Met Turkije heeft onze all inclusive weinig te maken. In die zin kan het beter een all éxclusive heten. Zo’n resort sluit je grondig af van het land.
Dat kan heerlijk zijn als je
ervan houdt. Een soort vijf sterren Groundhog Day, gevangen in een eeuwige loop
van buffetten en cocktails bij het zwembad. Wende hoor je zeker niet klagen.
Maar met reizen heeft het geen reet te maken en wat dat betreft vinden we het dus
een tikkie saai.
Vooraf was het onze bedoeling een paar uitstapjes te maken,
onder andere naar Pamukkale, het ‘katoenkasteel’, een sprookjeslandschap van
spierwitte kalkterrassen en een van de bekendste trekpleisters van deze streek.
Maar dat blijkt veel te ver rijden. In plaats daarvan behelpen we ons met een
uitstapje naar een ‘authentiek Turks dorpje’, Sirince, waar ieder pittoresk
huisje een souvenirwinkeltje is en Wende in de drie straatjes 12 ijszaakjes weet
te tellen. Toegegeven, er lopen ook wat knoestige oudjes rond die behoorlijk
echt lijken, maar voor de rest schijnt het dorp vooral te worden bewoond, of
niet bewoond dus, door de jetset uit Istanboel die hier een tweede huisje bezit.
Waarschijnlijk is dit het minst authentieke dorp van Turkije, maar goed, je
bent even je resort uit.
Lekker toeristisch ook is Kusadasi dat we aansluitend
bezoeken. Een badplaatsje met een aardige boulevard die uitzicht biedt over de
Egeïsche zee. Vanaf hier vertrekken veerboten naar het verrassend dichtbij
gelegen Samos, bij goed weer kun je het zien liggen. Deze kust is ooit gekoloniseerd
geweest door de Grieken en heette toen de Ionische kust met Smyrna (Izmir) als
belangrijkste stad. Sindsdien woonde hier een flinke Griekse gemeenschap en na
de opdeling van het Ottomaanse Rijk kreeg Griekenland in 1920 dit gebied
toegewezen (zoals de Fransen Syrië kregen en de Engelsen Palestina). Maar dat
liep even anders – met dank aan Kemal Ataturk. Deze gewiekste, charismatische
legeraanvoerder startte een onafhankelijkheidstrijd en wist in 1922 de Grieken
het land uit te jagen. Zo werd Turkije Turkije. Ataturk maakte van Turkije een
westerse rechtsstaat met een strikte scheiding tussen kerk en staat, waarbij
hij zelfs zo ver ging dat hij een compleet nieuwe taal invoerde, het Turks,
omdat hij het Arabisch te veel de taal van de islam vond en daar wilde hij
vanaf. Inmiddels zijn we een eeuw verder en heeft de huidige sterke man,
Erdogan, stilletjes en minder stilletjes ‘het kemalisme’ weer teruggedraaid.
Lees: Turkije weer islamitischer gemaakt. Maar Turks wordt er nog steeds
gesproken.
Vooral op ons resort. Het is opvallend hoe weinig Engels het
personeel spreekt, afgezien van de jongelui met de gele shirtjes van het
animatieteam die niet alleen veel talen spreken maar sowieso veel praten. Maar
de bediening is gauw uitgepraat. Het lieve meisje in de snackcorner spreekt één
woord: enjoy. Bij ieder leeg bord of glas dat ze van je tafel grist: enjoy.
Volgens haar naamkaartje heet ze Ece, maar we noemen haar maar Enjoy. En zo
gaat het ook bij de anderen.
Enfin, we hangen dus maar wat rond in onze club. Wende zwemt en zingt steeds 'Baby shark dododododo' (HIER),
Christel leest een boek over Tony Chocoloneley (en trekt plichtgetrouw baantjes in het bad) en ik dacht maar eens een meesterwerk
van de Turkse Nobelprijswinnaar Orhan Pamuk te gaan proberen, maar vond het zo
oninteressant dat ik met lege handen zit rond te kijken en doe alsof ik slaap
wanneer het animatieteam weer zieltjes probeert te winnen. Voortdurend proberen
ze boel rond het zwembad wat op te poken door allerlei activiteiten te
organiseren – waterpolo, darten, zumba – maar de meeste gasten zitten vastgekleefd
aan hun ligstoel, wijzelf inclusief. Aan ons lijf geen polonaise, ook ‘s avonds
niet wanneer er karaoke is of een pubquiz of jaren 80 disco – wat dat betreft
heeft Wende het van geen vreemde dat ze niet van disco houdt. (Hoewel ze op de
voorlaatste dag én van de spannendste glijbaan gaat én meedanst in de minidisco…ze
moest er even inkomen kennelijk.) We hebben onszelf alleen getrakteerd op een
familiebehandeling in de Turkse haman, allemaal gewassen, gescrubt en gemasseerd, ikzelf
door een specialist uit Kirgizië die en passant een aantal lichamelijke
gebreken constateerde die ik verdorie nog niet allemáál kende. Ook ben ik twee
keer naar de ‘gym’ geweest voor mijn fysio-oefeningen en een beetje trainen op
de loopband. Uiteraard geen hond te bekennen in dit actieve deel van het
resort.
Het enige waar iedereen massaal
voor uit de startblokken schiet is het buffet in het restaurant. Toch valt het
mee hoe beschaafd het eraan toe gaat. Wie kent niet de verhalen van asociale
gasten – Russen vooral– die bij de lunch al lazarus zijn en van alles
opscheppen en laten staan? Hier niets van dat alles. Men loopt heen en weer met
bescheiden bordjes en ook qua drank geen excessen, integendeel. Er zitten dan
ook geen Russen hier, maar vooral Nederlanders, Fransen en Polen.
Dus ja, niets te klagen hier in Kusturkije. Maar dat we in Turkije
zelf zijn geweest? Mwah.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten