Casablanca

Zondagochtend vertrekt onze vlucht weer vroeg. Daarom rijden we de dag daarvoor al terug naar Casablanca. We hebben een hotel gekozen in een buitenwijk van de stad, bij de uitvalsweg naar het vliegveld; het blijkt een soort Bed & Breakfast, gevestigd in een schitterend ingerichte villa, Dar Diafa genaamd.

Onze kamer is een en al kussentjes, tapijtjes, doosjes, snuisterijtjes, lifjes en lafjes, totaal ongeschikt voor zo’n dondersteen als Wende (‘donderstiek’ zegt ze zelf), dus zoeken we onze toevlucht maar snel in het zwembad in de tuin waar ze geen kwaad kan doen. Zou je zeggen. Helaas bezeert ze haar voet wanneer de stenen zitting van een bank afglijdt. Gelukkig maar een schaafwond, het had veel erger kunnen zijn – maar het volstaat om haar de rest van de dag wat huilerig te maken.

Casablanca is misschien wel de bekendste stad van Marokko, vanwege de film natuurlijk met Humphrey 'Play it again, Sam!' Bogart. Het is een megastad, er wonen 6 miljoen mensen. Toch vinden we vrij gemakkelijk de grootste attractie (letterlijk en figuurlijk): de Hassan II-moskee, gebouwd van 1987 tot 1993 en een van de grootste moskeeën ter wereld. Hij staat aan zee, is deels op het land en deels op het water gebouwd, en wordt ook wel ‘vuurtoren van de islam’ genoemd. We zijn te laat voor een rondleiding, maar ook van buiten oogt het bouwwerk ontzagwekkend. De toren is 200 meter hoog. Allah akbar, Allah is de grootste, lijkt hij met al z'n stenen en groene tegels te schreeuwen.

Terug op de parkeerplaats heeft de gardien onze auto voor 20 dirham gewassen. Overal in Marokko vind je gardiens, het zijn officieuze parkeerwachten die een stukje straat beheren waar ze je auto naar een plekje loodsen en voor een kleine fooi bewaken. Efficiënt, veilig, menselijk.

We willen ter afsluiting een stukje langs de boulevard rijden en dan ergens frietjes eten, maar dat valt nog niet mee, want het is zaterdagavond en vreselijk druk, heel Casablanca verpoost zich in de moderne bars, nachtclubs en hamburgertenten langs de kust. Ook wij eindigen tenslotte bij McDonalds, het restaurant met ‘de Wende-letter’ zoals Wende dat noemt, doelend op de grote gouden ‘M’ die voor haar gelijk staat aan een ‘W’. Los van het feit dat de Big Mac halal is, onderscheidt deze McDonalds zich in niets van die in Lelystad of waar ook ter wereld, ze hebben een Happy Meal en een speelplaatsje, dus Wende wordt er weer blij van.

Gisteren nog linzensoep bij Abdallah, vandaag gewoon vette bac bij de Mac – het geeft de contrasten in dit land aan.

We verlaten Marokko met gemengde gevoelens. Het heeft ons verrast hoe modern het land is. Mede doordat vrijwel iedereen Frans spreekt lijkt het land soms een wat exotische provincie van Frankrijk, waarbij de oude medina's achter hun hoge muren als toeristenattracties fungeren, een soort Arabische Disneyparken waar je via prima tolwegen naartoe rijdt. Dat maakt het reizen heel makkelijk en comfortabel, hoewel het tegelijkertijd het gevoel geeft dat je iets mist. Er moet meer Marokko zijn, een ander land dat we niet hebben gezien. Daarvoor ontbrak het ons aan  tijd en ook – toegegeven– een beetje aan belangstelling. Beide waren we niet fit toen we vertrokken, vermoeid en verkouden, en we vonden het wel best om rustig aan te doen en slechts een teen in de cultuur te steken en de rest in het zwembad, om het zo maar even te zeggen. Met een klein kind kan het ook nauwelijks anders. Volgende keer beter. Insjallah.

23 - 24 mei