Londen

27 – 30 mei 2022

Vroeger ging je naar Londen voor de musea en de bezienswaardigheden. Tegenwoordig komt daar Harry Potter bij. Tenminste, als je met Wende op stap gaat.

Ze is een grote fan, al gevorderd tot boek nummer zes en heeft alle films gezien, dus speciaal voor haar had ik maanden geleden al een verrassing geregeld: een uitstapje naar the place where the magic happens, ofwel de Harry Potter Filmstudio van Warner Brothers in Londen. Dat zou op zondagmiddag plaatsvinden. En omdat we vrijdag al vertrokken hadden we eerst nog anderhalve dag om ons aan de meer traditionele must-sees van de hoofdstad te wijden.

De heenreis had trouwens wel wat voeten in aarde. We vlogen met EasyJet van Schiphol naar Gatwick; ik had eigenlijk met de trein willen gaan, maar die bleek drie keer zo duur te zijn en vandaar dat ik toch opteerde voor een kerosinemonster. Alleen vliegen ná corona is niet hetzelfde als daarvoor. Door personeelstekort lijkt Schiphol nauwelijks in staat om alle vakantiegangers met vliegdrang op te vangen en spelen zich op de luchthaven chaotische taferelen af met krankzinnige wachttijden en boze reizigers. Ook de paar dagen voor ons vertrek was het raak, bovendien hing er een algemene staking van grondpersoneel, eh, in de lucht zeg maar, dus toen wij vrijdagochtend naar Schiphol afreisden was het wel even spannend of het allemaal zou lukken. Tot onze stomme verbazing komen we moeiteloos doorlopen - inchecken en bagage afgeven hoefden we niet - en waren we binnen een uurtje alle controles voorbij. Waarna trouwens bleek dat het vliegtuig alsnog vijf kwartier ‘gewone’ vertraging had.

 

In Gatwick stapten we op de trein die ons in een halfuurtje naar Londen Bridge Station bracht waar ons hotel in de buurt zat. Onderweg viel ons oog op een nieuw stuk Londense skyline, te weten een piramidevormige wolkenkrabber die, als een soort toren van Babel, nog niet helemaal afgemaakt leek; dit bleek The Shard te zijn (de scherf), het hoogste gebouw van Europa en neergezet nà ons laatste bezoek aan de Engelse hoofdstad (zie HIER). 

Het was inmiddels lunchtijd en we besloten broodjes te kopen en te lunchen aan de Theems met uitzicht op de beroemde Tower Bridge. Met die brug konden we meteen een van de drie dingen afstrepen die op de bucketlist van Wende stonden; de andere twee waren in een dubbeldekker zitten en fish and chips eten. (We noemen de bucket list van Wende ook wel ‘de buiklijst’ omdat er voornamelijk dingen opstaan om te eten.) Daarna naar ons hotel. Het zat in een zijstraatje van Bermondsey Street, de hoofdstraat van een hip buurtje met kunstwinkels, eettentjes en een koffiebar met de naam Fuckoffee, nou dan weet je wel hoe alternatief het is.

Tegen drieën checkten we in. Zoals bekend is Londen berucht vanwege de kleine en dure hotelkamers en wil je iets leuks vinden dan zul je lang moeten zoeken, iets wat ik met mijn RSI-armen liever niet doe -  een dilemma dat ik dit keer heb opgelost door gewoon maar heel snel een veel te duur hotel te boeken. Aldus kregen we de beschikking over een appartement-achtig iets met een slaapkamer en een woonkamer met keukentje en slaapbank, nog steeds niet echt ruim, maar natuurlijk prima de luxe voor ons drietjes met onze drie kleine rugzakjes.

De stad in dan maar. Met een dubbeldekker, de tweede wens van Wende. Natuurlijk bovenin en natuurlijk helemaal voorin bij het raam. Prinsheerlijk keken we zo neer op de vrijdagmiddagspits van de hoofdstad. Onze bestemming was Trafalger Square, kloppend hart van het voormalige British Empire. Aan de ene kant de brede koningslaan naar Buckingham Palace, aan de andere kant de kolossale National Gallery, daartussen fonteinen, beelden, trappen en natuurlijk de hoge zuil waarop admiraal Nelson de boel overziet. Hij was het die in 1805 bij Trafalger voor de Spaanse kust de vloot van Napoleon versloeg waardoor Engeland alleenheerser over de zeeën werd en onbekommerd een wereldrijk kon opbouwen waar, zoals men zei, de zon nooit onderging. Die tijd is al lang voorbij, alleen de Engelse taal is nog steeds bezig met een wereldwijd kolonisatieproces.

Het was druk, een hoop toeristen liepen voor onze voeten. We dromden richting Leicester Square, een bekend plein met een hoop bioscopen en theaters. Dit deel van de stad wordt West End genoemd en geldt als het belangrijkste uitgaanscentrum. Je vindt er ook Chinatown, een conglomeraat van straatjes overhangen met rode lampions waar het wemelt van Chinese winkels en restaurants. Bij eentje daarvan streken wij op het terras neer voor de avondmaaltijd. Ja, het was zo’n mooie dag dat we gewoon buiten kon eten in Londen. 

Na afloop liepen wij naar het dichtstbijzijnde metrostation en daalden af naar de helse kelders van the tube waar het warm, benauwd, winderig en lawaaiig was. Het is het oudste metrosysteem van de wereld (en dat is te merken, ben je geneigd te denken), maar tegenwoordig kun je wel heel modern inchecken met je bankpas en dat maakt dit vervoermiddel ontzettend gebruiksvriendelijk. Plus je bent in no-time waar je wezen wilt. In ons geval gewoon weer onze hotelkamer.

Zaterdag begon met een onvervalst English breakfast. Ofwel ham and eggs (he’maal niks), aldus een legendarische sketch van Jiskefet die we voor vertrek nog aan Wende hadden laten zien. Eieren, bonen, toast, hash browns, bacon voor Wende. Een prima bodem voor een dagje fietsen. Fietsen ja, want op je tandvlees lopen door een wereldstad probeer ik sinds jaar en dag te vermijden. We hadden eigenlijk een fietstourtje willen doen, er was echter geen plek meer, daarom waagden we ons aan Londens eigen witte-fietsen-plan, officieel Santander Cycles genaamd maar in de volksmond beter bekend als Boris Bikes omdat het Boris Johnson was die als burgemeester van Londen het systeem heeft geïntroduceerd. (Diezelfde Johnson overheerste trouwens alle voorpagina’s dit weekend, want zijn lot als prime minister hing aan een zijden draadje vanwege het zogeheten Partygate, ofwel feestjes op Downing Street tijdens lockdown. Hij zou het overleven.) 

Robuuste, roodgekleurde stadsfietsen die je op wel 800 plekken in de stad met je bankpas uit een docking station kunt halen en elders weer terugzetten. Je betaalt maar €2 per dag hiervoor, op voorwaarde dat je nooit langer dan 30 minuten op dezelfde fiets blijft zitten. Op die manier worden korte ritjes gestimuleerd, maar niets verhindert je om na 29 minuten je fiets te docken en een nieuwe te pakken waarmee je weer een half uurtje verder fietst, iets wat wij regelmatig hebben gedaan. Je moet minimaal 14 jaar oud zijn, er zijn dus geen kinderfietsen, maar als je het zadel op de laagste stand zette kon Wende van 9 3/4 er prima op zitten dus die fietste het hele weekend vrolijk met ons mee.

 

Onze eerste bestemming was het reuzenrad, Londen Eye, aan de oever van de Theems. Dat rad zelf was niet ons doel, we kwamen voor een andere attractie: Build-A-Bear. Wat? Ja precies. Dat dachten wij ook. Wende kwam er mee, ze had het gezien in een YouTube-video: een zaak waar je je eigen knuffel kunt samenstellen. Ze koos voor een kikkervelletje, liet dat vullen (inclusief een kloppend hartje) en kleedde dat aan met een Harry Potter-uniform en een toverstaf. Het resultaat: Joost! Geboren op 28 mei 2022, aldus het bijgeleverde geboortecertificaat. Vanaf dat moment was Wende onafscheidelijk van deze ietwat hybride, maar unieke knuffel.

Verder maar weer. Wandelen langs de Houses of Parliament en de Big Ben. (Komt die naam van een dikke man die Ben heette? vroeg Wende. Opgezocht. Bleek precies te kloppen.) Lunchen in een parkje achter Westminster Abbey. Drommen toeristen. 

 

Daarna weer fietsen op de kop getikt en een heel stuk gefietst, naar King Cross Station, met een tussenstop bij een grote Harry Potter-winkel die we per ongeluk - als bij toverslag, zou ik bijna zeggen - tegen kwamen onderweg. Ik probeerde rustige straten aan te houden, maar Trafalgar Square bleek niet te vermijden en daar zaten we even shocking klem tussen een hele kudde dubbeldekkers die, als je ernaast fietste, toch wel imponerend waren. Onze route was trouwens niet overal even fotogeniek, London is – anders dan bijvoorbeeld Parijs - platgegooid door de Duitsers en na de oorlog haastig en goedkoop weer opgebouwd – wat kroonprins Charles ooit bracht tot de fraaie quote dat planologen meer schade hadden aangericht dan de Luftwaffe… Uiteindelijk, na drie fietswissels, bereikten we het station en gingen op zoek naar perron 9 3/4 - de kenners weten wat ik bedoel. Foto, weer een Harry Potter-shop, enfin, zoals ik al zei zijn de bezienswaardigheden in Londen dankzij mevrouw J.K. Rowling ingrijpend van karakter veranderd.

Eind van de middag was het inmiddels. Met de metro keerden we terug naar ons hotel om even te chillen en daarna zochten we een restaurantje in de buurt. Het werd de pizzeria bij ons in de straat die luid adverteerde met haar pizza’s van zuurdesem. Daar merkte je verder weinig van, het smaakte prima.

 

En zo werd het zondag, de grote dag: we gingen naar de filmstudio. Maar eerst hadden we nog wat tijd te doden en dus pakten we weer een Boris Bike en peddelden in alle zondagsrust naar Buckingham Palace om de wisseling van de wacht mee te maken. Helaas bleek het paleis grondig aan het zicht onttrokken, best knap voor zo’n enorme gevaarte. Er stonden schuttingen voor en een groot podium, opgetrokken voor de Jubilee die over vier dagen zou plaatsvinden: de viering van het 70-jarige jubileum van de Queen (die zelf 96 was inmiddels). Er zou groots uitgepakt worden natuurlijk en iedereen kreeg vrijaf, wat de Britten al de grap had ontlokt dat als Elizabeth, fragiel als ze tegenwoordig was, aan het eind van de festiviteiten overleed ze allemaal nóg een extra vrije dag konden krijgen… (Toevallig waren Christel en ik tijdens de vorige Jubilee, tien jaar geleden, ook al in Engeland, en in zekere zin Wende ook want die zat toen in de buik…zie HIER.) 

 

De straten waren met dranghekken afgezet en daarachter had zich een flinke menigte verzameld die zich tevreden moest stellen met wat verdwaalde trommelaars en politie te paard. Tegen beter weten in keken we rond of we de schooljuf van Wende ontdekten, die dit weekend ook in Londen zou zijn; natuurlijk zagen we haar niet, maar tot onze stomme verbazing viel ons oog wel op onze achterburen, klasgenoot Tijn met zijn moeder. Hoe toevallig!

 

Tip van hen was om de Tower Bridge te beklimmen. We gingen die kant op. Overal stuiten we echter op dranghekken en verkeersregelaars, want Londen bleek die dag het decor van een groot wielerfestijn, de Ride London Free Cycle, dus het duurde even voor we daar arriveerden en toen bleek uitgerekend die Tower Bridge de finishlijn te zijn van weer een andere wielerkoers en was het ook daar een drukte van jewelste. Tijd voor een bezoek hadden we daardoor niet meer. In plaats daarvan staken we de brug over, langs beveiligers en blèrende omroepers, en namen de metro naar Euston Station waar we de trein van 15:15 uur moesten hebben.

 

De filmstudio zit namelijk niet in Londen zelf, maar in het dorpje Eavesden, nabij Watford, een half uurtje treinen richting het noordwesten. Vanaf het station bracht een speciale dubbeldekker ons naar de Warner Brothers-studio. Om half vijf startte onze tour en konden we door de studio lopen en ons vergapen aan de vele sets, decors, kostuums, voorwerpen en wat al niet meer, alles gemaakt om de magische Harry Potter-wereld te creëren. Tien jaar lang, van 2001 tot 2011, waren cast en crew in dit studiocomplex aan het werk, zo’n 4000 mensen door de jaren heen. Spectaculair waren de grote sets - de eetzaal van Hogwarts, het betoverde bos - maar leuk waren ook de voor special effects bedoelde green screens die je her en der tegenkwam en waar je zogenaamd op een bezem kon vliegen of in de magische trein zitten. Het duurde uren om alles te zien en je kreeg, of je nou fan was of niet, groot respect voor de ongelooflijke hoeveelheid talent en toewijding die nodig is geweest voor het creëren, tot in de kleinste details, van deze complete fantasiewereld.

       

 

Nogal groggy kwamen we tegen negenen naar buiten. Of ik kan beter zeggen: nogal hongerig. Want die avond hadden we weliswaar boterbier en een boterijsje gehad, maar verder ham and eggs gegeten, maar dan ook echt he’maal niks. Dat kwam omdat we van plan waren originele Engelse fish and chips te eten, dat kon daar volgens de website, maar het restaurant halverwege de tour verkocht het niet en het restaurant aan het einde verkocht het wel, maar was al gesloten. Dus moesten we met lege maag terug naar Londen, de fish and chips-hoofdstad van de wereld zou je toch zeggen. Not. Op Euston Station bleek alles al gesloten en ook in de rest van Londen, wereldstad of niet, ging om tien uur ‘s avonds gewoon de stekker uit de horeca. Avada kedrava zeg! Val dood! We kochten daarom maar broodjes bij een avondsupermarkt en spoorden ondergronds terug naar Londen Bridge waar we bovengronds kwamen in een straat die we nog niet kenden en prompt… tegen een kebabzaak aanliepen die nog open was. Als een stel hongerige wolven hebben we ons toen op kebab en hamburgers gestort, met chips.

Terug op de hotelkamer ontdekten we trouwens dat we die dag 16 kilometer hadden gelopen. En dat terwijl we ook nog de fiets hadden gepakt! We merken het ook wel aan onze voeten en gelukkig hoefden we de volgende dag, maandag, alleen nog maar terug te lopen naar het treinstation en bestond de rest vooral uit zitten en wachten. In de trein, in de shuttle, op de luchthaven, bij de gate, in het vliegtuig enzovoorts. ‘s Ochtends om negen uur gingen we de deur uit, ‘s middags om vijf uur waren we thuis. Belachelijk lang eigenlijk. Maar goed, we hebben er een magisch weekend Londen voor terug gekregen waarin Wende alles heeft gekregen wat ze wilde. Alleen de fish and chips kan ze vooralsnog op haar buik(lijst) schrijven.