Quatre couleurs: bleu

28 februari 2019

Skiën draait om vier kleuren: groen, blauw, rood, zwart. Het zijn de aanduidingen van de pistes, in oplopende volgorde van halsbrekendheid. Blauw is mijn kleur dezer dagen.

Na 3x een uurtje les van de Ecole du Ski Francais (de rest van de week was volgeboekt) ga ik los. Met Christel maak ik wat tochtjes door het skigebied over de blauwe pistes. Hoewel sommige hellingen steiler zijn dan me lief is – donkerblauw, bijna rood meent Christel – gaat het verder prima en kom ik al bochtjes draaiend veilig terug in Morillon 1100. Hoogste punt dat we bereiken is 2100 meter, vanwaar we nog een glimp opvangen van de hoogste berg van Europa, de Mont Blanc, die haar naam eer aandoet.

Dat is steeds ’s ochtends. Tegen twaalven zijn Wende en Veerle klaar met hun klasje. We lunchen dan thuis of in een restaurantje op de piste en gaan ‘s middags met hen op pad. Wende vindt het skiën duidelijk leuk. Ze draait haar hand niet meer om voor een blauwe piste, sterker nog, om het verplichte draaien en keren een beetje op te leuken pakt ze elke hobbel en kuil langs de rand mee, zodat ze de helft van de tijd off-piste aan het oefenen is. Het gaat haar schijnbaar moeiteloos af en ik ski met een mengeling van trots en jaloezie achter haar aan. Kind van haar moeder, duidelijk.

Wende (links) en Veerle klaar om te vertrekken...

...en papa net nà vertrek!

Ondertussen is het al de hele week stralend weer. Wat heet. Morillon moet wel een van de warmste winters aller tijden beleven. ’s Nachts vriest het een paar graden, overdag stijgt het kwik tot tien graden of meer en is het warm en zonnig als op een mooie lentedag. Lekker wanneer je zit te lunchen, maar voor de sneeuw is het dramatisch, ’s middags is het dikke pap geworden waar je doorheen moet ploegen.

Aan het eind van de middag verzamelt iedereen zich weer in het chalet. Roodverbrand, vermoeid, hongerig en dorstig. Bier en wijn komt op tafel (en limonade), iemand kookt het maaltje van de dag en er wordt gezamenlijk gegeten, daarna worden de kinderen naar bed gebracht en gaan Bart, Jeroen en Remko een of andere onnavolgbaar bordspel spelen – ze kennen elkaar van het gamen, als tieners – terwijl de ‘vrouwen’, mij inclusief, een beetje lezen, met hun telefoon spelen of geeuwend nog een drankje wegtikken. Laat wordt het zelden. Een hele dag sporten en frisse buitenlucht, dat haalt het beste er wel vanaf.

Woensdagavond zijn we uit eten geweest. Bedoeling was een leuk Frans restaurantje in Morillon, maar de een na de ander bleek volgeboekt en uiteindelijk kwamen we bij een pizzeria terecht. Dat had nogal wat voeten in aarde, omdat het tentje sinds kort een nieuwe naam bleek te hebben en wij het pas na lang zoeken wisten te vinden, waardoor het een latertje werd die avond. Nagerecht werd gesponsord door Christel's vader, dus uiteraard los gegaan met irish coffee en een cognacje.

Inmiddels is het donderdagavond. Vanmiddag trokken voor het eerst grijze wolken langs de hemel, ten teken dat er sneeuw op komst is. Geen moment te vroeg, gezien de slinkende sneeuwhopen en het gedrup en gedruip overal. Morgen is onze laatste skidag, wellicht dus in een vers besneeuwd winter wonderland met nog een extra kleur erbij. Wit.