Olympia

24 - 25 september 2013

Behalve democratie, filosofie, creatief boekhouden en vage ovenschotels met aubergine heeft Griekenland de wereld nóg een unieke uitvinding geschonken: de Olympische Spelen. Ze waren niet alleen slim, die oude Grieken, ze waren ook nog eens sportief.

Ontstaan zo rond de zevende eeuw voor Christus, bij het heiligdom van Zeus in Olympia, en onafgebroken gehouden tot de vierde eeuw na Christus, bijna 1100 jaar lang dus, totdat een Romeinse keizer die pas christelijk was geworden ze verbood, dat heidense gedoe! (Waar zouden we toch zijn zonder de kerk, zucht.) Pas eind negentiende eeuw werden de Spelen weer opgepikt door Pierre de Coubertin en de rest is geschiedenis. Of eigenlijk: moderne tijd.

Het bereiken van Olympia is een sport op zich. Als je tenminste de pittoreske route dwars door de Peloponnesos neemt. Eindeloze bergweggetjes, de een nog smaller dan de ander, een paar uur draaien en keren. Maar de wegen op zich zijn prima en het is niet druk, zodat het prima vakantierijden is, met mooie uitzichten op steile kloven en beboste heuvels. Het land oogt ruig en verlaten. Af en toe een dorpje –wat rode daken rond een byzantijns kerkje– dat als een berggeit tegen de helling hangt. Pas in de buurt van Olympia wordt het land weer vlakker.

Onderweg

Het huidige Olympia is een gehucht van drie straten dat volledig dient om de massa toeristen te cateren met hotels, restaurants en souvenirshops. In de hoofdstraat hangen allemaal landenvlaggen, waarschijnlijk om een soort Olympisch idee van verbroedering uit te stralen. Qua hotel proberen wij voor de verandering eens eentje uit onze reisgids (Hotel Pelops) die nogal positief wordt besproken. Alle lof blijkt terecht: mooie ruime kamer met groot balkon, goed ontbijt, bak met speelgoed voor Wende, vreselijk aardige eigenaresse (uit Melbourne afkomstig) die helemaal verkikkerd raakt op Wende, en Wende op haar. Als gast van Pelops mogen we gebruik maken van het zwembad van het chique Hotel Europa op een heuveltop boven Olympia, en dat besluiten we na aankomst ook maar meteen te doen. Aansluitend gaan we eten bij Belle Hélène, een tip van de eigenaresse.

Woensdag wacht dan het klassieke Olympia. Het is een gigantisch terrein waar de ruïnes te vinden zijn van zowel een tempelcomplex als een sportcomplex. In het midden bevond zich het heiligdom (de Altis) met onder andere een enorme tempel van Zeus, en daar omheen zijn in later tijd allerlei voorzieningen gebouwd voor de Spelen: oefenterreinen, gastenverblijven, een administratiekantoor, een stadion, noem maar op. Want de Spelen zijn begonnen met één sport (hardlopen) op één dag, maar in de loop der eeuwen werd dat uitgebreid met worstelen, boksen, wagenraces en de vijfkamp, tot de Spelen op het laatst vijf dagen duurden. Oorspronkelijk deden er alleen Griekse mannen mee, en sportten ze in hun blootje. Om die reden mochten er ook alleen mannen als toeschouwer aanwezig zijn. Prijzen bestonden uit een lauwerkrans, meer niet. Later werden de Spelen steeds prestigieuzer en waren de sporters echte professionals, die na de Spelen voor veel startgeld op andere wedstrijdgala’s optraden.

Het is een mooi, lommerijk terrein waar links en rechts van alles te zien valt. Druk is het zeker niet, hoewel af en toe ineens wel een klont Nederlanders achter een gids voorbij schuifelt, een camperclub of de inhoud van een tourbus, maar het gebied is zo groot dat je daar weinig last van hebt. Op een gegeven moment valt ons echter een samenscholing bij de tempel van Athene op...en als we beter kijken zien we een  groep bevallige vrouwen in identiek jurkje staan dat onmiskenbaar voor klassiek Grieks moet doorgaan....daar is wat aan de hand, eens even kijken. De dames worden op een rijtje gezet, er klinkt een dwarsfluit, ze voeren een soort choreografie op. Wat is dit... Animatieteam? Opnames voor een reclamespot? Al snel fluistert een andere toeschouwer ons het antwoord toe: het is een repetitie voor het ontsteken van het Olympisch vuur, aanstaande zondag, voor de Winterspelen van Sotsji over vijf maanden. Natuurlijk! Dat traditionele toneelstukje gebeurt altijd hier, in Olympia, de geboorteplaats van de Olympische Spelen. Wat toevallig dat wij dit net vandaag meemaken! We volgen de vrouwen naar het stadion waar inderdaad een van hen een plechtige toespraak houdt en dan een fakkel aansteekt, gesouffleerd door een regisseuse die steeds aanwijzingen geeft.

  

Daarna hebben we het wel gezien, verlaten het terrein voor een cola en een broodje (schandalig duur! volgens de camperhollanders) en pakken het bijhorende museum nog mee. Ik moet zeggen, Griekse musea zijn zeer de moeite waard. Weliswaar een overdaad aan blote mannen, vrouwen zonder hoofd, vazen en ander antiek spul, maar de musea zelf zijn prachtig, met grote lichte zalen waar alles netjes tentoongesteld is. Trouwens, met Wende erbij is een museumbezoek sowieso niet wat het vroeger was. Je bent namelijk genoodzaakt de gang erin houden, want lang stilstaan bij een beroemd beeld van Niké of een bijzondere Korintische helm pikt Tutje Tinus niet en dan zet ze een flinke keel op. Daarentegen wil zij juist weer halt houden op plekken waar niets te zien valt, maar waar wel een suppost zit die naar haar zwaait of gekke bekken trekt. (We hebben haar inmiddels geleerd ‘Yassas’ te zeggen – ‘hallo’ op z’n Grieks.) En haar los laten lopen is ook geen optie, want ze loopt linea recta naar de brandblussers toe die overal staan en gaat daar aan staan trekken. Kortom, tegenwoordig staan we snel weer buiten, maar wél enthousiast uitgezwaaid door het museumpersoneel.

Op deze manier zijn we daarna óók nog in sneltreinvaart door het museum van de geschiedenis van de Olympische Spelen gedenderd, alvorens met een gevoel van culturele verzadiging wederom af te reizen richting Hotel Europa en diens weldadige zwembad. Tussendoor hebben we voor het eerst (en het laatst) geprobeerd Wende op de hotelkamer een middagdutje te laten doen, maar dat werd een drama.

Conclusie is dat het reizen met Wende over het algemeen prima gaat, op twee dingen na. Ten eerste kun je –met alle luiers, voedingen, slaapjes, boekjes, speeltuintjes etcetera– echt minder op een dag doen dan je gewend bent, en ook lange autoritten zijn geen goed idee meer. Om die reden hebben we besloten de kloosters van Meteora, in het noorden van Griekenland, maar te schrappen van ons programma, dat zou echt te veel rijden worden. En ten tweede slaat Wende steeds vaker haar middagslaapje over, met als gevolg dat ze ’s avonds druk en humeurig wordt en uit eten gaan een chaotische toestand kan worden. Maar verder, zoals gezegd, verloopt alles naar wens en steelt Wende menig hart zoals ze daar blond en blozend, in bloemenjurkje of legging, door de klassieke oudheid klautert en vrolijk lacht naar een ieder die het geluk heeft haar tegen te komen. Yassas!