Gent

16-17 augustus 2014

Ons eerste uitstapje samen, ooit, ging naar België. Hoe toepasselijk om voor ons koperen jubileum –ja zo heet dat als je 12,5 jaar samen bent– weer België op te zoeken. Papa Arthur heeft echter voor een verrassing gezorgd. 

Hij heeft stiekem geregeld dat Wende bij opa en oma kan logeren en neemt mama Christel met onbekende bestemming mee naar het zuiden. Pas bij de grens kreeg ze de bestemming te horen: Gent. Al jaren slechts een plaatsnaambord op de route naar Parijs, nu plotsklaps gepromoveerd tot decor van een romantisch entre-deux. 

Ook het hotel is een surprise. Ditmaal eens geen budgetgebeuren, maar het mooiste logement van de stad geboekt, met een naam waarin zowel het woord ‘Reylof’ voorkomt als het woord ‘Grand’, nou dan weet je het wel. Chique boel, en niet goedkoop. Gevestigd in het achttiende-eeuwse herenhuis van baron Olivier Reylof en volgens de website ingericht in ‘prestigieuze empirestijl’. Christel wilde er al voorbij lopen: ‘Dit zal het wel niet zijn.’

Bij de receptie in de imposante hal nog een verrassing. ‘U heeft een upgrade gekregen’ hoorden we. In plaats van de Reylof Suite was ons de Grand Suite toebedeeld, alsof men weet had van ons jubileum. Nou, nu waren we wel héél benieuwd naar de ‘kamer’. Een Nederlandse stagiair bracht ons naar de bovenste verdieping en opende de deur. We stapten een zitkamer binnen. Daarnaast troffen we nog een slaapkamer, een badkamer, een tweede grote toiletruimte plus een dakterras met uitzicht op Gent. De kamers waren niet overdreven ruim, maar smaakvol ingericht met mooie houten meubels en alles oogde nieuw en verzorgd. Een salontafel met glanzende fotoboeken van Gent. Een dressoir met een grote tv die je in het meubel kon laten wegzakken. Nòg een tv, op de slaapkamer. Een Nespresso-apparaat. Een soort vrijstaand designbad. Enfin, wij moesten dit allemaal even verwerken.

(Onwillekeurig gingen de gedachten terug naar dat eerste weekendje België, 12,5 jaar geleden. DESTIJDS hadden we een hotelletje geboekt in het Ardense buurtschap Baraque de Fraiture, natuurlijk door ons –en we zullen niet de enigen zijn­– Baraque de Frituur genoemd, we zijn in België tenslotte. Bij inchecken bleek onze kamer toevallig óók een soort appartementje te zijn, met zitkamer, slaaphoek en een keukentje zelfs. We vonden dat al heel luxe allemaal, maar qua uitvoering (en qua prijs) was het natuurlijk van een totaal andere orde. Overigens hadden we dat geboekt bij D-Reizen. Daar waren we naar toe gefietst. Daar hadden we op onze beurt gewacht. Daar had een meisje ons een boek laten zien waarin kleine fotootjes van hotels stonden met een prijs erbij. En daar hadden we deze uitgekozen. Zo ging dat destijds toen internet er nog niet was, tjonge jonge.)

Het hotel herbergde ook nog een eigen wellnesscentrum met sauna en zwembad. We waren beslist van plan daar gebruik te maken, maar we wilden natuurlijk ook de stad in, ook een Belgisch biertje, ook uit eten, ook ’t Lam Gods dus nou ja het is er niet van gekomen.

We vonden Gert verder een leuke stad. Met z’n Gotische kerken, grachten vol terrassen en studentikoze publiek had het wel iets weg van Utrecht. Maar dan met trams die je overal van de sokken reden. Het centrum, waar de Schelde en de Leie samenvloeien (‘gent’ betekent samenvloeiing), heet ‘De Kuip’. Op de grote Korenmarkt dronken we de lokale Gentse Strop en verbaasden ons erover hoeveel raar uitgedoste vrijgezellenclubjes we voorbij zagen komen. Ook telden we het aantal zwangere vrouwen, al jaren een tic van ons. 

In het historische wijkje Patershol was een feest gaande en dromden de mensen door de smalle straatjes langs straatmuzikanten. Te midden van deze drukte hebben we gegeten op het terras van Indiaas restaurant Himalaya. Gezellig, alleen liet het eten lang op zich wachten, waardoor we na tienen nogal verkleumd afdropen naar het hotel en eerder dan gepland ons warme bed maar opzochten. Eindstand vrijgezellenfeestjes-zwangeren: 7-9.

De volgende dag, na uitslapen en een luxueus ontbijt, hebben we de Sint-Baafskathedraal bezocht om daar de grootste attractie van Gent te bekijken, het beroemde schilderij ‘Het Lam Gods’ van de gebroeders Van Eijk. Het dateert uit 1432 en wordt een polyptiek genoemd omdat het bestaat uit meerdere panelen. Twee ervan zijn in 1934 gestolen; eentje is nog steeds zoek. Regelmatig gaan er geruchten dat het ergens is gezien, zoals ook Elvis wel eens wordt gesignaleerd en het monster van Loch Ness. Terwijl we in de kerk rondliepen hoorden we ineens harpmuziek, wat even zorgde voor een magisch moment.

Rond drieën reden we weer weg. Een hoop geld armer, maar een ervaring rijker.