Siena

Vrijdag 18 augustus 2006
Dag 43, 2463 kilometer gefietst

Beste kijkers, hier weer een update van ons fietsverslag. Allereerst willen we iedereen nogmaals hartelijk bedanken voor alle leuke reacties op onze site. We vinden het geweldig om te lezen en kijken er elke keer weer naar uit. Hebben we tenminste iets leuks in het vooruitzicht als we wéér zo'n middeleeuws stadje vol oude pleinen en kerken binnen racen...

We waren gebleven in Pisa. Noodweer hebben we daar gehad, onweer dat een etmaal aanhield en flinke plensbuien. Dat spoelde de stad mooi schoon van alle toeristen. 's Avonds was de Campo dei Miracolo van ons tweetjes en konden we op ons gemak gadeslaan hoe de bliksem van alle kanten toesloeg, links van de scheve toren, rechts, één-tweetje door het midden...

De volgende dag was het weer droog en zouden we 'even' naar Florence fietsen. Zover kwam het echter niet. Het was zondag en in tegenstelling tot Frankrijk bleek hier alles, maar dan ook echt alles gesloten. We moesten het doen met een halve liter water en oud brood; langzaam voelden we onze krachten onherstelbaar uit ons wegvloeien. Na 75 kilometer ging het niet meer. We zochten een camping op. Nog 6 kilometer, zei een bordje - het vertelde er niet bij dat die 6 kilometer steil omhoog gingen. Klimmen zonder brandstof, een drama. Uitgeput kwamen we boven. Van de schrik plakten we er meteen maar een rustdag achteraan.
  Dat was dus maandag.
  Op dinsdag zeilden we met lege magen en lege bidons de heuvel weer af, op weg naar de eerste de beste supermarkt om eens flink in te slaan. Tot ons afgrijzen ontdekten we dat het een nationale feestdag was en dat opnieuw alles was gesloten. Mamma mia! We hadden het geluk dat er nog één pasticheria open was, een soort banketbakkerij met een barretje erbij. Het was er stampvol en we zagen iedereen gretig croissants wegpakken van een toonbank, dus dat deden we ook maar, kennelijk was dit een traditioneel onderdeel van deze feestdag, zoiets als koekhappen op Koninginnedag. Op die feestcroissant hebben we Florence uiteindelijk gehaald.

Florence

Florence, schitterende stad, maar allemachtig wat een toeristen overal. Met z'n allen samen lijken ze wel een groot organisme, een reusachtige rups die door de straten schuifelt, duizenden rechterpotjes met een Lonely Plaet-gids, duizenden linkerpootjes met een digitale camera, links één twee, rechts één twee, etcetera, en al die segmenten zien hetzelfde, lezen hetzelfde en fotograferen hetzelfde. Terwijl de kop al onderweg is naar de Ponte Vecchio blijven de segmenten een voor een eventjes staan op de Piazza di Signora, bij de David van Michelangelo, en misschien dat 1 procent er echt van geniet: van het lijnenspel, de naturalistische uitbeelding, de gelaatsuitdrukking... Van de overige 99 procent denkt de ene helft 'Is dit nu zo bijzonder?' en de andere helft 'Wat een kleine piemel eigenlijk!' Waarvan akte.

Van Florence in één dag naar San Gimignano. Dit stadje, een dorp eigenlijk, is beroemd om zijn Middeleeuwse 'wolkenkrabbers', een dozijn stenen torens uit de dertiende eeuw. Van verre lijkt het inderdaad een moderne skyline. Het is een fraai dorpje, maar de rups uit Florence is ons achtervolgd, per ongeluk met de tent mee ingepakt misschien, je weet het niet.

San Gimignano

De volgende dag fietsen we door naar Siena en nemen daar weer een dag rust. Eergisteren vond hier de Palio plaats, de roemruchte paardenrace over het centrale plein die twee keer per jaar wordt gehouden en circa een minuut duurt. Overal hangen grote foto's van het festijn en op het plein zijn ze bezig het zand van de stenen te spuiten. Ook hier veel toeristen natuurlijk, maar ze verspreiden zich wat meer door de straten lijkt het, en er hangt een gemoedelijke sfeer.

Siena

Fietsen in Toscane is best pittig. Nog los van de problematische fouragering soms, is het behoorlijk klimmen en dalen de hele tijd. Je krijgt weinig cadeau: afdalingen gaan ineens weer omhoog, de wind blaast je terug, noem maar op. Gelukkig zijn onze etappes niet zo lang meer. Wat het verkeer betreft, de beruchte Italiaanse machomobilist, eigenlijk valt ons dat reuze mee. Er wordt goed rekening met ons gehouden. In Frankrijk hadden we meer last van het verkeer. Toch, veilig of niet: gezellig naast elkaar fietsen is er maar zelden bij, en dat betekent dat de communicatie soms te wensen overlaat. Hier een alledaags voorbeeld van praten op de fiets.
        Christel: (onverstaanbaar) daar gezien?
        Arthur: Wat?
        Christel: Wat?!
        Arthur: Wat zei je?
        Christel: Of je dat hondje hebt gezien?
        Arthur: Nee, niet gezien.
Einde gesprek. Het laat zich raden dat diepzinnige gesprekken en intellectuele discussies op deze manier lastig worden, al hebben we dat wel geprobeerd.
        Arthur: Heb je soms ook het idee dat het hele begrip 'renaissance' meer een kunsthistorische definitie achteraf is?
        Christel: Wat?
        Arthur: Wat?!
        Christel: Wat zei je?
        Arthur: Laat maar. Zie je dat hondje daar?
Nadere analyse van de communicatiestoornis wees uit dat de ontvangende partij, plotsklaps overvallen door de pratende partij, even moest omschakelen en daardoor de eerste twee, drie woorden van de zin miste en maar moest uitvogelen wat de ander bedoelde - vergelijkbaar met het oplossen van een Soduku, uit je hoofd, terwijl je vijftig kilometer per uur gaat en tussen de auto's door moet zigzaggen. Dat gaat dus niet. We hebben geprobeerd dit probleem te ondervangen door ons aan te leren een zin steeds te beginnen met 'Ik zeg'. Als volgt:
        Christel: Ik zeg, wat een leuk hondje daar.
        Arthur: Ik zeg, inderdaad, nou je het zegt.
Maar dat klonk zo potsierlijk dat we er de slappe lach van kregen. We hebben daarom maar opgegeven nog iets van onze communicatie te maken en moeten accepteren dat er na 4,5 jaar relatie niet meer wordt gepraat.

Tenslotte nog een onderwerp waar enige nieuwsgirgheid naar schijnt te zijn, en dan vooral waar en hoe. Inderdaad, in de afgelopen zes weken -tijdens welke we zo'n 16 uur per dag  buiten doorbengen- zijn we aardig verkleurd geraakt...wat de zichtbare delen betreft. De andere delen vormen een bonte lappendeken van meer en minder witte vlekken, het resultaat van de verschillende soorten truitjes, t-shirts en badkleding die gedragen worden. Echt mooier zijn we er dus niet op geworden...maar niemand die dát ziet. Van het meest bizar verkleurde lichaamsdeel volgt hieronder een illustratie. Let op: de beelden kunnen als schokkend worden ervaren.