Dahab 2012

23-30 maart 2012

Dahab is een heerlijk plaatsje. Het is rustig, overzichtelijk, ontspannen, je kunt er prima duiken en snorkelen en de bewoners laten je gewoon je gang gaan, wat niet overal in Egypte zo is. Toen we er in 2007 waren, wisten we zeker: hier gaan we volgend jaar weer naartoe. Uiteindelijk zou het dus vijf jaar duren. 

Nu, in 2012, zijn we er weer, ditmaal met m’n ouders en m’n zus Leonie. We zitten in een ander hotel (Star of Dahab), aan zee deze keer. Christel en ik hadden een tweepersoonskamer geboekt, maar krijgen een soort familiekamer, alsof ze wisten dat we eigenlijk met z'n drietjes kwamen... (Christel was vier maanden zwanger inmiddels.) Voor de rest lijkt er niets veranderd. Ongetwijfeld zijn er wat zaakjes verdwenen en andere voor teruggekomen, en is Egypte inmiddels een revolutie rijker en een Mubarak armer, maar voor het oog is Dahab nog hezelfde lome luie loungeplaatsje.

Met Boesi, de huiskat

We ontmoeten Hamada en Marion weer, de Egyptische vechtsportleraar met zijn Nederlandse vrouw. M’n vader, zelf aikido-leraar, is gekomen om met hem te trainen en heeft een tas vol sportmateriaal en dvd’s meegenomen. Bij een vorig bezoek had hij twee Japanse zwaarden meegenomen en toen hij op het vliegveld op z’n bagage stond te wachten zag hij zijn koffer op de band verschijnen met één zwaard dwars door de stof heen gestoken. Een wonder dat hij daar mee weg is gekomen. De douane durfde hem waarschijnlijk niet aan te spreken... Hamada heeft leerlingen in Dahab en Sharm el Sheik en m’n vader is de hele week met hem op pad. Naar Sharm el Sheik is het een uurtje rijden en soms gebeurt dat in konvooi, met militaire begeleiding, omdat dit gebied, de Sinaï, niet helemaal veilig is sinds de revolutie van vorig jaar.

Een ander verschil ten opzichte van vijf jaar geleden is dat ik inmiddels een duikbrevet heb en lekker kan gaan duiken. Christel mag helaas niet omdat ze zwanger is. Leonie wil het wel eens proberen. Bij ons hotel zit een duikschool, Big Blue Dahab, volgens de internationale duikorganisatie PADI behorend tot de beste twaalf van Egypte. Hier krijgt Leonie een briefing van instructeur Walid en daarna maakt ze een proefduik bij het huisrif van Dahab, helemaal aan het einde van de boulevard bij de light house. Ik ga mee. Ze zwemt hand in hand met Walid en zo te zien gaat het haar gemakkelijk af. Na afloop is ze vreselijk enthousiast en besluit haar brevet te gaan halen.

 

De dag daarop ga ik duiken op een andere locatie (Happy Stay Village), een kwartiertje zuidwaarts van Dahab. Christel gaat mee om te snorkelen en verder is er nog een echtpaar uit Almere, leuke mensen en zeer ervaren duikers. De eerste duik op de locatie Umm Sid wordt een diepe duik, tot 34 meter, om een speciaal koraal te zien (waaierkoraal of gorgonia). De tweede duik bekijken we ‘gewoon’ wat koraal. Er is niet heel veel onderwaterfauna, het zicht is beperkt tot 10 meter en verder krijg ik het beide keren ook flink koud, wat nieuw voor me is, gewend als ik ben aan tropisch water van bijna dertig graden. 

De prijs betaal ik (kennelijk) ’s nachts: ik word verkouden en krijg flinke koorts. Een hele dag lig ik voor pampus op bed. De tweede dag voel ik me goed genoeg om weer naar buiten te gaan. Ik probeer nog een lokaal wondermiddeltje dat me wordt aangeraden door Walid: congestan is de illustere naam. Ik neem twee pillen in één keer en ben de rest van de dag gevloerd, totaal out. Veel beter voel ik me daarna nog niet en duiken zit er niet meer in de rest van de week. Erg spijtig, want daardoor mis ik de kans met Leonie te duiken. Want zij heeft ondertussen namelijk doorgezet en haar brevet gehaald. Ze is dolblij als ze slaagt voor haar laatste examen.

Leonie in actie 

Veel in Dahab: de lionfish. (Foto: Leonie)

Mijn ongemak heeft nog een vervelende consequentie. Ons geplande tripje naar Petra, de beroemde grotkerk in Jordanië, gaat niet door. Nu was het sowieso al onduidelijk of dat ging lukken. In principe worden dagtochten aangeboden vanuit Dahab, maar dat betreft een extreem lange dag (04:00 vertrekken!) waarbij je misschien twee uurtjes in Petra bent en de rest onderweg. We wilde daarom twéé dagen gaan, maar dat bleek al moeilijker te organiseren en bovendien schrikbarend duur. We waren eigenlijk net aan het overwegen alles zelf te doen: met de bus naar Israël (anderhalf uur van hier), een taxi door Israël naar Jordanië (ook een uurtje) en vandaar een bus of taxi naar Petra (twee tot drie uur). Een mooi avontuur, met twee nieuwe landen voor de verzameling. Maar doordat ik uitviel zat dat er dus niet in.

Jammer, maar ik geloof dat iedereen er wel vrede mee had , want nu kon m’n vader nóg meer aikido-en, Leonie nóg meer duiken en Christel en m’n moeder nóg meer lezen op het strand. Bovendien heeft iedereen het gevoel hier snel terug te keren om het alsnog te doen. (Twee jaar later zouden Christel en ik - en Wende, die er toen bij was gekomen - alsnog Petra bezoeken, HIER.)

Hé...hé Chief!

En dus verloopt deze week zonder bezienswaardigheden. De enige bezienswaardigheid was m’n vader toen hij een keer na het trainen in sporttenue, als een heuse samurai, over de boulevard met ons terugliep. Hé Chief! Hé Kung Fu! Dat zagen ze niet elke dag, de jongens van de restaurantjes en de winkeltjes. Voor de rest is het luieren bij de light house (onduidelijk waarom het zo heet, geen vuurtoren te bekennen), snorkelen en duiken, staren naar Saoedie-Arabië aan de overkant en ’s avonds lekker eten bij een van de talloze loungetenten langs het water. Kortom, zoals ik al zei, een heerlijk plaatsje. Volgend jaar weer terug...

Luieren bij 'the light house'