Slapic

Onze vakantie gaat dit jaar opnieuw naar de Balkan. De trip naar Bosnië twee jaar geleden (zie HIER) was zo goed bevallen dat we nog wel een keer die kant op willen. Nu wordt Albanië onze bestemming.

Maar de weg naar Albanië is lang, erg lang, dus we doen het in etappes. Eerste stop is een camping in Kroatië. Zondagmiddag half twee vertrekken we, en geplaagd door wegversmallingen, een enorme file vanwege een ongeluk en aanhoudend noodweer komen we niet verder dan Neumarkt, nabij Regensburg, waar we om één uur ‘s nachts een stille camperplek op rijden. Denken we. De volgende ochtend ontdekken we echter dat we op een soort festivalterrein staan tussen allerlei trailers en caravans en dat de camperplek aan de overkant van de weg is...

Tegen negenen rijden we weer verder en passeren vlotjes Oostenrijk en Slovenië (dat laatste nog kleiner dan we ons herinneren) en rijden Kroatië binnen. Bij Karlovac volgen we de Mreznica-rivier en zo komen we tenslotte – na 1430 kilometer - bij Kamp Slapic. Zes uur ‘s avonds is het dan.

We kennen deze camping: twee jaar geleden waren we ook hier, maar namen na twee nachtjes overhaast de benen toen we doorkregen dat er extreme regenval zat aan te komen. Daarom deze herkansing. Want het is een leuke camping, fraai aan de rivier gelegen; we krijgen plaatsje 121 toegewezen, met de veelbelovende woorden ‘by the river’, en tot onze vreugde blijkt het een enorme lap gras aan het water met een eigen erin-plons-plek. Blij als een kind springen we meteen de rivier in en reinigen ons van de dikke laag reisschimmel die je krijgt van een etmaal rijden in een camper zonder airco. Daarna trakteren we onszelf op pizza in het prima restaurant van de camping. Deze vakantie is uitstekend begonnen.

Ja, eigenlijk is het al een meevaller dat de camper het uberhaupt doet. Daar leek het een week geleden namelijk nog niet op. De oude Duckato vertoont al twee jaar mysterieuze accuproblemen en de garage kan (of wil) er de vinger niet op leggen. Vier dagen voor vertrek heb ik zelf, in een wanhoopspoging, een nieuwe huishoudaccu geïnstalleerd, zekeringen vervangen en draadjes vastgezet (eentje zat helemaal los, kan niet de bedoeling zijn geweest…) en ziedaar, het wonder geschiedde: toen ik de boel weer aanzette gloeiden alle lichtjes groen op. Gas, water, licht…alles deed het weer! Zo konden we toch met gerust hart op pad.

Vijf dagen blijven we op Kamp Slapic. Genoeg tijd om de rijeka = rivier volledig te verkennen: van de watervallen van de ene kant, bij de most ofwel brug, naar de watervallen aan de andere kant en alle meren, kreken en stroompjes daartussen. De Mreznica vormt een prachtig stuk natuur hier met mangroveachtige begroeiing waar eenden rondzwemmen en een zwanenfamilie, waar talloze libellen gonzen over het wateroppervlak en waar minivisjes happen naar je benen zodra je stilligt. Her en der hangen slingertouwen aan bomen waarmee je jezelf spectaculair het water in kunt lanceren - of je klimt zoals Wende gewoon een boom in en maakt een salto. Wat in Utrecht vanaf de Oranjebrug kan, kan hier natuurlijk ook…

Met het weer deze week, temperaturen ver boven de dertig graden, kun je ook maar beter in het water liggen. Veel meer doen we niet. Beetje tafeltennissen, bier en cola drinken en verder veel spelletjes, van hartenjagen tot rummycub tot Hitster. Campinggedrag, zeg maar. Er was een plan om Zagreb te bezoeken, maar pffff, geen pffuff. De laatste avond eten we nog een keer in het restaurant: tortilla voor Wende en voor ons twee een gezamenlijke visplank. Om in het rivierthema af te sluiten.

Maar we moeten verder. En we willen ook verder, want hoe relaxed het ook is op Kamp Slapic, de reislust begint te kriebelen. Zaterdagochtend verlaten we daarom deze fijne camping en vervolgen onze reis naar het zuiden. Hoewel? Eerst rijden we nog een uur de verkeerde kant op, om alsnog Zagreb te bezoeken, de hoofdstad van Kroatië. We parkeren de camper ergens en lopen een rondje door het centrum. Zagreb is geen megastad - er wonen zo’n 800.000 mensen -  en blijkt een aantrekkelijk geheel van straten met Parijs-achtige appartementenblokken in pasteltinten. Het is opvallend rustig overal, Zagreb is duidelijk geen toeristische hotspot. Het centrum bestaat uit een bovenstad en een benedenstad die zijn verbonden met een kabelbaantje, naar verluidt het kortste commerciële kabelbaantje te wereld. Voor ons is het zeker een kort ritje, want hij is gesloten. Dus de trap maar naar boven. Daar wacht de 13-eeuwse Lotrscak-toren vanwaar je goed uitzicht over de stad hebt. Op een tussenverdieping zien we een kanon staan – naar blijkt wordt deze iedere middag om klokslag twaalf ’s middags afgevuurd. Ooit, in de 19e eeuw deden ze dat om de kerkklokken te calibreren, tegenwoordig gewoon uit traditie.

Op de terugweg naar de beneden lopen we door een donkere, gewelfde passage die tot onze verrassing een kerkje blijkt te zijn: 2 houten bankjes, een altaar, op de stenen muur gedenkplaten, alles gewoon op de openbare weg. Heel bijzonder.

 

Op het grote Jelacicaplein, waar blauwe trammetjes af en aan rijden, eten de dames een ijsje. Daarna wandelen we terug naar de camper, starten de motor en gaan eindelijk ècht op pad. Kwart voor vijf ‘s middags is het dan. Lekker op tijd… 

    

20 – 26 juli 2025