Terschelling

Voor ons was 2023 een jaar van verbouwen en menige vrije dag ging op aan klussen. Maar in december vonden we eindelijk gelegenheid om een weekendje uit te waaien, en wel op Terschelling.

Bijna ging dat niet door trouwens, toen we ontdekten hoe duur huisjes en hotels op Terschelling waren. Maar net voor we wilden opgeven, jammer dan, ontdekten we een hotel dat ondanks de belachelijk dure naam Boschrijck - o ik heb zo’n hekel aan dat pseudo-adellijke gedoe! - verrassend betaalbaar bleek te zijn. Het stond ook precies op de goede plek, aan de rand van ‘de hoofdstad’, West-Terschelling ofwel ‘West’ zoals de bewoners het zelf noemen. Hoe kon dat? Was er soms iets mee? We gokten er maar op.

En daar hoefden we geen spijt van te hebben. Toen we op vrijdagavond aankwamen - het was een klein half uurtje wandelen vanaf het haventje - bleken we een weelderig appartement te hebben geboekt, bestaande uit twee slaapkamers en een woonkamer met een gigantische loungebank en dito televisie. Een glazen gevel bood uitzicht op het bosch, nou ja, de natte kale zooi die in deze historisch regenachtige decembermaand voor natuur moest doorgaan. En dat voor slechts € 80 per nacht! Inbegrepen bij die prijs zat ook nog toegang tot het plaatselijke zwembad, dat zich naast het hotel bevond. 

Na inchecken liepen we terug naar het centrum om vlak voor sluitingstijd nog wat boodschappen doen bij de plaatselijke Spar en daarna uit eten te gaan. Weer door het stille woonwijkje, langs de boot op de oprijlaan, het voormalige schooltje en het moderne gemeentehuis dat nu donker en verlaten was, maar waar zich eerder deze week een bestuurlijke drama had afgespeeld: tijdens een raadsvergadering nota bene over het moeizame functioneren van de burgemeester had deze de vergadering geschorst omdat ze een belangrijk telefoontje kreeg, en even later wist ze doodleuk te melden dat dat haar nieuwe werkgever was en dat ze zou vertrekken. Schandaal op Terschelling!

Zaterdag verkenden we het eiland per fiets. Wende, die toch al heel wat van de wereld heeft gezien, was nog nooit op een Waddeneiland geweest en ook voor Christel was Terschelling nieuw. Ikzelf ben er een aantal keren geweest, met dank aan een jeugd in Harlingen; zo herinner ik mij dat we een keer moesten voetballen tegen VV Terschelling en met de hele ploeg de boot namen en door het stadje liepen, langs vuurtoren Brandaris, naar het voetbalveld dat tegen een hoge duinwand lag. Boven op die wand, tussen de schreef gewaaide dennenbomen, aten we onze boterhammetjes en het voelde als vakantie. Vervolgens verloren we met 4-2, mede omdat we geen doelman hadden en ik de tweede helft op goal stond. Kwam door de zandgrond, zeiden we tegen elkaar, dat gaf die eilanders een oneerlijk thuisvoordeel…

Terschelling is behoorlijk uitgestrekt en telt ruim 70 kilometer aan fietspaden. Wij beperkten ons tot een tochtje door de duinen naar het strand bij West aan Zee en via zoveel mogelijk bos weer terug. Het was een kille, grijze winterdag en het waaide stevig; niet echt fietsweer en Wende vond er weinig aan. Wat haar op de been hield, was het vooruitzicht van lunch in een strandtent. 

Op de terugweg kwamen we langs de Bessenschuur, een houten schuur die tegenwoordig een cranberry-museum huisvest. Verhaal wil dat in 1845 een vat met cranberrybessen aanspoelde op het strand, werd meegenomen door een jutter en daarna weer in de duinen achtergelaten, toen deze man ontdekte dat er geen lekkere wijn inzat maar alleen wat harde zure bessen. Zo kreeg de van oorsprong Noord-Amerikaanse cranberry voet aan wal op de Waddeneilanden; anderhalve eeuw later telt alleen Terschelling al 50 hectare cranberryvelden en doet elke winkel en elk restaurant op het eiland er wel iets mee.

We eindigen de dag in West, eerst wat rondneuzen in de winkeltjes en daarna eten bij een tapasrestaurant (El Mundo) dat zich als een exotisch element tussen de brasserieën en visrestaurants heeft weten te wurmen. Op zulke momenten is het leuk dat je dochter zo’n foodie is, want Wende wil alles proberen en haalt niet gauw haar neus op voor iets dat je in je mond kunt stoppen; heerlijk met z’n drietjes gegeten kortom.

Zondagochtend moesten we om 10:00 uur alweer uitchecken. De dames gingen zwemmen, ik sloeg even over omdat ik snipverkouden was (en mijn zwembroek was vergeten). In plaats daarvan wachtte ik in de lobby. Na afloop fietsten we voor de laatste keer naar het dorpje en leverden daar de fietsen in. Omdat de boot pas om half vijf vertrok hadden we nog een paar uur over en die brachten we door met een Escape Game van het VVV getiteld ‘Het goud van de Lutine’. (De Lutine bleek een Engels marineschip dat in 1799 strandde bij Terschelling met een enorme lading goud en zilver aan boord.) De puzzeltocht bracht ons in alle hoeken en gaten van West, wat op zich een bescheiden plaatsje is (2500 inwoners) maar als je iedere straatje minstens 3 keer passeert ben je toch wel even bezig; de route voerde ook omhoog de duinen in, naar uitzichtpunt Kaapsduin, liefst 31 meter hoog, vanwaar je richting Vlieland kunt kijken.

 

Ook vandaag waaide het weer stevig en werden we bijna van de sokken geblazen. Na afloop was er nog net tijd voor een kopje warme chocomel en appeltaart voordat we weer op de boot stapten en werden teruggeblazen naar vaste wal. Al met al flink uitgewaaid dus.

15 - 17 december 2023