De laatste twee dagen nog gedoken met Catherine, een Canadese die zich onder de naam Gypsea in Mahahual heeft gevestigd. Een bijzondere vrouw, lang en slank als een Canadese den, vrolijk, sociaal en met energie voor tien. Ze opereert vanuit een klein houten hutje, boordevol duikuitrusting, in een steegje achter de boulevard.
Heel kleinschalig, niks PADI Five Star met allerlei regels en gedoe. Ons bevalt dat wel. Maar ze heeft wel een eigen bootje en een betrouwbare kapitein, en dat is bijzonder, want kapiteinen schijnen veel te drinken hier, ook overdag, en je wilt niet meemaken dat je schipper net z’n roes ligt uit te slapen terwijl jij met een lege tank boven water komt, ergens een kilometer uit de kust. ‘It’s diving’, zegt Catherine, ‘it’s not that we’re making taco’s.’
De eerste dag is Christel aan de beurt en maakt ze haar honderdste duik, gefeliciteerd! En de tweede dag…gaan we samen. Naar blijkt heeft Catherine drie kinderen, categorie 2,5 tot 7 jaar, die ze overdag naar een babysitter brengt en ze stelt voor Wende daar ook onder te brengen. We moeten daar even over nadenken. Het vooruitzicht om samen te duiken, voor het eerst in drie jaar, is aanlokkelijk, maar het is wel een hele stap om Wende bij vreemden onder te brengen. Aan de andere kant is Wende een ontzettend makkelijk kind, en we merken dat ze juist in deze vakantie ontzettend naar andere kinderen toetrekt, dus nou ja, we wagen het erop.
De babysitter blijkt een yogalerares te zijn, Brenda, die in een huisje aan zee woont met een grote caravan in de tuin en een kippenren. Op een bed in de woonkamer treffen we een hele kluwen kinderen, verstrengeld rond een I-pad: vier kinderen van haar, drie van Catherine, en nog een kleintje van vrienden die bij haar logeren. Met Wende erbij zijn het dus negen ninos. Ons kinderdagverblijf heeft er wel eens minder op een dag! Wende heeft tien minuutjes nodig om te wennen, maar dan scharrelt ze ergens een leuk stepje vandaan en zwaait achteloos naar ons papa en mama, die er snel tussenuit knijpen.
Het was de moeite waard. Met name de tweede duik van de dag: helder water en goed zicht en voldoende vissen om het interessant te houden, plus nog een grote kreeft en aan het eind een rog. Ook het landschap is mooi, allemaal canyons waar je tussendoor en overheen zwemt. Behalve ons was er nog een Noorse jongen mee, maar die moest na binnen een half uur door Catherine omhoog geëscorteerd worden omdat z’n tank leeg was, iets dat mij in het begin ook wel eens is overkomen, maar waar ik nu langzamerhand overheen gegroeid lijk. Voor de rest moet ik zeggen dat het duiken ons wat tegenviel. Je hoort spectaculaire verhalen over duiken bij Yucatan, maar hier bij Mahahual heeft het koraal niet veel kleur, hebben we niet veel vis gezien en al helemaal geen bijzondere zaken in de categorie haai en co. Misschien verkeerde plek, verkeerde seizoen, wie zal het zeggen? Sowieso was het weer niet geweldig, veel wind en bewolking steeds, helpt ook niet.
’s Middags halen we Wende weer op, alles goed gegaan. De hele dag gespeeld met acht kinderen die een andere taal spreken, stoere meid!
En dan...vamos! Vandaag terugrijden naar Cancun en vanavond half acht het vliegtuig. Adios!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten