Ons volgende eiland, Ishigaki, ligt een uurtje vliegen van Okinawa. Een maatschappij met de adequate naam Japan Transocean Air brengt ons daar. Inmiddels ligt Japan ver achter ons en zijn we in de buurt gekomen van Taiwan, wat de vele Taiwanese toeristen verklaart.
De eilanden van Okinawa zijn zeer populair bij Japanners zelf – het zijn hun Wadden, zeg maar. Ze trekken er massaal naartoe in de enige week van het jaar dat al die hardwerkende salary men vakantie hebben: de tweede week van augustus, ofwel nu dus. Hebben wij weer.
Net zoals bij bijvoorbeeld ‘Hawaï’ of ‘Honolulu’ roept bij mij de naam ‘Okinawa’ meteen visioenen op van palmbomen en witte stranden. De realiteit is wel ietsje anders moet ik zeggen. Het hoofdeiland, ook Okinawa geheten, is namelijk behoorlijk groot en dichtbevolkt, en de hoofdstad Naha, waarop wij aanvliegen, is een flatrijke agglomeratie met bijna evenveel inwoners als Utrecht. Okinawa geldt dan ook als een ‘transport hub’: van hieruit ga je per boot of vliegtuig verder naar andere, meer pittoreske eilanden. Ook wij doen dat. Maar we blijven eerst wel een dagje hier, voor een langverwachte skinny dip in de oceaan voor ons vrouwelijke reisgezelschap en voor de man een duik in de poel van ellende die de Tweede Wereldoorlog heet.
Kagoshima ligt helemaal in het zuiden van Kyushu. Hier houdt het land op en begint de Grote Oceaan - leuk voor mensen (zoals ik) die van uithoeken houden, maar verder… wat moet je hier? Dat kan ik uitleggen.
Japan is een eilandenrijk, in totaal telt het bijna 7000 eilanden, maar de bulk bestaat uit vier hoofdeilanden waarvan het meest zuidelijke Kuyshu heet. Dit is ongeveer zo groot als Nederland, maar daarmee houdt de overeenkomst wel op, want Kyushi is bergachtig en bosrijk en heeft in het midden een van de grootste vulkaankraters ter wereld. Daar gaan we nu naartoe.
Dat betekent vrijdag eerst met de Shinkansen naar Fukuoka, de hoofdstad, en daar een huurauto oppikken, want Kyushu is moeizaam te bereizen met openbaar vervoer. Het links rijden is even wennen en we krijgen ook meteen een paar ondoorgrondelijke tolstations voor de kiezen, maar we komen eruit en arriveren aan het einde van de middag in Akizuki, een klein dorpje aan de voet van de bergen.
Het
tragische lot van Hiroshima is een vaak verteld verhaal. Op 6 augustus 1945, om
8:15 ‘s ochtends terwijl de bevolking nietsvermoedend aan een nieuwe dag begon,
ontplofte hier op 600 meter hoogte de eerste atoombom. Eén tel later bestond de
stad niet meer.
.jpg) |
| Groot? Let op de mensen linksonder... |
Kyoto is dè culturele bezienswaardigheid van Japan. Meer dan duizend jaar was dit de hoofdstad van het land, tot keizer Mehji in 1869 besloot het keizerlijke hof naar Edo aan de kust te verhuizen dat vanaf toen Tokyo werd genoemd, ‘oostelijke hoofdstad’. Kyoto had het nakijken. Zit je dan met al je tempels, paleizen en tuinen…
Japan is een enorm bergachtig land. Tachtig procent van het oppervlakte bestaat uit bergen en de hoogste - en mooiste – is Mount Fuji, 3776 meter hoog. Een berg precies zoals je die als kind tekent.
Het begon twee jaar geleden als een grap. We waren in Italië, we bezochten de scheve toren in Pisa, we gingen lunchen. (ZIE HIER) Alle leuke terrasjes van die charmante Italiaans restaurantjes waren vol, maar verderop in de straat was een terrasje verdacht leeg - het bleek een sushirestaurant te zijn. Wende stoof er meteen op af, lekker sushi! maar wij aarzelden nog een beetje, want nou ja, Italië, la dolce vita, pizza en zo… Uiteindelijk zijn we er toch maar gaan zitten en hebben heerlijk geluncht. Sushi in Pisa dus. Waarop Wende toen opmerkte: nou moeten we eigenlijk ook een keer Pizza in Sushi eten. Haha. Leuke grap.
Tokyo Haneda Airport, negen uur ‘s avonds. Na drie uur vliegen en lang taxiën zetten we voet aan de grond in Japan. Het lijkt hier zo mogelijk nog warmer en benauwder dan in China, maar voor de rest voelt het veel en veel prettiger.
Een vriendelijke man neemt onze vingerafdrukken
af, de wifi is gratis en razendsnel zodat alle appjes van de afgelopen week ons
om de oren springen en we stuiten meteen op een ATM die probleemloos duizenden
yens naar buiten ratelt. Het kan verbeelding zijn, maar ik voel me direct meer
op m’n gemak hier, in een vrij land, in plaats van zo’n autoritaire staat als
China waar het wemelt van politie en soldaten een je overal je paspoort moet
laten zien. Spoiler: Japan is weer het andere uiterste, we zullen echt nergens
politie zien.
