Barcelona

April 2004

Gaudi, Guell, Miró. Dat kwam allemaal voorbij tijdens een weekendje Barcelona met Christel in april 2004.

Heel veel kan ik me niet meer herinneren van dat weekendje. Wel weet ik nog dat we ‘s nachts vlogen en heel vroeg aankwamen, zó vroeg dat we ons hotel nog niet in konden en eerst een paar uurtjes wat verdwaasd door de stad zwierven. Waarbij we ontdekten dat het nog behoorlijk fris was in Barcelona vroeg in het voorjaar. Op een gegeven moment zochten we zelfs onze toevlucht in een grote kathedraal waar een mis gaande was, nou dan moet het echt erg zijn geweest. Maar uiteindelijk konden we dan terecht op onze hotelkamer. Tamelijk basic, met uitzicht op een binnenplaats. Maar het hotel, naam vergeten, bevond zich in een zijstraatje van de Ramblas, hartstikke centraal dus, en was wat dat betreft een prima uitvalsbasis. 

Gaudi, Güell en Miró dus. Christel was destijds een liefhebber van de surrealistische kunstenaar Joan Miró en dus lag het voor de hand dat we zijn museum bezochten dat zich bevindt op de Montjuïc, de heuvel pal naast de Ramblas waar je met een kabelbaantje omhoog kunt. Vanaf het dak van het museum, ook bezaaid met kunst, kun je mooi over de stad uitkijken. 

Onvermijdelijke blikvanger is de Sagrada Familia, de basiliek waar Antoni Gaudi in 1882 aan begon en waar sindsdien aan wordt gebouwd, ook al is de architect zelf al bijna een eeuw dood. Zo ging dat ook in de middeleeuwen, toen men ook rustig anderhalve eeuw over een kerk deed, de Notre Dame bijvoorbeeld. Maar dan heb je ook wat, zullen we maar zeggen. Later hebben we die Sagrada Familia nog van dichtbij bekeken. 

 

Op zondagochtend zijn we naar Casa Mila geweest, ook wel genaamd La Pedrera ofwel ‘de steengroeve’, een wat oneerbiedige benaming voor wat toch een architectonisch hoogstandje mag heten van Gaudi. Het is een appartementencomplex dat uit een vreemde droom lijkt te komen zoals het is gebouwd met golvende muren, veel smeedijzer en mozaïeken en een dak vol schoorstenen als ridderfiguren. 

 

En nu we het toch over Gaudi hebben: we hebben ook Parc Güell bezocht dat door Gaudi is aangelegd. En onvermijdelijk ging de tekst door mijn hoofd van het liedje ‘Barcelona’ van BLØF dat een paar maanden eerder was verschenen:

“Ik zat in Parc Güell tussen Gaudi’s mozaïeken

zo gebroken en zo bont en blauw.”

Een mooie omschrijving van al het grillige tegelwerk dat het park versiert en zo bijzonder maakt. Zoals de bank die er doorheen slingert, of de dubbele trap bij de ingang met de ‘Draakfontein’,  eigenlijk een salamander. Een miniatuur salamandertje ging mee naar huis als souvenir.

En verder deden we wat toeristen zoal doen in Barcelona. Slenteren over de Ramblas, ronddwalen door de oude middeleeuwse wijk of juist langs de mooie brede avenues die Barcelona ook heeft en aan Parijs doen denken, al zijn ze aangelegd in een Amerikaans aandoend vierkant stratenpatroon. Tapas eten natuurlijk. Naar de bioscoop (we zagen ‘Lost in translation’ daar). Enzovoorts. Het enige dat we niet deden was naar het strand gaan, want daar hadden we geen tijd voor en sowieso was het niet het seizoen. Veel te snel was het weekend voorbij en zaten we weer in het vliegtuig terug.