Dahab 2007

Donderdag 17 mei 2007

Dahab dus. Dinsdagavond hier aangekomen, eerst een vlucht van vijf uur naar Sharm-el-Sheik en dan een uur met de taxi. We checkten in in Full Moon Hotel en zoeken daarna Hamada en Marion op, de kennissen van m'n ouders die ons deze week een beetje op sleeptouw nemen. Hij is een grote zwarte Egyptenaar en zij en blonde Brabantse en samen hebben ze twee kinderen, Warda en Tamim. Ze ontvangen ons hartelijk en het is alsof we ze al jaren kennen.

De volgende dag laat Marion ons het plaatsje zien. Dahab ligt aan de Golf van Aqaba, een zeetak van de Rode Zee die Egypte scheidt van Saoudië-Arabië. Je kunt de bergen aan de overkant zien liggen. Het is een soort van hippiekolonie die de laatste tien, vijftien jaar is uitgegroeid tot een fris opgepoetste badplaats met een fraaie boulevard vol restaurantjes en duikscholen. Duiken is hier de grote attractie. De Rode Zee geldt als een van de beste duikgebieden ter wereld en hier in Dahab loopt het koraal tot aan de boulevard door, dus je kunt zo vanaf het terras het water inlopen met duikpak of snorkel en hup! je zit meteen tussen de tropische vissen. De eerste dag hebben we hier gesnorkeld. Geweldig! Papegaaivissen, trompetvissen, Nemo's (clownvisjes of anemoonvisjes, zoals ze hier heten), vlindervis, zilvervis, noem maar op, ze zwemmen allemaal voorbij alsof er niets aan de hand is.

Maar het kan natuurlijk nog dieper...alleen moet je dan zes kilo lood om je middel en een zuurstoffles van vijftien kilo op je rug...duiken dus! Dat hebben we vandaag gedaan. Christel heeft al heel veel gedoken, dus die ging er met de instructeur meteen als een dolfijn vandoor.

Voor mij was het echter de eerste keer. Ieieieieie!!!! Na wat gebabbel over handsignalen en een paar oefeningetjes plonsden we naar beneden en cirkelden we op een diepte van zo'n vijf meter rond het koraal.   

Het eerste kwartier vond ik het eerlijk gezegd behoorlijk eng, al dat water om me heen, ik kreeg het er benauwd van, maar ineens realiseerde ik me dat er eigenlijk niets kon gebeuren, dat er echt wel zuurstof uit dat apparaat bleef stromen, en toen begon ik het ontzettend leuk te vinden. Zag weer allemaal visjes en ook een hele grote groene, een Napoleonvis. Na zo'n drie kwartier stond ik weer veilig en wel op de wal. Toch weer iets heel anders dan het Trekvogelpad!

Morgen gaan we naar een paar canyons in de woestijn. U hoort nog.