Châtel

“Artúúr! Your ‘ips... move your ‘ips!” Oh la la, een Française die je smeekt je ‘eupen meer te bewegen… In een ander leven zou ik daar misschien rode oortjes van krijgen, helaas gaat het nu om een dik ingepakte skilerares die mij een ijzige helling probeert af te krijgen. Welkom op wintersport! 

Voor het eerst in vier jaar gaan we weer eens skiën. Plaats van handeling: Châtel, een dorpje in Les Portes du Soleil, een skigebied dat zich uitstrekt langs - en over - de grens met Zwitserland. ‘De poorten van de zon’ luidt de letterlijke vertaling en daar is geen woord Frans bij: de hele voorjaarsvakantie lang is het iedere dag stralend zonnig daar boven op de berg. Geluk dus. En er ligt ook sneeuw, tenminste genoeg om te skiën, maar weer te weinig om van Châtel een mooie winterse ansichtkaart te maken, want het dorp ligt er wat klimaatveranderingachtig bij, met dorre tuintjes, daar doet het schaatsbaantje op het centrale plein naast de kerk weinig aan af.

Niet getreurd. We arriveren zaterdagmiddag, na een overnachting onderweg in Thionville, en zoeken ons chalet op, Le Noisetier (de hazelaar), waar we vrijwel tegelijkertijd aankomen met de rest van het gezelschap, in totaal 15 personen met een karrevracht aan bagage en boodschappen. Ofwel: vijf stellen met zes kinderen. Klopt de som niet? Dat klopt. Eén stel, te weten Suzanne, is incompleet omdat de man (onze buurman Remco) is afgereisd naar India om de bruiloft van zijn broer bij te wonen. Later in de week kunnen we meekijken via een livestream.

Als alles is uitgeladen lopen we naar de winkel om ski’s te huren en daarna kunnen we achterover leunen en een eerste deuque slaan in de meegebrachte voorraad bier en wijn. Alleen ik moet nog eventjes terug naar het centrum, hoger op de heuvel, om skilessen te regelen bij de Ecole Ski Francaise, dat kon niet online. Als ik terugkom zijn de kamers verdeeld. Christel en ik, de eminence grise van het gezelschap, slapen naast de woonkamer, en Wende op een meidenkamer boven met Frederike (10), Veerle (9) en Mathilde (7). Er zijn ook nog jongetjes van 7 en 3, Kas en Niek, die slapen bij hun ouders Bart Nieuwegein en Anouk.

De volgende dag begint de skiroutine. Of eigenlijk begint een chaos die in de loop van de week routine wordt. De levende wekker Kas-Niek gaat om zes uur af; Bart Cambridge haalt brood bij de boulanger; en tussen acht en half negen schuift iedereen aan bij de ontbijttafel. Vervolgens verandert het ontbijt heel geleidelijk in een avant-ski verkleedfeest waarbij iedereen door elkaar loopt en van alles roept en pakt en klaarlegt en kwijtraakt en weer terug vindt totdat - en dat mag gerust een miracle heten - het hele gezelschap aangekleed en wel buiten staat, met helm op en ski’s en snowboards in de hand. Zonder te huilen zelfs.

Een gratis bus brengt ons naar het centrum. Vandaar kletteren we op onze skischoenen door de stille straatjes van Châtel naar de gondel die ons omhoog brengt, naar Super Châtel. Hier bevinden zich de kinderweitjes en vinden de lessen plaats. Het is even zoeken de eerste keer, maar tenslotte zijn alle kinderen afgeleverd bij het juiste klasje en zijn ze van 11:15 tot 13 uur onder de pannen. De meeste volwassenen, allemaal geroutineerde snowboarders, vertrekken naar elders in het skigebied voor meer uitdagende hellingen, alleen een enkele ouder blijft in de buurt om de kinderen straks weer op te vangen.

Lidwij, Anouk en Christel

Christel met Bart en Marlous

Zo ook ikzelf. Voor mij zijn de groene en blauwe pistes van Super Châtel voorlopig spannend genoeg, al zal ik in de loop van de week mijn actieradius geleidelijk uitbreiden. Ik ben te laat in mijn leven met skiën begonnen om er nog echt iets van te kunnen bakken. De skilessen die ik aan het eind van de middag volg, hoe nuttig ook, veranderen daar weinig aan vrees ik. Vanwege mijn stijve ‘eupen natuurlijk, vanwege mijn gebrekkige lichaamsintelligentie èn vanwege mijn wel aanwezige normale intelligentie die maakt dat ik met een noodgang een berg afroetsjen gewoon, nou ja, levensgevaarlijk vind. Ja, voor deze risicosport die schreeuwt om adrenaline voel ik me veel te klunzig en te bangig - en het helpt niet dat ik vlak voor vertrek een artikel las met de kop ‘Wie loopt het meeste risico op breuken tijdens wintersport?’ waarop het omineuze antwoord luidde: “Mannen van middelbare leeftijd met een beetje ervaring.”

Frederike en Wende (rechts)

Vergelijk dat eens met Wende. Het is pas de tweede keer in haar leven dat ze op de latten staat, en de eerste keer dateert alweer van vier jaar geleden (zie HIER), maar ze slalomt naar beneden alsof ze nooit anders heeft gedaan, met een do-or-die mentaliteit die we inmiddels wel kennen van ons kind. Samen skiën na de les is er ook nauwelijks bij deze week. Dat wil zeggen, we vertrekken wel samen, maar waar Wende zich de helling af stort, en Christel er soepel achteraan vliegt voor je weet maar nooit, volg ik in m’n eentje voorzichtig bochtje voor bochtje draaiend en zie ik ze pas weer terug beneden bij de lift. Geeft niets. Met 'ips and downs kom ik er wel, en ik vind het leuk om tochtjes te maken en te genieten van het mooie weer en het prachtige bergpanorama om me heen.

Lunchen in Pré lá Joux...

 

...en op een grotemensenhelling ergens.

In de loop van de middag druppelt iedereen met roodverbrande wangen weer binnen in het chalet. Spullen opruimen, skikleren uit, neerploffen. Populair is de jacuzzi die buiten op het terras staat; de kinderen kunnen er uren in spelen en ook de volwassenen mogen er graag even in rondhangen, met een drankje erbij kijken hoe de zon achter de bergtoppen verdwijnt en het dal weer een blauwgrijze kleur krijgt, de kleur van kou. Bestaat wintersport overdag vooral uit sport, ’s avonds begint de winter. Het vriest flink, meer dan 10 graden. Dat verklaart de spekgladde, ijzige hellingen ‘s ochtends, die ’s middags tot sneeuwpulp worden in de zon.

Daarna eten we met z’n allen als een zéér samengestelde familie aan een lange tafel en brengen we de avond door met spelletjes, gesprekken, filmpjes op de iPad en ukelele spelen – Jeroen en Lidewij hebben liefst twee ukeleles meegenomen en menigeen beproeft zijn talent erop, met meer of minder succes. Later dan elf uur wordt het meestal niet. 

Zo glijdt de week gladjes voorbij, als een ski over een vers geprepareerde piste. Er moeten te krappe schoenen worden geruild, een zonnebril raakt kwijt, er wordt wel eens iets vergeten mee te nemen, maar voor de rest rijgen de dagen van skiën, lekker lunchen en relaxen zich probleemloos aaneen - tot het plotseling vrijdag is, de laatste dag. De kinderen krijgen hun medaille (eerste ster voor Wende), we eten pizza en restjes en het chalet wordt van top tot teen schoongemaakt. Dan: zaterdag vroeg op en buiten in de ochtendkou afscheid nemen van elkaar. Groepsfoto (met ook Marlous erop, die had ik nog niet genoemd). Handen en hugs. Goeie reis allemaal! En dan vertrekken we weer, een voor een de smalle oprit af en terug naar Nederland. Om 20:20 zijn we thuis. Pfieh! Man van middelbare leeftijd met gebrekkige ervaring heeft het weer overleefd…

25 februari – 4 maart 2023