Skiën dus. Met een lift een berg omhoog en dan op twee dunne latjes weer naar beneden. Je moet wel gek zijn.
We doen deze idioterie in een skigebied dat Grand Massif heet en zo’n beetje aan de voet van de Mont Blanc ligt, in zuid-oost Frankrijk. Onze uitvalsbasis is Morillon 1100 - de cijfers geven de hoogte aan. Het is een wintersportoord pur sang, een klont appartementen en skiliften en niets meer.
Iedere ochtend rijden we hier
voor onze lessen naartoe, vanuit ons chaletje dat zich tien bochten lager
bevindt. Ik heb om 9:00 les van Charlotte, en Wende met buurmeisje Veerle om
10:00 van Pierre. De rest van ons gezelschap – Christel, Veerle’s ouders Remco
& Susanne plus vrienden Bart en Jeroen – is volleerd en trekt dagelijks haar eigen plan door het skigebied. Allemaal coole snowboarders, behalve Christel
dan, die minstens zo cools is, maar dan wel op ski’s. Maar wij, de meisjes en
ikzelf, leren snel bij. Dat ikzelf een natuurtalent ben, helaas veel te laat in
het leven ontdekt, wist ik natuurlijk al wel, maar hoe makkelijk Wende het oppakt,
daar sta ik toch wel van te kijken. Als we met z’n drietjes gezamenlijk een
groene piste afdalen zeg ik voor de grap bovenaan: niet te snel hoor Wende,
anders kan papa je niet bijhouden. Maar verdomd. Papa kan haar niet bijhouden.
Dinsdag 26 februari 2019
 |
| Hotel Premiere Classe in Thionville |
 |
| Morillon 1100 |
 |
| Morillon 1100 om 08:30 's ochtends |
 |
| Fam. Cool(s) |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten