Wadi Musa

Prima nachtje gehad. Airco hield de kamer redelijk op temperatuur en Wende gaf geen kik...ander land, ander klimaat, kamelen, mannen in jurken, ze is niet gauw van slag hoor, ons kleine globetrutje.

Vandaag wordt de auto gebracht. Het blijkt een donkere Nissan Sunny, prima wagen, groot zat voor al die zooi van ons. Terwijl ik dat afhandel zit Christel met Wende te ontbijten in het café van Achmed, een jonge Egyptenaar met wie Wende de avond daarvoor al vriendschap had gesloten. Ze leert zelfs zijn naam zeggen: Achmed bye bye. Reuze handig, want half Jordanië heet Achmed, alleen al onderweg naar het hotel komen we Achmed de drogist en Achmed de bananenverkoper tegen zodat het lijkt alsof Wende iedereen persoonlijk groet. De rest heet waarschijnlijk Mohammed, die naam leert Wende ook nog wel.

Desert highway

Vanaf Aqaba is het zo’n anderhalf uur rijden naar Wadi Musa, het plaatsje waar de ingang van Petra zich bevindt. Jordanië kent drie hoofdwegen die noord-zuid lopen: de Dead sea highway, de King’s highway en de Desert highway. Het eerste stuk volgen we de Desert highway, een rustige, brede weg -zesbaans meestal- die inderdaad door woestijnlandschap voert met veel rots en zand. Maar halverwege slaan we linksaf en draaien de King’s highway op. Deze tweebaans weg voert door het enige gebergte van Jordanië en schijnt de mooiste route van het land te zijn.

Linksaf Petra, rechtsaf de ma'an.

Wadi Musa (‘bron van Mozes’) draait maar om een ding: de drommen toeristen cateren die op Petra afkomen. Onze reisgids is er uitgesproken negatief over en noemt het de enige plek van Jordanië waar je wordt belazerd en lastig gevallen. De laatste kilometer voor de ingang naar Petra bestaat het stadje alleen nog uit grote blokkendozen waar ‘hotel’ op staat. Toch zijn wij er op wonderbaarlijke wijze in geslaagd om een simpel, sympathiek hotelletje te vinden met ruime kamers, wifi, uitstekende prijs en slechts een paar honderd meter van de ingang vandaan. Dat kan toch niet!? Er moet een verborgen gebrek zijn! En ja...dat is er dus ook. We ontdekken het zo rond vier uur, wanneer de minaret z’n vierde adhaan van de dag loslaat over Wadi Musa en blijkt dat deze minaret tien meter van onze kamer verwijderd is. Vanuit ons raam kijken we letterlijk de moskee in en kunnen de slippers tellen. Stukje lokale cultuur, zullen we maar zeggen.

Voordeel is natuurlijk wel dat we geen wake up call nodig hebben en morgen lekker vroeg de deur uit kunnen naar Petra, hopelijk voor de grote touringcardrukte.

19 april 2014

  

Wende zoekt iets te eten uit (uit het Dora-boekje)