Griekenland 2013

Onze eerste vakantie met Wende ging naar Griekenland. Te midden van al die ruïnes daar kan ze weinig kapot maken, dachten we zo. Overigens, de grootste puinhoop van Griekenland is tegenwoordig de economie, maar daar hebben we weinig van gemerkt. 

We hebben heel wat steenhopen bezocht: Olympia, Delphi, Korinthe…klinkende namen uit de klassieke oudheid en getuigen van de grootse geschiedenis van het land. Want Griekenland is natuurlijk de bakermat van de Westerse cultuur en heeft ons van alles geschonken, van filosofie tot Olympische Spelen, van democratie tot moeilijke woorden als gymnasium en dysenterie. 

Afsluitend zijn we een weekje naar Kreta geweest waar we hebben gedoken en, vooruit, één laatste ruïne hebben bezocht, het illustere Knossos. Om het af te leren.

 

 

Athene

12 – 16 september 2013

Athene… Bakermat van de Westerse beschaving en een prima plek, zo leek ons, om de educatie van Wende te starten, ze was tenslotte al één jaar geworden en je bent nooit te jong voor die oude Grieken.

We vlogen op donderdag met Transavia naar Eleftherios Venizélos Airport en namen de metro naar de wijk Kolonaki, een wat sjiekere buurt aan de voet van de Lykavitos-heuvel waar veel ambassades zitten plus het Hilton-hotel, stralend verlicht en makkelijk te vinden...en bij het Hilton sloegen we rechtsaf en liepen door twee duistere straatjes naar óns hotel, Lions Apartments, waar we rond half elf ’s avonds eindelijk arriveerden. We hadden hier een klein appartementje geboekt, met eigen keuken en aparte slaapkamer en woonkamer, zodat wij ook nog een leven hadden als Wende sliep. Niet dat we die eerste avond nog veel leven over hadden, want we waren een beetje sufgereisd met Wende.

Mycene

 16-17 september 2013

Maandagochtend. Het kost dik anderhalf uur om aangekleed en ingepakt weer beneden bij de receptie te staan. Twee rugzakken, rolkoffertje, rugzakje, luiertas, volgepakte rugdrager, buggy.

Plus nog een dreumes, niet te vergeten. En nog een spoor van Bambix Meergranen Pap dat keurig vanaf ons appartement via het liftje vier verdiepingen omlaag naar de receptie loopt. Zakje gescheurd.

Al die zooi –behalve de pap– moet weer twee straten door naar de metro en vandaar terug naar het vliegveld, want we kunnen onze huurauto op het vliegveld ophalen. Dat leek ons handig, dan hoefden we niet meteen in het drukke Athene te rijden...niet wetende dat we aan het eind van de middag, na een verkeerde afslag, alsnog in Athene terecht zouden komen, in de avondspits nog wel. Vooraf hadden we enige zorg of alle bagage wel in het huurautootje zou passen, maar we hebben geluk, ons wordt een stevig formaat Chevrolet toegewezen, type Cruze, en we krijgen alles moeiteloos in de achterbak. Het is twaalf uur geworden. Daar gaat-ie dan.

Nauplion

17 - 24 september 2013

Ons weekje in Agios Adrianos zit er weer op. Al met al een prima plekje. Klein huisje, maar precies goed voor ons familietje en met temperaturen boven dertig graden leef je toch vooral buiten en in het zwembad.

Fijn waren vooral de privacy en de rust. Aan de rand van het dorp, geen buren, omringd door velden met sinaasappelbomen. Auto’s hoorde je nauwelijks, in plaats daarvan gemekker van schapen en geblaf van honden en ’s avonds natuurlijk de onvermijdelijke cicaden. Met tuinstoelen hadden we het zwembadje afgeschermd zodat Wende veilig kon rondscharrelen op het terras. Spelen met het tasje van opa en oma, schuiven met de stoelen, poezen aaien en dingen in haar mond stoppen die daar niet horen (een nieuwe fase helaas). Een paar dagen zag ze er wat gehavend uit, want de eerste nacht hadden muggen haar te grazen genomen en haar gezicht zat onder de bultjes, die langzaam indroogden en kleiner werden. Maar ze leek er geen last van te hebben.

Yassas! De zee!

Het strand van Tolo. Wende gaat pootje baden, voor het eerst in haar leven. Yassas!

Olympia

24 - 25 september 2013

Behalve democratie, filosofie, creatief boekhouden en vage ovenschotels met aubergine heeft Griekenland de wereld nóg een unieke uitvinding geschonken: de Olympische Spelen. Ze waren niet alleen slim, die oude Grieken, ze waren ook nog eens sportief.

Ontstaan zo rond de zevende eeuw voor Christus, bij het heiligdom van Zeus in Olympia, en onafgebroken gehouden tot de vierde eeuw na Christus, bijna 1100 jaar lang dus, totdat een Romeinse keizer die pas christelijk was geworden ze verbood, dat heidense gedoe! (Waar zouden we toch zijn zonder de kerk, zucht.) Pas eind negentiende eeuw werden de Spelen weer opgepikt door Pierre de Coubertin en de rest is geschiedenis. Of eigenlijk: moderne tijd.

Het bereiken van Olympia is een sport op zich. Als je tenminste de pittoreske route dwars door de Peloponnesos neemt. Eindeloze bergweggetjes, de een nog smaller dan de ander, een paar uur draaien en keren. Maar de wegen op zich zijn prima en het is niet druk, zodat het prima vakantierijden is, met mooie uitzichten op steile kloven en beboste heuvels. Het land oogt ruig en verlaten. Af en toe een dorpje –wat rode daken rond een byzantijns kerkje– dat als een berggeit tegen de helling hangt. Pas in de buurt van Olympia wordt het land weer vlakker.

Onderweg

Delphi

26 – 28 september 2013

Van Olympia gaat het naar een andere klassieker: Delphi. Het belangrijkste heiligdom van het oude Griekenland, de plek waar het orakel zetelde en waar om de vier jaar de Pythische Spelen werden georganiseerd, een soort cultuurfestijn. Daarvoor verlaten we de Peloponnesos, via een grote tolbrug bij Patras, en rijden langs de andere kant van de Golf van Korinthe een uurtje of twee langs de kust.

De laatste paar kilometer komen we door een brede vallei die volledig beplant is met olijfbomen, de grootste olijfbomenplantage van Griekenland, en vervolgens leidt een steile weg naar Delphi, dat op zo’n zeshonderd meter hoogte ligt, in de uitlopers van de Parnassus, een fikse berg van 2500 meter waarop ’s winters wordt geskiet. Delphi is dan ook zowel culturele trekpleister als wintersportdorp – een zeldzame combinatie volgens mij.

  

Kreta

Heerlijk eiland, met een roemruchte geschiedenis die teruggaat tot vóór de oude Grieken. Twee keer geweest en twee keer zonder de grootste bezienswaardigheid - de Samariakloof - te bezoeken. Eerst zat het seizoen niet mee, en daarna was er een kind. Geparkeerd op de bucket list.

In 1994 met vriendin Fijtje (HIER)

In 2013 met  Christel en Wende (HIER)

 

 

Plakias

28 september - 3 oktober 2013 

Aaaach…’t tutje is ziek. Eerst begon ze minder te eten, toen werd ze wat huileriger, daarna kreeg ze koorts en kwijlde ze veel en tenslotte ontdekten we kleine blaasjes in haar mond. Daarom at ze dus minder, het deed gewoon pijn. 

Na drie dagen koorts en blaasjes vertrouwden we het niet meer en gingen naar de dokter, die bleek in Spili te zitten, een half uur rijden bij ons vandaan. Heel Spili doorgereden, geen ziekenhuis gevonden, helemaal aan het eind van het stadje gestopt bij een apotheek om de weg te vragen en toen bleek er tien meter verder een bord te staan. Medical Center, linksaf.

De arts, een jonge vrouw die een beetje Nederlands sprak, onderzocht Wende en constateerde een vorm van herpes, een soort kinderherpes. Niet schadelijk, ging vanzelf over, alleen vervelend omdat eten en drinken pijnlijk kon zijn: hard voedsel deed zeer, maar ook zure en bittere dingen. Aha. Nu begrepen we waarom Wende haar persoonlijke lievelingetjes, de snoeptomaatjes, ook niet meer bliefde. Sindsdien bieden we Wende maar van alles aan en kijken we wat ze wel of niet eet. Tot nu toe gaat melk, pasta en meloen er het beste in. Het is voor ons even wennen, zo’n kieskeurige eter, want we weten niet beter of Wende is een vuilnisbak die werkelijk alles wat je haar voorzet naar binnen propt. Net zoals ook het wennen is dat ze snel huilt, ’s avonds en ’s nachts een soort hysterische buien krijgt (van honger misschien, of pijn), vreselijk uit haar bek meurt (van de ontstoken blaasjes) en al haar kleren onderkwijlt. Gelukkig gaat het inmiddels wat beter met haar en is de koorts sinds gisteren vrijwel verdwenen, waardoor ze weer wat vrolijker en toeschietelijker wordt en beter slaapt.

Wende met uitslag

Knossos

4 - 7 oktober 2013

Drie dagen later. Wende is flink opgeknapt, ze eet en slaapt weer normaal en is vrolijk als vanouds; het weer is omgeslagen, harde wind nu en een stuk kouder; en wij verlaten Plakias. Ons wacht nog één laatste kunstje: Knossos. 

Daarvoor rijden we op zondag terug naar Iraklion, na hartelijk afscheid te hebben genomen van Anna, de dochter die de zaken in Damnoni Paradise zo’n beetje bestierde terwijl haar vader en oom voor de tuin zorgden en dag en nacht aan het sproeien waren om het paradijselijke groen in stand te houden. Ze spraken nauwelijks Engels, die twee, maar lieten de tuin voor hun spreken en kwamen bijna dagelijks met fruit voor Wende aanzetten: een granaatappel, druiven, een sinaasappel. Anna daarentegen sprak vier talen en was bezig Russisch te leren, terwijl Japans ook nog op haar verlanglijstje stond. Niet dat er ooit één Japanse toerist in Plakias is gesignaleerd.

Plakias