Malta (slot)

Maandag 13 mei 2013

Het nadeel van duiken is dat je, los van de onderwaterwereld, verder weinig meekrijgt van een land. De afgelopen paar dagen hebben weinig bijgedragen aan onze kennis van Gozo. Maar het duiken was verrassend prima.

Ik had er vooraf niet zoveel van verwacht: koud, geen koraal, weinig vissen. Dat klopte allemaal ook wel, maar in plaats daarvan krijg je prachtige onderwaterlandschappen te zien van rotsen, grotten, pinakels enzovoorts en maak je echte tochtjes links, rechts, links, in plaats van een uur langs een koraalwand te drijven. Christel wist dat natuurlijk allemaal wel, want die heeft twintig jaar geleden op Malta haar duikbrevetten gehaald, bij een school die inmiddels al niet meer bestaat, definitief ten onder gegaan haha... 

Xwendi Bay

We doken met Bubbles, in het badplaatsje Marsalforn. Een nieuw, klein schooltje van een Engels stel, waar nog weinig gebeurde zo vroeg in het seizoen. Daardoor hadden we een gids voor onszelf (Chris) en konden we het schema helemaal zelf bepalen. We startten om 11:00 uur, na het ochtendslaapje van Wende. Eerst dook een van ons, dan namen we pauze, en daarna dook de ander dezelfde route, zodat we achteraf ervaringen konden uitwisselen. Samen duiken is leuker uiteraard, maar dit kwam er dichtbij. Mooiste duik was de Blue Hole, waarbij je onder de Azure Window doorzwemt waar we eerder deze week al ‘droog’ een kijkje hadden genomen. Bij die duik ging hulpje Sean van Bubbles mee en filmde ons. Rond 16:00 waren we meestal klaar.

Op twee avonden zijn we daarna uit eten geweest, eenmaal bij Grapes Wine Bar aan een fraai kerkpleintje in de hoofdstad Victoria, en eenmaal bij Chez Amand, een klein restaurantje aan zee in Qbajjar. Die laatste was niet te missen. Overal op het eiland tref je zijn aanwijsbordjes. Bij aankomst was de zaak nog verlaten, maar we werden hartelijk verwelkomd door de serveerster en de kok zelf, tevens de eigenaar, een Belg met de naam –je raadt het al– Amand. Onmiddellijk werd een kinderstoeltje neergezet, erg makkelijk natuurlijk. Terwijl we Wende met brood zoet hielden aten wij verse zeebaars en octopus, heerlijk, al voel ik me altijd een beetje ongemakkelijk als ik na een dag duiken vis zit te eten. Af en toe verliet Amand even de keuken om naar Wende te zwaaien en een praatje te maken. Een leuk avondje gehad chez Amand, en het ging dus prima, uit eten met Wende erbij.

En zo brak zondag aan, onze laatste dag, die we alsnog wilden besteden aan een beetje sight-seeing. Gozo heeft, samen met Malta, al heel wat historie achter zich. De locatie midden in de Middellandse Zee maakt het van oudsher een aantrekkelijk doelwit voor wereldrijken en andere piraten. Eerst kwamen de Feniciërs, toen de Romeinen, toen de Arabieren, toen de Spanjaarden, vervolgens een hele tijd de zogenaamde ‘Johanieter ridders’ (voormalige kruisvaarders naar het Heilige Land), heel eventjes Napoleon en tenslotte de Engelsen. Vanaf 1814 was het een Britse kroonkolonie met meer of minder zelfbestuur, pas in 1964 werd Malta zelfstandig. De aanwezigheid van een Engelse vlootbasis zorgde lange tijd voor de hoofdinkomsten. Na sluiting in 1979 werd die basis omgebouwd tot een vrijhaven, waar bedrijven goederen kunnen opslaan zonder importbelasting te hoeven betalen. Naast toerisme is dat de belangrijkste kurk waar de Maltese economie op drijft. Èn...er worden regelmatig Hollywoodfilms opgenomen op Malta, nogal verwonderlijk als je bedenkt hoe dichtbevolkt het eiland is. Gladiator is hier bijvoorbeeld gefilmd, en Troy. Malta ‘speelt’ dan even het Midden Oosten.

Citadel van Victoria

Wat je hier op Gozo vooral van terugziet is de citadel van Victoria, waar de eilandbewoners zich sinds mensenheugenis terugtrokken zodra ze vijandelijke schepen gewaar werden. De huidige burcht, een massieve klomp op een heuveltop, stamt uit de 15^e en 16^e eeuw. Vanaf het hele eiland kun je het gevaarte zien liggen, zoals je andersom, vanaf de muren van de citadel, weer het hele eiland kunt zien liggen. Kijk, daar Gahsri. Daar Masalforn. Daar die joekelkerk van Xewkija. Altijd leuk zoiets op de laatste dag te doen, dan is het een feest der herkenning. Overigens woeien ons de oren van de kop daarboven (en Christel het jurkje van het lijf), want na een paar fijne rustige dagen is vandaag weer een flinke frisse bries opgestoken, net zoals op de avond dat we arriveerden. Binnen de citadel hebben we het natuurhistorisch museum bezocht en de voormalige gevangenis, die nog tot 1904 in gebruik is geweest. Zoals alles op Gozo is ook deze opgetrokken uit die gele kalksteen die je zo goed kunt bewerken en dus hebben talloze gevangenen er graffiti op aangebracht, veel afbeeldingen van boten, maar ook gewoon turflijstjes om de dagen af te tellen.

Na dit culturele programma streken we op Independance Square, het centrale plein van Victoria, voor een stevige lunch. Vervolgens hadden we nog twee uurtjes te gaan voordat ons kanariepeugeotje zou worden opgehaald. We besloten die te besteden met het verkennen van de zuidkust en hebben nog een rondje Xewkija-Sannat-Xlendi gemaakt, zodat we bijna het hele eiland rond zijn geweest. Even over half vijf waren we terug bij ons appartement waar de verhuurster van de auto al stond te wachten. Een rondje rond het wagentje bracht één nieuwe schuurplek aan het licht...nog weinig eigenlijk, want de combinatie smalle straatjes met hoge stoepjes hier op Gozo is dodelijk. Maar volgens haar viel het makkelijk weg te poetsen, geen probleem.

De enorme kerk van Xewkija

Aansluitend is mama met Wende in het zwembad gestapt en papa gaan hardlopen. Daarna ons laatste avondmaal, lachen om het filmpje van onze duikelarij bij The Blue Hole, een laatste borrel en tenslotte een kort nachtje, want om 4:00 ’s nachts werden we weer opgepikt voor de terugvlucht van 7:50 ’s ochtends. Even doorbijten dus...behalve voor Wende, die zich vrolijk als immer door het busje, de veerboot, weer een busje, het vliegtuig en de trein heensloeg en thuis weer blij over de vloer dweilde alsof ze nooit was weggeweest. Of nou ja...in dat weekje Gozo had ze definitief leren kruipen en op haar knietjes zitten, dus verrek zeg, ineens kon ze met haar handjes een plankje hoger op de boekenkast komen.

Voor ons was het een nieuwe ervaring, voor het eerst met een baby op vakantie, maar omdat Wende zo’n makkelijk kind is ging het allemaal van een leien dakje en hebben wij een heerlijk weekje gehad. Gozo is ons prima bevallen. Weliswaar is op het hele eiland geen bos of berg te bekennen, geen meer of rivier, geen fatsoenlijk zandstrand, loopt er nergens een koe, schaap of geit en tref je in de verlaten dorpjes geen mens op straat, dus samengevat is het maar een lege, kale, stoffige bedoening, maar juist dat verleende Gozo haar eigen karakteristieke schoonheid. We vonden het prachtig om tussen de cactussen door over de smalle weggetjes te rijden. Gozo is modern en Europees, maar toch een beetje exotisch. Klein en overzichtelijk, maar groot genoeg om een week lang nieuwe dingen te ontdekken. En vooral lekker rustig.