Campeche

 18 - 20 december 2014

Campeche wordt geroemd als het mooiste stadje van Yucatan. Het is een klein vestingstadje aan de Golf van Mexico. Aanvankelijk een prooi voor allerhande piraten, maar na de bouw van een enorme stadsmuur met bastions in 1663 was dat voorbij. 

Binnen die muren vind je nu straatjes met hoge stoepen en kleurrijk geschilderde huisjes waarvan de hoge deuren achter smeedijzeren hekken zijn weggeborgen. Campeche hoort tot het werelderfgoed van Unesco, en wordt dus uitstekend onderhouden. Langs zee loopt –behalve een drukke weg– de ‘malecon’, een promenade met een fiets- en wandelpad van 7 kilometer lengte. Klinkt aantrekkelijk, maar het oogt een beetje kalig en in de volle zon met de buggy erlangs lopen is geen aanrader (mocht je in de buurt zijn met een buggy). Voor de rest is het een charmant plaatsje.

Plaza de la Indepencia overdag...

Het centrale plein is helemaal in kerstfeer gebracht. Hele gordijnen van knipperende lampjes zijn opgehangen, er staat een grote kerstboom, speelgoedfiguren, een trein, op de grasperken peuterhoge kerstballen en zuurstokken... Vreselijk kitsch allemaal, maar Wende vermaakt zich er prima mee, geen speeltuin meer nodig.

...en 's avonds!

Ons hotel, Castelmar, is weer een schitterend koloniaal casa de señor. Je moet even –adem inhouden!–door de hal met kerstboom en kerstman, maar dan kom je op een fraaie binnenplaats waar alle kamers met hun grote groenhouten deuren omheen liggen. Onze kamer is andermaal ruim en hoog en ligt een zuilengalerij verwijderd van het zwembad.

Wat dat betreft heeft het vooraf boeken van hotels, saai als het mag zijn, wel toegevoegde waarde. Voorheen gingen we gewoon maar ergens heen en was het altijd een grote verrassing waar je terecht kwam, maar nu we met Wende reizen en op voorhand een route uitstippelen kun je  natuurlijk in alle rust, thuis aan de keukentafel, de beste plekjes uitzoeken. Waarbij gezegd dat onze hotels in Yucatan in het echt nog mooier lijken dan op de foto’s. Aan kinderbedjes doen ze hier trouwens niet, maar op veel kamers staan standaard twee tweepersoonsbedden, dus gooien we gewoon een matras op de grond voor Wende, dat werkt prima.

Los van entourage is de staf van Castelmar ook nog eens bijzonder vriendelijk en attent. Behalve nieuwe handdoeken leggen ze ook elke dag nieuwe chocolaatjes neer. Eigenlijk begon het al toen we de straat kwamen inrijden, want we werden met alle egards naar de VIP-plaats gedirigeerd pal voor de ingang. Alsof ze wisten dat er twee rugzakken, een dagrugzakje, een luiertas, een trolley, een kindertrolly, een buggy, een plastic zak etenswaren, losse handdoeken en zwemkleding en een dvd-spelertje gesjouwd moesten gaan worden. Plus nog een roze bal.

Gedaan hebben we niet bijster veel in Campeche. Was niet helemaal onze schuld. Twee keer zijn we tevergeefs naar het Maya-museum gelopen, beide keren bleek het cerrado, gesloten. Wel zijn we naar een museum geweest over de geschiedenis van Campeche, was gratis en we snappen achteraf wel waarom, bij deze nomineren we het voor de prijs ‘saaiste museum aller tijden’. Dus ja, toen maar een tourtje gedaan. Met allemaal Mexicanen in een trolleybusje een uurtje door Campeche gereden, langs iglesia ratelderatelderatel en casa reuteldereutel olé.

Enfin. We hebben lekker gezwommen (en reuzensprongen gemaakt) in het zwembad en prima gegeten, toevallig twee keer in aanbevolen restaurants uit de reisgids. Nu maar weer door naar het volgende hoogtepunt, de oerwoudruïnes van Calakmul in het diepe zuiden van Yucatan. 

Roze bal, niet vergeten...