Pisa

Zaterdag 12 augustus 2006
Dag 36, 2234 kilometer gefietst

Gisteren zonder incidenten in Pisa aangekomen. Pisa ligt in een stuk laagland, en terwijl we vanuit Lucca de heuvel afsuisden zagen we de beroemde scheve toren al van verre. Tegen zessen waren we op de camping.


Voor Arthur een thuiswedstrijd - op dezelfde camping was hij al twee keer eerder geweest. Het was vol, maar ons tentje kon er nog bij.

Vandaag een kijke genomen op de Campo dei Miracoli, het veld der wonderen, waar de kathedraal en de scheve toren staan. Het is zwaar bewolkt, het dondert in de verte en af en toe valt er een bui. Niettmin ziet het zwart van de toeristen hier. Het is dan ook een schitterende plek hier, dit veld.

Toscane voelt echt aan als een beloning. Na al die weken fietsen, tussen eindeloze graanvelden met uitgestorven Franse dorpjes, langs kerncentrales en industriecomplexen, slalommend tussen lelijke badplaatsen, is het alsof we ineens een openlichtmuseum zijn binnengereden. Prachtige stadjes, boordevol historie. En we hebben nog drie weken om daarvan te genieten... wat een luxe! Verwacht dus geen recordrace naar Rome. Als we ons gemiddelde tempo zouden aanhouden, zouden we in vijfeneenhalve week onze fiets kunnen parkeren tegen de Sint Pieter; maar we zijn op vakantie, dus we nemen de tijd en slingeren ons tussen de bezienswaardigheden door naar Rome, met de efficiency van een slak die geblowd heeft.

Het is even wennen voor ons. We merken dat we lichtelijk onbevredigd zijn als we na zestig, zeventig kilometer de tent alweer opztten. Tot nu toen reden we gemiddeld zo'n 80 á 100 kilometer per dag, met uitschieters van 110 á 120. Dat ging eigenlijk vanzelf. Met de dag merkten we dat onze benen sterker werden en dat de klimmetjes ons steeds eenvoudiger afgingen - voor hellinkjes van een paar kilometer halen we inmiddels onze schouders op. Andersom: waar we eerst -eenmaal op de top- aarzelend de afdeling inzetten, daar stortten we ons nu onbevreesd naar beneden zwieren heupwiegend door de bochten. Je raakt vertrouwd met je fiets. En met je lijf. Er zijn wat kleine klachten soms, een knie die opspeelt, een pols die zeer doet van het vele remmen, stijve bovenbenen, stijve kuiten, maar over het geheel genomen is alles fysiek dik in orde.

En tenslotte, voor de kijkers thuis, het antwoord op de vraag die ons thuis het meest werd gesteld: nee. Nee, je valt niet noemenswaardig af. Weliswaar gebruik je dubbel zoveel calorieën als normaal, maar je lijf schreeuwt om brandstof, vet en suiker, je hebt voortdurend honger en blijft eten, en 's avonds moet je bloed natuurlijk weer gespoeld worden met wijn, dus tja...