Londen

Jeroen kwam ermee, met het idee om een stedentrip maken. Londen leek hem wel wat. Dus daar gingen we, in het eerste weekend van april 1999.

We wilden het combineren met een bezoek aan Stonehenge en daarom besloten we met de auto te gaan. Eerst naar Duinkerken, daar de veerboot naar Dover en vervolgens nog zo’n anderhalf uur in Engeland naar de hoofdstad. Op de linkerhelft van de weg, uiteraard. Dat ging op rolletjes, alleen op de valreep, bij een druk kruispunt midden in het centrum, dreigde ik bij het afslaan even de rechterrijbaan te kiezen en frontaal in te rijden op een stuk of zes auto’s die net grommend uit de startblokken schoten, onze kant op... Gelukkig kon ik net nog uitwijken naar de linker rijbaan en met bonzend hart de laatste kilometers afleggen.

Ons hotel zat in een zijstraatje van Sussex Gardens, tussen Paddington Station en Hyde Park in. Het is een buurt met mooie huizen waar veel hotelletjes zitten, de een beter dan de ander. In 1990 had ik hier een week met Peter doorgebracht en dat was prima bevallen, dus bijna automatisch had ik m’n oog weer op deze plek laten vallen. Ditmaal zaten we in het Seymour Hotel, twee sterren dus beslist geen luxe, maar wel gewoon met eigen badkamer en dat was al een hele verbetering ten opzichte van 1990 toen Peter en ik voor ieder sanitair wissewasje de gang op moesten. De ontvangst was wat nurks, we gokten dat de eigenaren van Russische komaf waren. Maar met onze kamer, helemaal boven in het pand, was verder niks mis.

Zaterdag brachten we in Londen door. We wandelden door de stad, onder andere langs de Thames zoals iedere toerist. Verder bezochten we het British Museum, een kolos van een gebouw volgestouwd met een waanzinnige collectie kunsthistorische objecten waaronder bijvoorbeeld de beroemde Steen van Rosetta aan de hand waarvan ooit het Egyptische schrift is ontcijferd. Ander hoogtepunt, of dieptepunt als je wilt, is de zaal met de zogenaamde Elgin Marbles ofwel de originele marmeren versiering van de Acropolis in Athene, eind 18^e eeuw door de graaf van Elgin bij wijze van souvenir meegenomen uit Griekenland. Al jaren vragen de Grieken beleefd om teruggave van deze unieke cultuurschat, maar de Engelsen tonen zich vooralsnog weinig genegen daartoe. Zij beroepen zich op het flauwekulargument dat zij de rechtmatige eigenaar zijn omdat Griekenland destijds nog hoorde tot het Ottomaanse Rijk en de Sultan toestemming had gegeven. Tja.

Daarna hebben we ongetwijfeld ergens in een restaurantje gegeten, maar dat kan ik me niet meer herinneren. Wel dat we de dag afsloten met een lekker glaasje whisky op de hotelkamer.

Zondag stapten we in de auto en verlieten de stad om naar Stonehenge te gaan. Dat ligt zo’n 150 km naar het westen, een kleine twee uur rijden. Stonehenge is een bijzondere plek, ik ben er een aantal keren geweest, maar krijg er nooit genoeg van. Het heeft iets magisch, die oeroude steencirkel in dat mooie Engelse heuvellandschap. Aansluitend bezochten we Avebury, dat niet ver daar vandaan ligt. Ook hier vind je een prehistorische steencirkel, die om het dorp heen loopt.

 

Aan het eind van de middag reden terug naar Londen en vonden tot onze verrassing en verrukking een parkeerplaatsje pal voor de ingang van het hotel. Gratis, want in het weekend golden geen parkeertarieven. We moesten er alleen even aan denken om maandagochtend voor 9:00 uur te vertrekken, maar dat was geen probleem, want we wilden toch op tijd de deur uit en terug naar Nederland. Maar...

De volgende ochtend, maandag dus, stonden we inderdaad vroeg op. We ontbeten (ik dan, Jeroen ontbeet met koffie en een peuk) en pakten onze spullen, checkten uit bij de Russische maffia en stapten om 9:10 uur het hotel uit. En wat schetste onze verbazing? Een parkeerwachter was bezig alle auto’s te bekeuren en onder onze ruitenwisser flapperde al een felrood plakkaat met daarop in dreigende taal: ‘READY FOR CLAMPING’. Ofwel: klaar om weg te slepen. Jeroen en ik keken elkaar aan. Er zat maar één ding op: instappen en wegwezen. We scheurden de straat uit, inderdaad langs een sleepwagen, en vluchtten het land uit.

En zo eindigde ons stedentripje. Los van de overhaaste aftocht was het een prima weekend geweest. Overigens heb ik de boete jaren later alsnog voldaan. Want in 2012 ging ik met Christel op vakantie naar Engeland (HIER)en ik wilde geen problemen bij de douane met een duizelingwekkend hoog opgelopen parkeerrekening; daarom nam ik contact op met de politie, de boete stond inderdaad nog open, maar voor het oude bedrag; dat heb ik toen maar betaald. Better safe than sorry...