelheidsborden, dan weer 50, dan weer 60, dan weer 70, en camera’s staan er ook, merken we.

In Kroatië wonen zo’n 4 miljoen mensen, op een oppervlak bijna het dubbele van Nederland, dus de bevolkingsdichtheid is fors lager, en aangezien de bulk in Zagreb woont en de steden langs de kust hou je automatisch een uitgestorven stuk land over, hier dus. En terwijl we zo in het fraaie avondzonnetje voortrijden door dit soortement gratis natuurpark stellen wij vast dat Kroatië eigenlijk nooit in het nieuws komt, kwaadschiks noch goedschiks. Een beetje een land onder de radar eigenlijk.

Het is pikdonker geworden als wij de camperplaats naderen. Altijd spannend – wat tref je aan? Het blijkt een gewone parkeerplaats te zijn, een grintveld met twee picknicktafels op een klif boven het Peruca-meer dat nu een grote zwarte vlek is. Er staan alleen een Hongaarse camper en een vrachtwagentrailer. Half tien is het inmiddels. We parkeren lekker dwars bij de rand, eten noedels en Marokkaanse linzenschotel uit de noodvoorraad en spelen geeuwend nog een spelletje rummykub, want onze tiener wordt nu pas een beetje wakker. En dan naar bed.

 

De volgende dag. Zondagochtend. De camperdeur gaat open en rats, daar schijnt de zon en komt een prachtig meer in zicht. Het gevoel van vrijheid is even onbeschrijflijk! Na ontbijt dalen we via een steil pad af naar de oever en nemen een ochtendduik in het koele, heldere water. 

 

Opgefrist starten we de motor. Kwart over tien en daar gaan we weer. Exact tien uur later gaat die motor weer uit, op Shkoder Lake Resort in Albanië. Drie-en-een-half land verder zijn we dan.

In Kroatië loopt de route, na weer een stuk tolweg, langs de Dalmatische kust helemaal tot Dubrovnik. Eindeloos slingeren langs klip en baai met uitzicht over zee en de talloze miljoenenjachten die daarin liggen te dobberen. Bij Dubrovnik twee enorme cruiseschepen langs de kade en een grote brug met een wachtrij voor het bungeejumpen. De weg voert omhoog, het historische Dubrovnik ligt ergens in de diepte mooi te wezen, en dan volgt snel de grens met Bosnië. 

 

Eenmaal in Bosnië worden we meteen aangehouden door een jeugdige politieman die onze papieren controleert en dan, wellicht teleurgesteld omdat alles in orde is, wantrouwig naar binnen gluurt. Ontbloot bovenlijf, ik? Mag niet. Shirt aan. Christel met slippers achter het stuur? Mag niet. Schoenen aan. De enige werkelijke overtreding, namelijk dat Wende geen gordel draagt, ontgaat deze serieuze wetshandhaver gelukkig – we mogen verder.

We slingeren door een prachtig bergachtig gebied met een van die vele canyons waar Bosnië patent op lijkt te hebben en komen na een uurtje alweer bij een volgende desolate grenspost. Montenegro. Het is even wennen, al die grenzen en dat gedoe met paspoorten, autopapieren en streng douanepersoneel. Leren ze dat soms op de opleiding? vraagt Christel zich af. Om nors te zijn? Toch verlopen al die overgangen verder zonder problemen  - één ding uitgezonderd, te weten de mobiele communicatie. Want Bosnië en Montenegro (en Albanië) vallen buiten de databundel; en op zich is daar een hele eenvoudige oplossing voor, namelijk lokale e-simkaarten installeren via Airalo, maar op een of andere reden krijgt Christel deze niet aan de praat en doorkruisen we beide landen zonder internet, dus zonder navigatie – de ouderwetse wegenatlas in de camper komt nu goed van pas.

Gelukkig heeft Wende nergens last van. Dit kind van het digitale tijdperk is zo slim geweest allemaal muziek te downloaden van Spotify en zit achterin urenlang tevreden op haar koptelefoon te luisteren terwijl ze onderwijl de Engelse Harry Potter, deel vier zit te lezen. Dat ze dat kan – muziek luisteren en lezen tegelijkertijd – is verbijsterend, vooral gelet op haar muzieksmaak. Op zaterdag is het Metallica, Judas Priest en Suicidal Tendencies, op zondag Metallica en ACDC. Mijn God! Tien jaar geleden zat ze op de achterbank nog te luisteren naar de Nijntjemusical, ‘Kindje kun je met je teentje bij je neus?’ (zie Hier). Dit jaar is ze zich steeds meer gaan verdiepen in muziek en het is duidelijk dat ze bezig is met een muzikale ontdekkingstocht, maar we vragen ons wel lichtelijk verontrust af waar die reis gaat eindigen…

 

In Montenegro volgt vrijwel onmiddellijk een fikse afdaling naar beneden en daarna vervolgen we onze weg probleemloos door een heuvelachtig landschap, langs hoofdstad Podgorica, tot we om acht uur ’s avonds bij de grens met Albanië arriveren. Tot onze verrassing staat hier een lange file. Zeker drie kwartier duurt het voor we ‘over’ zijn. En dan, met op mijn telefoon een screenshot uit de camperapp en daarnaast Christels telefoon waarop een bolletje onze locatie aangeeft, weten we in het donker Lake Shkoder Resort te vinden waar - dat weten we - de receptie tot tien uur open is. Kwart over negen rijden we het hek binnen. Gered. Gelukkig is er nog plek zat. Camper parkeren, stroom aansluiten, stoelen neerzetten en dan, eindelijk, een biertje en een Fanta Shokata met een radioactieve blauwe gloed. Hèhe, we zijn er.  En terwijl Wende al lang en breed de campingwifi te pakken heeft, hoor ik Christel ineens roepen: aha, ik heb het! De e-simkaart werkt. Welkom in Albanië.

26 -27 juli 2025